Meditatie

Geliefde lezer(es),
Is er een lieflijker gezicht dan de aanblik van glooiende heuvels en dalen, bedekt met goudgele korenvelden en beschenen door het licht van de morgenzon? Dit gezicht is voor de inwoners van het beloofde land Kanaän niet vreemd geweest. Het land werd door Mozes aan de Israëlieten al voorgesteld als een land van koren en most: Jakobs oog zal zijn op een land van koren en most (Deut. 33:28). David getuigde ervan: De dalen zijn bedekt met koren (Ps. 65:14).
We weten echter dat de vruchtbaarheid van het beloofde land voor de Israëlieten niet slechts een uitwendige zegen was, maar een diepere betekenis had. Het heeft daarom veel te zeggen dat het land op veel plaatsen in Gods Woord het land van koren en most genoemd wordt. Van koren wordt brood gemaakt, van most wordt wijn gemaakt. Het beloofde land: het land van brood en wijn! Waarom? Omdat daar de belofte van de komst van Christus op aarde vervuld is. Christus heeft Zijn lichaam en Zijn bloed gegeven voor de Zijnen, en Zijn Kerk als blijvende gedachtenis aan dat grote wonder de tekenen van brood en wijn nagelaten.
David spreekt in onze tekstwoorden echter over een handvol koren op de hoogte der bergen. Dat is wat anders dan een korenveld in een vruchtbaar dal! De hoogten der bergen kenmerken zich door kaalheid, kou, droogte en onvruchtbaarheid. Hoe zal een handvol koren op de hoogte der bergen ooit rijke vrucht kunnen voortbrengen? Het handvol koren op de rotsachtige hoogten van de bergen kan niet anders dan verloren gaan. Dat koren zal sterven.
En toch is dat juist de weg tot vruchtbaarheid en een rijke oogst: een handvol stervend koren op een onvruchtbare hoogte. Heeft Christus Zichzelf niet vergeleken met het tarwegraan en gezegd: Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft, zo blijft hetzelve alleen; maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort? (Joh. 12:24). Aangrijpend woord: Christus moest als tarwegraan in de aarde vallen en sterven opdat er vrucht zou zijn!
Hij moest als een geringe handvol koren in de aarde vallen op de hoogte der bergen: als een handvol koren blootgesteld worden aan de storm van Gods toorn over de zonden. Hij moest als een handvol tarwegraan op de kale top van de heuvel Golgotha de vervloekte kruisdood sterven.
Jesaja zegt ervan: Als Zijn ziel Zich tot een schuldoffer gesteld zal hebben, zo zal Hij zaad zien (Jes. 53:10). Hoe ernstig en Godonterend is de zonde! Er is een hemelhoge schuld gemaakt die betaald moet worden. Niet minder dan een schuldoffer was noodzakelijk om de uitverkorenen tot de zaligheid te brengen. Gods waarheid en gerechtigheid eisen betaling: de doodstraf moet gedragen worden, de wet moet gehoorzaamd worden. Heeft het u ooit aangegrepen: God wil dat aan Zijn gerechtigheid genoeg geschiede? Wanneer die les niet door genade geleerd is, zult u geen waarde hechten aan het schuldoffer dat gebracht is. Het tarwegraan blijft voor u verborgen. U geniet wel van de schoonheid van aardse tarwevelden, maar het handvol koren op de kale heuvel Golgotha heeft voor u geen enkele waarde. Voor dat koren verbergen wij ons aangezicht, wij verachten het. Hoe noodzakelijk is het toch dat onze ogen geopend worden voor onze misdaden, zonden en de oorsprong daarvan: onze afval in het paradijs! Besef toch, onbekeerde lezer, wat uw eeuwige verderf zal inhouden wanneer we deze lessen op aarde nooit leren.
Maar voor een door zonde en schuld veroordeelde en vermoeide ziel ligt in het stervende tarwegraan nu juist het leven. Want door de dood van Christus heeft Hij de dood voor Zijn doodschuldige Kerk tenietgedaan. Hij is in de dood niet gebleven. De Heere is waarlijk opgestaan, en als de opgestane Zaligmaker is Hij, Die in Zijn lijden als broodkoren verbrijzeld werd, nu het Brood des levens voor zielen die hongeren naar de gerechtigheid. Uit Zijn opstanding en leven vloeit het leven voor Zijn Kerk: Want Ik leef en gij zult leven (Joh. 14:19).
Is er een handvol koren in het land op de hoogte der bergen, de vrucht daarvan zal ruisen als de Libanon. Uit het handvol koren komt een machtige oogst voort. Het stervende tarwe-graan brengt veel vrucht voort: een grote schare die niemand tellen kan. En die vrucht zal ruisen als de Libanon. Op de Libanon groeien grote en sterke ceders, die een sterk geruis voortbrengen wanneer de wind erin blaast. Dat geruis is tot in de verre omtrek te horen. Dat wijst op het grote aantal heidenen dat na de dood en opstanding van Christus toegebracht zal worden. Maar er ligt nog een andere les in voor degenen voor wie het lijden, sterven en de opstanding van Christus onmisbaar en dierbaar geworden zijn, degenen die door het ware geloof hebben geleerd alles schade en drek te achten buiten Christus. Zij worden geroepen geruis voort te brengen! Hoe? Door goed te spreken van de getrouwe God en Zaligmaker Jezus Christus, Die Zich zo diep vernederd heeft door als een handvol koren in de aarde te willen vallen, om zo Zijn Kerk te verlossen.
Degenen voor wie het handvol koren op de hoogte der bergen alle waarde heeft gekregen, zullen bij ogenblikken de begeerte hebben om van het hemelse tarwegraan te spreken. Zacharia profeteerde het: Want hoe groot zal Zijn goed wezen, en hoe groot zal Zijn schoonheid wezen! Het koren zal de jongelingen, en de most zal de jonkvrouwen sprekende maken (Zach. 9:17). Het koren zal de jongelingen sprekende maken! Dan is er ruisende vrucht van een handvol koren. Hoe zal het eeuwig vertellen van Zijn lof voor ons de grootste gelukzaligheid zijn, wanneer we het op aarde nooit gedaan hebben?
Wie stemt er met de profeet Zacharia in? Hoe groot zal Zijn goed wezen, hoe groot zal Zijn schoonheid wezen! Hoe onbegrijpelijk, Goddelijk schoon is de weg door God de Vader uitgedacht. Hoe groot is de eer en heerlijkheid die Hij bereid heeft voor Zijn Kerk. Hoe groot is de schoonheid van de hemelse Middelaar! Schoon is Christus in Zijn sterven, maar meer nog in Zijn opstanding. De vrucht die ruist als de Libanon is schoon, maar nog veel schoner is Christus als de verhoogde Middelaar: Zijn gestalte is als de Libanon, uitverkoren als de ceders (Hoogl. 5:16). Mijn Liefste is blank en rood, Hij draagt de banier boven tienduizend. Zijn gehemelte is enkel zoetigheid, en al wat aan Hem is, is gans begeerlijk. Zulk een is mijn Liefste, ja, zulk een is mijn Vriend, gij dochteren van Jeruzalem. (Hoogl. 5:10, 16).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen