Een worm en geen man

Geliefde lezers,
Komen bovenstaande woorden uit de mond van een in lompen en vodden gehulde bedelaar voor wie bijna iedereen zijn neus ophaalt? Nee. Zijn het soms de woorden van een gevangene die in een vieze, vunzige kerker zit opgesloten? Ook niet. Wiens woorden zijn dit dan? Dit zijn immers de woorden van het onbestraffelijk en onbevlekt Lam Gods, de tweede Persoon in het aanbiddelijk, Goddelijk Wezen, naar Zijn heilige menselijke natuur, in de staat van Zijn diepe vernedering. Hij is het Die in deze woorden door de psalmdichter sprekende wordt ingevoerd.
Welk een diepe blik heeft David toch mogen slaan in het borgtochtelijk lijden van Christus! De smaad en verachting die hijzelf moest ondervinden, wilde de Heere gebruiken om hem door de Geest des geloofs te doen zien op de weg van diepe vernedering die Christus eenmaal zou gaan om ook hem van de eeuwige smaadheid te verlossen.
Laten we eerst met elkaar het laatste gedeelte van deze woorden overdenken: Maar Ik ben … geen Man. Ontkent Christus hiermee dat Hij de Man is Die van eeuwigheid Gods Metgezel is? Nee, want in Psalm 2:7 zegt Christus: Ik zal van het besluit verhalen: de Heere heeft tot Mij gezegd: Gij zijt Mijn Zoon, heden heb Ik U gegenereerd. Ontkent Hij met deze woorden soms dat Hij in de volheid des tijds de ware menselijke natuur uit de maagd Maria heeft aangenomen? O nee, op geen enkele wijze, want tegen Pilatus horen we Hem spreken over Zijn geboorte: Hiertoe ben Ik geboren, en hiertoe ben Ik in de wereld gekomen, opdat Ik der waarheid getuigenis geven zou (Joh. 18:37).
Nee, de woorden maar Ik ben … geen Man, houden een droeve klacht in, ofwel een aanklacht in over de wijze waarop Hij behandeld werd en wordt. Hij was een smaad van mensen, en veracht van het volk, zo lezen we in het tweede gedeelte van vers 7. Zij durfden zelfs te zeggen dat Hij een vraat en wijnzuiper was, omdat Hij zondaren ontving en met hen at. Welk een oneer is Hem ook aangedaan door de krijgsknechten die een kroon van doornen vlochten en die op Zijn hoofd zetten en een rietstok in Zijn rechterhand, en vervolgens met Hem begonnen te spotten, zeggende: Wees gegroet, Gij Koning der Joden (Matth. 27:29).
Maar, geliefde lezers, vergeet niet dat ook wij deze Koning smaadheid hebben aangedaan door Zijn heilige wet te overtreden en het Evangelie van Zijn genade te verwerpen.
Wij allen hebben Hem behandeld zoals een worm vaak behandeld wordt: wij hebben Hem vertrapt en vertreden! Zou het daarom niet rechtvaardig geweest zijn als Hij het hele menselijke geslacht had getreden in Zijn toorn en vertrapt in Zijn grimmigheid? Gewis! Maar, o eeuwig wonder, dat heeft Hem niet behaagd. In plaats daarvan heeft Hij Zijn eigen Zoon overgegeven in de handen van de Goddelijke gerechtigheid, zodat Hij als een worm en geen man heeft moeten kruipen in het stof van de hof van Gethsémané, om verloren doch van eeuwigheid verkoren zondaren, die door hun diepe val maden en wormen geworden zijn (Job 25:6), te redden van de eeuwige dood!
Het woord dat in het Hebreeuws voor ’worm’ gebruikt wordt, geeft aan dat het om een zeer bijzondere worm gaat. We hebben gelezen dat het eigenlijk meer een insect is dan een worm. Het mannetje heeft vleugels en vliegt rond, terwijl het vrouwtje dit niet kan en meer op een made lijkt. Als het vrouwtje haar jongen wil gaan voortbrengen, hecht ze zich zo vast aan een boom of tak, dat ze niet meer los kan komen. Vervolgens maakt ze een hard schild om de eitjes die ze onder zich legt te beschermen. Als de jonge wormpjes na enkele dagen voor zichzelf kunnen zorgen, sterft de moeder. Op dat moment komt er een scharlaken rode vloeistof in haar lichaam vrij die de jonge wormpjes voor de rest van hun leven kleurt. Vroeger werd deze vloeistof ook wel gebruikt om kleren mee te verven.
Welnu, liggen hier geen treffende overeenkomsten in met Christus? Heeft Hij, om het leven aan Zijn kinderen te kunnen schenken, Zich ook niet aan het hout laten nagelen? Is er na Zijn dood ook geen bloed uit Zijn doorstoken zijde gevloeid, en reinigt dit hen niet van al hun zonden? Weet u voor wie de woorden maar Ik ben een worm en geen man waarde krijgen? Alleen voor arme, nietige aardwormen, die in het stof van ware verootmoediging liggen neergebogen en mogen erkennen dat God hen geen onrecht zou doen als Hij hen voor eeuwig zou vertrappen! Maar in plaats van hen te vertrappen, wil Hij hen op Zijn tijd uit het stof oprichten en toeroepen: Vrees niet, gij wormken Jakobs, gij volksken Israëls; Ik help u, spreekt de Heere, en uw Verlosser is de Heilige Israëls (Jes. 41:14). Volk des Heeren, Hij Die alle lof, eer en aanbidding waardig is, Hij in uw plaats vertrapt en vertreden, opdat u opgeraapt en opgericht zou worden, gewassen en gereinigd in en door Zijn bloed en Geest.
Kunt u deze liefde bevatten? Nee, dit is een liefde waarvan de diepte niet te peilen en de hoogte, lengte en breedte niet af te meten is!
Wormen hebben de eigenschap dat zij wegkruipen in allerlei gaten en kieren. Welnu, dat u als een geestelijke worm verwaardigd mocht worden om door het geloof maar veel weg te kruipen in Christus’ gezegende bloedwonden, opdat het bloed, door Hem gestort, voor u de enige levensbron zal zijn.
Ten slotte, o onbekeerde zondaar, durft u Hem nog langer te vertrappen en te vertreden? Wij bidden u: doe het toch niet, opdat Hij niet toorne en gij op de weg vergaat, en u eeuwig in de plaats zult zijn waar de worm niet sterft en het vuur niet wordt uitgeblust!
Wij bidden van Christuswege: Laat u met God verzoenen (2 Kor. 5:20b).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen