32. De sprinkhanenplaag

We vernamen de vorige keer dat Farao niet wilde hebben dat de kleine kinderen uit zijn land zouden vertrekken. Maar waarom wilde hij dat niet? Hij verbood dat om het volk van Israël in zijn greep te kunnen houden.
Hij wilde hun kinderen als gijzelaars gebruiken. Als hij de kinderen niet zou laten gaan, was hij er zeker van dat het volk van Israël na hun vertrek naar de woestijn na een bepaalde tijd toch weer naar zijn land zou terugkeren. De koning was namelijk veel te bang dat hij zijn goedkope arbeidskrachten zou verliezen en daarom wilde hij dat volk in zijn greep houden. Vandaar zijn bedreiging: ’Ik laat u niet gaan met uw kleine kinderen en maak maar gauw dat u wegkomt, want anders loopt het verkeerd met u af.’ En Mozes en Aäron werden uit het paleis gedreven.
Toen moest de achtste plaag, de plaag van de sprinkhanen, wel komen. We lezen in vers 12: Toen zeide de HEERE tot Mozes: Strek uw hand uit over Egypteland, om de sprinkhanen, dat zij opkomen over Egypteland, en al het kruid des lands opeten, al hetgeen dat de hagel heeft overgelaten.
De Heere gaf opdracht aan Zijn knecht om het gedreigde oordeel te gaan voltrekken.
En dan lezen we in het volgende vers hoe Mozes zijn staf over Egypteland uitstrekte.
Dus het was niet de hand van Mozes, maar de staf van de Heere die het oordeel over dat land bracht. Mozes was slechts een instrument, maar de Heere was de grote Uitvoerder. De staf was immers een teken van Gods aanwezigheid en almacht. Wat een wonderen hadden er al plaatsgevonden door middel van die staf. Mozes strekte de staf uit over Egypte en riep daarmee de achtste plaag over het land in.
Nauwelijks had Gods knecht de staf gehanteerd of het oordeel barstte los, want we lezen meteen: En de HEERE bracht een oostenwind in dat land, dien gehelen dag en dien gansen nacht (vers 13). Er begon meteen in de morgen een stevige oostenwind te waaien die de hele dag en de nacht daarop aanhield. En wat bracht die wind mee? De Bijbel zegt: Het geschiedde des morgens dat de oostenwind de sprinkhanen opbracht. Hele ladingen sprinkhanen werden door de wind aangevoerd en op de bomen en landerijen losgelaten. De ene zwerm was nauwelijks gearriveerd of de andere kwam er al weer aan.
We hebben al opgemerkt dat de profeet Joël zo’n sprinkhanenplaag in schrille kleuren afschildert en we kunnen begrijpen dat de zon door de aanvoer van die enorme zwermen geheel verduisterd werd, zodat de profeet uitriep: De aarde is beroerd voor deszelfs aangezicht, de hemel beeft; de zon en de maan worden zwart, en de sterren trekken haar glans in (Joël 2:10).
Het werd in Egypteland donker door de aanvoer van de sprinkhanen. Daar kwam nog bij dat het alles gepaard ging met een angstaanjagend geluid. In een museum hoorden we eens dat vreselijke en huiveringwekkende geluid van een sprinkhanenplaag en daarom moet het voor de Egyptenaren iets ontzettends zijn geweest. Iets, wat wij ons nauwelijks kunnen voorstellen.
Verder werden er ook nog andere insecten mee aangevoerd, want we lezen in Psalm 78: 46: En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan. Dat wil zeggen dat de vruchten van het land werden opgegeten. En in Psalm 105: 34 en 35 staat: Hij sprak en er kwamen sprinkhanen en kevers, en dat zonder getal; Die al het kruid in hun land opaten, ja, aten de vrucht hunner landouw op.
De achtste plaag was heel zwaar. Het was niet zo dat een bepaalde streek werd aangetast, maar het hele land. We lezen in vers 14: En de sprinkhanen kwamen op over het ganse Egypteland en lieten zich neder aan al de palen der Egyptenaars, zeer zwaar. Aan al de palen, staat er. ’Dat is, in het gehele land, aan alle hoeken en kanten’ zegt kanttekening 16. Een dergelijke plaag had nimmer plaatsgevonden, want de Bijbel zegt: Vóór dezen zijn dergelijke sprinkhanen als deze nooit geweest en na dezen zullen er zulke niet wezen.
Precies zoals Mozes en Aäron hadden aangegeven, gebeurde het. Gods knechten hadden gezegd dat de sprinkhanen het land zouden bedekken (vers 5) en zo gebeurde het ook, want we lezen in vers 15: Want zij bedekten het gezicht des gansen lands, alzo dat het land verduisterd werd; en zij aten al het kruid des lands op en al de vruchten der bomen, die de hagel had overgelaten; en er bleef niets groens aan de bomen noch aan de kruiden des velds, in het ganse Egypteland.
Uit deze tekst blijkt toch heel duidelijk hoe verschrikkelijk de sprinkhanenplaag was en hoe in korte tijd het hele gewas op de akkers werd vernietigd: er bleef niets groens over aan de bomen en de kruiden op het veld verdwenen. Met als gevolg dat er een enorme hongersnood op komst was. Zelfs drongen de sprinkhanen de huizen van de mensen binnen, waar zij houtwerk e.d. verslonden.
Met de sprinkhanenplaag werden tevens de afgoden van Egypte aangepakt. De Egyptenaren hadden een insectengod, een god die de oogst moest beschermen, een god voor het graan, voor het leven en voor de wind. Maar al die afgoden hadden niets in te brengen.
Opnieuw bleek dat er maar één God is, de God van Israël, zodat bevestigd werd wat we lezen in Ps. 97:7: Beschaamd moeten wezen allen die de beelden dienen, die zich op afgoden beroemen; buigt u neder voor Hem, alle gij goden.

(Volgende keer D.V. 33. Farao laat de kinderen Israëls niet trekken)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen