19. Want Hij had lust aan mij

Op een dag kreeg hij daar bezoek. Het was niemand minder dat kroonprins Jonathan die hem bezocht. Hij wist dat zijn vriend David in groot gevaar verkeerde en door zijn vader steeds werd achtervolgd en daarom wilde hij hem niet alleen met een bezoek vereren, maar tevens woorden van bemoediging spreken. We lezen in vers 16: En hij versterkte zijn hand in God. Jonathan heeft zijn vriend versterkt door hem op de onfeilbare belofte van de Heere te wijzen. Op Gods tijd zou die belofte worden vervuld.

Over welke belofte ging het? Dat kunnen we lezen in vers 17: En hij (dat is Jonathan) zeide tot hem: Vrees niet, want de hand van Saul, mijn vader, zal u niet vinden, maar gij zult koning worden over Israël en ik zal de tweede bij u zijn, ook weet mijn vader Saul zulks wel. Jonathan wees zijn vriend op de belofte dat hij koning van Israël zou worden. Die belofte was door de Heere gegeven. Samuël had tot Saul gesproken: De HEERE heeft heden het koninkrijk van Israël van u afgescheurd, en heeft het aan uw naaste gegeven, die beter is dan gij. En ook liegt Hij, Die de Overwinning Israëls is, niet en het berouwt Hem niet; want Hij is geen mens, dat Hem iets berouwen zou (1 Sam. 15:28 en 29).

Na David deze moedgevende belofte tot versterking van zijn geloof te hebben voorgehouden, vernieuwden Jonathan en David voor de derde keer het verbond voor het aangezicht des HEEREN dat zij met elkaar gesloten hadden. Daarna vertrok Jonathan naar zijn huis en David bleef in het woud van de woestijn Zif. Ook hier kreeg de gezalfde knecht van de Heere geen rust. Nauwelijks was hij versterkt door de belofte van de Heere of de Zifieten hadden vernomen dat David zich in hun buurt bevond. Meteen lieten ze het koning Saul weten en zij boodschapten hem: ’Koning, de man die u zoekt bevindt zich bij ons in de omgeving van de heuvel van Hachíla. Kom spoedig naar ons toe en wij zullen u helpen hem gevangen te nemen.’ De Zifieten waren inwoners van Juda en het waren dus Davids eigen mensen die hem wilden verraden, want David was afkomstig uit Bethlehem-Juda. Wat was Saul blij met deze tijding. Dankbaar sprak hij: Gezegend zijt gijlieden den HEERE, dat gij u over mij ontfermd hebt. Ga nog eens heel secuur de plaats na waar hij zich schuil houdt, want hij gaat heel listig te werk. Als u de plaats precies weet, kom ik hem gevangennemen.’ Opnieuw riep de koning de Naam van de Heere aan en hij prees de Zifieten die hem wilden helpen om zijn vijand David te vangen.

Meteen gingen de mannen van Zif aan de slag en ook Saul met zijn mannen kwam in actie. David werd nu door twee groepen achtervolgd en daarom verliet hij snel de bergrots Hachíla en vluchtte naar de woestijn van Maon.

In zijn nood riep hij de Heere aan. Tijdens die hachelijke toestand heeft hij Psalm 54 gemaakt en we horen hem daar bidden: O God, verlos mij door Uw Naam (…), o God, hoor mijn gebed, want tirannen zoeken mijn ziel. Zie, God is mij een Helper (Ps. 54:3 e.v.) In zijn nood had hij de Heere tot zijn toevlucht en door het geloof mocht hij getuigen: Want Hij heeft mij gered uit alle benauwdheid (vers 9). Als hij Gods hulp niet had gehad, was hij ongetwijfeld in Sauls handen gevallen. Dat bleek heel duidelijk toen koning Saul en zijn mannen hem op een gegeven ogenblik in de woestijn van Maon helemaal hadden ingesloten. Het kwam zelfs zover dat Saul en zijn mannen gereed stonden om David en zijn mannen te grijpen. Er moest wel een heel groot wonder gebeuren wilde David deze keer ontsnappen. En er gebeurde een groot wonder. Juist toen de vijand wilde toeslaan, lezen we: Doch daar kwam een bode tot Saul, zeggende: Haast u en kom, want de Filistijnen zijn in het land gevallen (vers 27). Meteen moest Saul zich terugtrekken, want we lezen in het laatste vers van hoofdstuk 23: Toen keerde zich Saul van David na te jagen en hij toog den Filistijnen tegemoet; daarom noemde men die plaats Sela-Machlekôth. ’Sela-Maehlekôth’ betekent ’rots der scheiding’, omdat Saul zich afscheidde en wegtrok. Het water was wel tot, maar niet over de lippen van David gekomen. Op het allerlaatste moment greep de Heere in en daartoe gebruikte Hij de Filistijnen. David heeft het vaak mogen ervaren: Ik zal zijn vijanden met schaamte bekleden, maar op hem zal zijn kroon bloeien (Ps. 132:18). Dat wil zeggen: ’Ik zal zijn vijanden in al hun aanslagen te schande maken’ (kantt. 46). Maar dat neemt niet weg dat David vaak in uiterste omstandigheden verkeerde, waarin hij geen weg tot ontkoming meer zag. En juist in zulke moedbenemende omstandigheden werd hij meer dan eens door de Heere uitgeholpen en kon hij tot eer van de Heere getuigen: Hij verloste mij van mijn sterken vijand, en van mijn haters, omdat zij machtiger waren dan ik. Zij hadden mij bejegend ten dage mijns ongevals, maar de HEERE was mij tot een Steunsel. En Hij voerde mij uit in de ruimte, Hij rukte mij uit; want Hij had lust aan mij (Ps. 18:18-20).

(Volgende keer D.V. 20. In de vestingen van Engédi)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen