IVF – waarom niet? (1)

Onlangs schreef een arts in De Saambinder over kinderloosheid. Hij ging onder meer in op de vraag wat daaraan gedaan kan worden. In dat verband noemde hij ’In Vitro Fertilisatie’ (IVF), in de volksmond aangeduid als ”reageerbuisbevruchting”. Hij wees deze methode niet af, hoewel hij haar bond aan bepaalde voorwaarden. Wordt er niet gewerkt met het zaad of eicellen van ”derden”, dan zou IVF een middel zijn dat biddend gebruikt mag worden. Tegelijk gaf hij aan dat er mensen zijn die tegen deze methode bezwaren hebben. De schrijver van dit artikel is een van hen. Graag wil hij uitleggen waarom.

Gevoelig

Laat het duidelijk zijn: het gaat hier om een gevoelig onderwerp. Kinderloosheid is voor veel echtparen een zwaar kruis dat levenslang meegedragen wordt. Zij worden daarin dikwijls niet begrepen. Soms worden onnadenkende en pijnlijke opmerkingen gemaakt door mensen die zelf kinderen hebben. Kinderloze echtparen krijgen dan het gevoel: ”Je moest het zelf maar eens meemaken!” Maar ook los daarvan kan het zo schrijnen. Op verjaardagen bijvoorbeeld, tijdens gesprekken over (klein)kinderen of in een doopdienst. Het zou zomaar kunnen dat dit gevoel ook ontstaat bij het lezen van dit artikel. Ik zou dat betreuren, want dat is allerminst mijn bedoeling. In alle teerheid wil ik proberen te verwoorden hoe ik op dit punt de Bijbel lees. Ik weet me daarbij de tolk van kinderloze echtparen die ook naar kinderen verlangen maar IVF afwijzen om principiële en/of praktische redenen. Ook wil ik erop wijzen dat onze zustergemeenten in Noord-Amerika zich diepgaand met deze problematiek hebben beziggehouden en de synode aldaar tot een afwijzend standpunt is gekomen.

De praktijk

We spreken van IVF wanneer een bevruchting buiten het lichaam van een vrouw tot stand komt in een laboratorium. Wat de vrouw betreft: met behulp van hormonentherapie wordt een flink aantal eicellen tot rijping gebracht. In een glazen schaal worden sommige van deze eicellen bevrucht met sperma dat bij de man is opgewekt. De embryo’s die op deze wijze ontstaan, worden op kwaliteit beoordeeld. Wat onbruikbaar is wordt opgeruimd. Enkele van de beste embryo’s worden bij de vrouw ingeplant, terwijl de overige worden ingevroren voor eventueel later gebruik. Blijkt dat een van de ingeplante embryo’s het niet goed doet of overbodig is, dan komt het zelfs voor dat deze wordt geaborteerd.

Doodslag

Een ernstig bezwaar tegen deze methode vloeit voort uit het zesde gebod: ”Gij zult niet doodslaan”. Wanneer een zogenaamde bevruchte eicel wordt opgeruimd, wordt in feite een klein mensje weggeworpen. Wanneer embryo’s in de moederschoot worden geaborteerd, is er sprake van kindermoord. En wanneer embryo’s worden ingevroren of ontdooid, bestaat het gevaar dat zij dit proces niet overleven. Dat gevaar is de laatste tijd minder groot, maar het is er nog steeds. Daar komt bij dat veel ingevroren embryo’s nooit zullen worden gebruikt. De ouders ervan kunnen overlijden, uit elkaar gaan of besluiten dat ze inmiddels genoeg kinderen hebben.

Klinieken waar ingevroren embryo’s zich bevinden mogen deze embryo’s niet zomaar opruimen. Het gevolg is dat ze ermee blijven zitten. Alleen al in Amerika zijn er ongeveer een miljoen embryo’s waar niemand raad mee weet.

Meer-ouderschap

De vraag kan gesteld worden: mag alles wat kan? Er kan vandaag ontzaglijk veel binnen de medische wetenschap. Dat is enerzijds een zegen. Tegelijk plaatst het ons voor geweldige dilemma’s. IVF is tot stand gekomen na langdurige experimenten. Daarbij zijn talloze mensjes gestorven. Zonder groen licht voor abortus waren deze experimenten niet mogelijk geweest. Mogen wij gebruik maken van een methode waarvoor zo’n hoge prijs is betaald? Bovendien staat de wetenschap niet stil. Via diagnostiek en selectie kan het ”eindproduct” steeds perfecter worden. De supermens verschijnt. De toren van Babel wordt ál hoger.

IVF biedt ook ongekende mogelijkheden voor echtparen van hetzelfde geslachten anderen. Draagmoeders doen het werk, vaak tegen flinke betaling. Juridische verwikkelingen zijn soms het gevolg. Inmiddels is het meerouderschap al een feit. Men spreekt van biologische ouders, sociale ouders, wettelijke ouders, enz. In deze jungle probeert de overheid een beetje stuur aan te brengen, maar helaas niet door terug te roepen tot de Wet en de getuigenis.

Maar het kan toch anders?

Jawel, zegt iemand, maar is het niet mogelijk IVF op een goede manier te gebruiken? Je zou toch kunnen besluiten geen gebruik te maken van een donor, slechts één of enkele eicellen te laten bevruchten en deze rechtstreeks in te laten planten? Dan kom je toch niet in strijd met het zesde of zevende gebod? Op deze vraag wil ik graag ingaan in het tweede artikel.

(Met toestemming overgenomen uit De Saambinder, kerkelijk weekblad van de Gereformeerde Gemeenten van 8 juni 2017, nr. 36)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen