Simson, de sterke held

Het opnieuw groeien van zijn haar was een zichtbaar bewijs dat de Heere hem in zijn nazireeërschap had hersteld. Bijbelverklaarder Matthew Henry zegt ’dat God hem (…) weder als nazireeër heeft aangenomen, zonder de ceremoniën, die voor de wederherstelling van een gevallen of verontreinigde nazireeër voorgeschreven waren, daar hij nu niet in de gelegenheid was om ze na te komen (Num. 6:9).’ Ook deze Bijbelverklaarder gelooft dus met de kanttekening dat Simson weer in zijn nazireeërschap werd hersteld. Dat is de diepe betekenis van de eenvoudige mededeling: En het haar zijns hoofds begon weder te wassen.

Verder lezen we in vers 22 dat zijn haar begon te wassen, gelijk toen hij geschoren werd. Die woorden betekenen dat zijn haar weer net zo lang werd als voorheen.
Zo stond Simson tussen de pilaren van het huis van Dagon tot vermaak van de Filistijnen. Weliswaar door de Heere hersteld in zijn ambt, maar toch een speelbal van de heidenen. Een man die kon getuigen: Wij zijn onzen naburen een smaadheid geworden; een spot en schimp dien die rondom ons zijn (Ps. 79:4).

Maar hadden de vijanden die haargroei dan niet in de gaten? Ze wisten toch dat toen hij zijn zeven haarlokken liet afscheren hij als een machteloze prooi in hun handen was gevallen? Dat haar was inmiddels weer lang geworden! Mogelijk zou hij dus weer de sterke man van voorheen kunnen worden. Waren de Filistijnen daar niet bang voor?
Misschien hebben ze aan zijn lange haar en de terugkeer van zijn enorme kracht geen ogenblik meer gedacht. Maar al hadden ze daaraan gedacht, dan nog hebben ze gemeend dat hij hen het minste kwaad niet meer kon berokkenen aangezien de man voor altijd zijn ogen kwijt was. Niet voor niets hadden ze toen ze hem grepen meteen zijn ogen uitgestoken en hem blijvend ongeschikt gemaakt. Wat kan een blinde man uitrichten, ook al is hij nog zo sterk?
Daarom hebben de Filistijnen de minste notitie niet meer van hun gevangene genomen en gedacht: Hij die nederligt, zal niet weder opstaan (Ps. 41:9). Het is met die Simson voor altijd gedaan. Van zo’n blinde, strompelende man is geen kwaad te duchten. Hij is voor altijd in onze macht.
Onbekommerd en vrolijk hebben ze hun feest voortgezet. Niet wetend dat de Heere Zich in Zijn gunst en goedertierenheid over Simson had ontfermd, hem in zijn nazireeërschap had hersteld en hem de vorige kracht had teruggegeven.

Simson raakte vermoeid en vroeg aan ’de jongen die hem bij de hand hield’ of hij bij de pilaren mocht staan waarop het hele huis rustte. Dat werd toegestaan en zo stond hij tussen twee steunpilaren, de dragers van het huis van Dagon. De Filistijnen zagen het allemaal aan en zelfs op het dak waren drieduizend aanwezigen: mannen en vrouwen die zich vermaakten met de gevangen Simson.
Terwijl hij daar tussen de pilaren stond en het mikpunt van spot en hoon was, ging hij tot de Heere roepen. Dat blijft altijd het grote voorrecht van al Gods kinderen. Waar ze zich ook bevinden en in welke moeilijke omstandigheden ze zijn, ze weten dat er een weg naar Boven is.
Simson riep: Heere HEERE, gedenk toch mijner, en sterk mij toch alleenlijk ditmaal, o God, dat ik mij met één wrake voor mijn twee ogen aan de Filistijnen wreke.
Een kort, maar krachtig gebed. Gedaan tot zijn almachtige Verbonds-God, waarop de beide namen ’Heere’ en ’HEERE’ wijzen. Hij smeekte of de Heere HEERE hem nog een laatste keer wilde horen en uithelpen.
Maar wilde hij zich dan voor het laatst wreken? Hij heeft het over een zich wreken voor zijn twee ogen!

De kanttekening merkt naar aanleiding van die woorden op: ’Dit bad hij uit geloof en werd van God verhoord, Die hem, door het uitgraven zijner ogen van de Filistijnen tot uitvoering van zijn beroeping (zoals zij meenden) ondeugdelijk gemaakt zijnde, (…) dit gebed ingegeven (…) heeft.’ God gaf hem dat gebed dus in! Daarom werd het verhoord.
De Filistijnen hadden Gods knecht blijvend voor zijn ambt ongeschikt gemaakt. Nooit meer zou hij als richter van Israël zijn werk kunnen doen. Daarom vroeg hij aan de Heere of Hij hen voor die misdaad, in wezen gericht tegen de Heere Zelf, wilde straffen door hem nog één keer te verhoren. Simson bad hier ook niet om zijn dood, zoals wel eens gedacht wordt. Hij was geen zelfmoordenaar. Het ging hem om Gods eer en niet om eigen belang, toen hij bad om de ondergang van Zijn vijanden.
In veel zogenaamde ’wraakpsalmen’ komen we dergelijke gebeden tegen, overeenkomstig de bede ’Uw Koninkrijk kome’. In die bede wordt gebeden om de werken des duivels en alle heerschappij die zich tegen de Heere verheft, mitsgaders alle boze raadslagen te verstoren (zie Zondag 48).
Dat gelovige gebed van Simson, opgezonden tot de Heere onder erbarmelijke omstandigheden, werd door God verhoord. Er staat in de Bijbel: En Simson vatte de twee middelste pilaren, op dewelke het huis was gevestigd en waarop het steunde, den enen met zijn rechterhand en den anderen met zijn linkerhand. En Simson zeide: Mijn ziel sterve met de Filistijnen. En hij boog zich met kracht, en het huis viel op de vorsten en op al het volk dat daarin was.
Simson wist dat door zijn daad zijn leven ermee gemoeid was. Daarom zei hij: Mijn ziel sterve met de Filistijnen. Hij wilde zeggen: Ik zal met de Filistijnen omkomen. Met kracht heeft hij de steunpilaren daarna omvat en vaneen gedreven, zodat het hele gebouw ineen stortte. Eerst bad hij om hulp (vers 28), toen vatte hij de twee middelste pilaren (vers 29). Overeenkomstig Gods bevel: Bidt en werkt!

(Volgende keer D.V.: 55. Simsons laatste en grootste overwinning – slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen