Heft uw ogen op

Geliefde lezer(s)

Daar stonden de discipelen. Wat zullen ze beschaamd hebben gekeken! Ze waren de stad ingegaan om broden te kopen en nu had hun Meester geen begeerte naar aardse spijs. Ze kregen op hun: ’Rabbi, eet’ te horen: Ik heb een spijze om te eten, die gij niet weet. Hoeveel keren had de Meester hen bestraft, al was het ditmaal een lichte bestraffing. Hij wees duidelijk de verhouding aan tussen de zorg voor onze ziel en het geestelijke leven van de mens, en de aardse spijze en drank. Christus wist wat Zijn spijze was, en dat is nóg Zijn spijze. Dat blíjft Zijn spijze tot aan de voleinding der eeuwen.

De discipelen waren geroepen om na de Pinksterdag het Evangelie te gaan prediken. Ze stonden voor zichzelf voor een onmogelijkheid. Maar dan dit woord van hun Meester: Mijn spijze is dat Ik doe den wil Desgenen Die Mij gezonden heeft en Zijn werk volbreng. O discipelen, Mijn spijze is het zaligen van mensenkinderen. U wordt uitgezonden. U zult een nietig instrumentje zijn in Mijn hand. U moet wegvallen. U zult ertussenuit moeten vallen, maar desondanks zal Ik door middel van u als een nietig instrumentje, Mijn werk, het werk dat de Vader op Mijn schouders heeft gelegd, zeker volbrengen. Welk een lering ligt er in dat onderwijs! Daar stonden ze, bedremmeld.

Maar nog meer: Ze zouden het in de dadelijkheid ook mogen zien. In Sichar was een vrouw aan het roepen. Zij was een predikster van vrije genade. Daar kwamen ze, door de poort van Sichar. De boodschap van die vrouw werd vruchtbaar gemaakt door God de Heilige Geest. Die vrouw werd bediend. Die vrouw kon niet stoppen.

Wat is de inhoud van haar prediking geweest, om het zo eens te zeggen? Haar prediking was een heenwijzing naar die Spijze, waar Christus van sprak, naar de dierbare Borg en Middelaar. Christus gaf haar profetisch onderwijs. Daarvan kon ze niet meer zwijgen, want ze riep uit tot de lieden van Sichar: Komt, ziet een Mens Die mij gezegd heeft alles wat ik gedaan heb; is Deze niet de Christus? De discipelen ontvingen echter nader onderwijs uit het Vaderlijke. De discipelen vielen er totaal buiten, maar de Heere zal ze dan toch een riem onder het hart steken. O discipelen, al staat u daar met een beschaamd aangezicht, omdat u alleen dacht aan aardse spijze en drank, terwijl Ik bezig was in de dingen Mijns Vaders, Ik heb een bijzondere lering voor u in deze ogenblikken: Zegt gijlieden niet: Het zijn nog vier maanden, en dan komt de oogst? Zie, Ik zeg u: Heft uw ogen op en aanschouwt de landen; want zij zijn alrede wit om te oogsten.

De Heere Jezus maakte een vergelijking met de oogst die binnengehaald zou worden na het pascha. Dat deden de Joden aan het begin van de maand april, volgens onze kanttekenaren. Dus deze geschiedenis vond plaats halverwege de maand december. Dan is het geen oogsttijd. De wintergerst stond nog maar nauwelijks boven de aarde. Daarom zegt de Heere Jezus: Zegt gijlieden niet: Het zijn nog vier maanden, en dan komt de oogst? Zie, Ik zeg u: Heft uw ogen op. Hef uw ogen op, discipelen, keer u af van alle aardse gedachten, zie hoger op, zie naar de spijze die Ik aan het volbrengen ben. Want er staat: en aanschouwt de landen; want zij zijn alrede wit om te oogsten.

Het onderwijs in deze geschiedenis bepaalt ons bij een geestelijke oogst. O discipelen: Heft uw ogen op en aanschouw de landen; want zij zijn alrede wit om te oogsten. De tijd breekt aan waarop de oogst binnengehaald zal worden; een grote oogst, een oogst, nu reeds vóór de Pinksterdag uit het Samaritaanse volk. De discipelen zullen straks maaiers mogen zijn.

De oogst, waar is dat de vrucht van? Dan kom ik toch weer bij het eeuwig welbehagen. Die oogst is ook vrucht van het werk van Christus. Hem hongerde en dorstte bij de Jakobsbron omdat Hij de opdracht van Zijn Vader om de Zijnen te verlossen begeerde uit te voeren. Een oogst, klaar om binnengehaald te worden.

Hier staat het in het Woord des Heeren: Heft uw ogen op en aanschouwt de landen; want zij zijn alrede wit om te oogsten. Het is een blijvend woord voor de Kerk van alle tijden en van alle eeuwen. Het werk in de oogst zal gedaan moeten worden. De boeren zijn dan in deze tijd aan het oogsten. Er wordt gemaaid, maar discipelen, jullie mogen dit ook doen. Jullie mogen maaien op de akker. Het is een akker, waarop je niet gearbeid hebt. Want hierin is de spreuk waarachtig: Een ander is het die zaait, en een ander die maait. (Joh. 4:37). Toch mag je vruchten plukken van de arbeid die de Heere verricht heeft. In het 36e vers van ons teksthoofdstuk staat: En die maait, ontvangt loon, en vergadert vrucht ten eeuwigen leven, opdat zich tezamen verblijde, beide die zaait en die maait. (Joh. 4:36).

Het is de verzuchting van al Gods knechten: mag ik dan een maaier zijn? Heere, mag ik er dan toch een zijn op de akker die mag maaien? Dan zal er loon zijn. Wat is de beloning? Dat is dat die lieve Koning Zijn onderdanen inzamelt. Dat die lieve Koning satans rijk zware verliezen toebrengt. O, dat de Levensvorst, de Levensbron Zich nader bekendmaakt in de rechte weg van schuldontdekkende, schuldeigenende genade. Daar laat ik mijn eten voor staan. Daar sta ik midden in de nacht voor op. Dan is het toch zo dat de spijze van Christus de spijze van Zijn Kerk is, om het verlossingswerk te zien plaatsvinden in de harten van verdoemelijke zondaren.

We gaan de overdenking van deze geschiedenis afronden. Welnu, hef dan uw ogen op. Wat is het groot als we bij dat arbeidsloon mogen behoren; bij het koren dat van de akker wordt afgehaald.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen