25. Het einde van de tweede zendingsreis

Ondanks dat besluit wilden sommige predikers de gelovige hei-denen in Galatië toch weer onder ‘de dienstbaarheid van de wet’ brengen. Toen heeft Paulus zijn Brief aan de Galaten geschreven. Daarin zette hij nogmaals uiteen dat uitsluitend het werk van de Heere Jezus de enige grond van zaligheid was en dat Jood en heiden alleen door het geloof in Hem voor God rechtvaardig waren. Vlijmscherp hield hij hen voor: Indien u iemand een evangelie verkondigt buiten hetgeen gij ontvangen hebt, die zij vervloekt (Gal. 1:9).

In zijn Brief aan de Galaten leert de apostel dat een mens zalig wordt door het geloof alleen en niet door het onderhouden van allerlei wettische inzettingen. Geen wonder dat eeuwen later Maarten Luther zo’n buitengewone mooie verklaring heeft gegeven van de Brief aan de Galaten, omdat ook hij de strijd te voeren had tegen de zogenaamde leer van de goede werken van de Roomse kerk. Er was ook in Korinthe een christelijke gemeente ont-staan en het was de apostel tot grote troost geweest dat Timotheüs en Silas uit Macedonië tot hem waren gekomen. Maar na anderhalf jaar in die stad te hebben gewerkt, wilde hij weer terugkeren naar Antiochië in Syrië, de plaats die hem had uitgezonden. Hij regelde nog enige zaken en scheepte zich in te Kenchreeën, de oostelijke havenplaats van Korinthe. Met hem gingen ook zijn vrienden Aquila en Priscilla mee. In de havenplaats schoor hij zijn hoofdhaar af dat hij een poosje had laten groeien. Het betrof hier de zogenaamde nazireeërsgelofte voor een tijd. De richter Simson was nazireeër voor het hele leven, maar Paulus had een tijdelijke nazireeërsgelofte gedaan. Tijdens die periode mocht er geen alcohol worden gedronken en geen dode worden aangeraakt. Zo’n gelofte zag op het zich helemaal geven voor de dienst van de Heere. We kunnen hierover lezen in Numeri 6.

Dat afscheren van het hoofdhaar moest eigenlijk in Jeruzalem gebeuren, maar als de afstand te groot was, mocht het ook ergens anders gebeuren.

Een deel van het afgeschoren hoofdhaar, dat men minstens een maand had laten groeien, moest daarna op het dankaltaar in Jeruzalem verbrand worden. Het was een Oudtestamentisch gebruik onder de Joden die voor een be-paalde tijd zo’n bijzondere gelofte hadden afgelegd. Ook Paulus had zo’n bijzondere gelofte afgelegd toen hij mogelijk in gevaarlijke omstandigheden verkeerde en óók om vooral aan de Joden te willen laten zien dat hij zich tegen middelmatige Joodse vormen niet verzette, hoewel met de komst van de Heere Jezus ook de nazireeërsgelofte was afgeschaft. In geringe zaken was hij de Joden een Jood. Maar het drijven van ‘de valse broeders’ om gelovige heidenen te laten besnijden, vond hij een hoofdzaak en een tekortdoen aan het werk van de Heere Jezus. Ds. F. Mallan schrijft in één van zijn nagelaten werken: ‘Er is niet ene dwaling of ze is daaraan te kennen, dat ze Christus’ volkomen zoen- en borgwerk loochent en aan het werk van de mens zulk een waarde toeschrijft, dat hij daardoor geheel of ten dele zich een gerechtigheid kan oprichten die voor God bestaan kan’ (Het Woord des levens, blz. 10).

Op zijn reis naar Jeruzalem, werd Éfeze aangedaan. De apostel bezocht hier de synagoge en bracht er het evangelie. Er werd aandachtig geluisterd en de mensen wilden dat hij nog langer bleef. Maar het was Paulus’ bedoeling om met de feestdagen in Jeruzalem te zijn, omdat er tijdens die dagen veel mensen in die stad verbleven en hij dan volop de gelegenheid kreeg hun het evangelie te verkondigen. Daarom sprak hij tot de mensen van Éfeze: Doch ik zal tot u wederkeren, zo God wil (Hand. 18:21).

Terwijl Aquila en Priscilla in Éfeze achterbleven, vervolgde Paulus zijn reis en kwam enige tijd later in Cesaréa aan. In de Bijbel kennen we twee Cesaréa’s, namelijk een plaats met die naam in het noorden (Cesaréa Filippi, het tegenwoordige Banias) en de meer bekend geworden plaats Cesaréa aan de Middellandse zee: Cesaréa Maritima genaamd. In deze plaats kwam Paulus aan en vanuit hier ging hij te voet verder naar Jeruzalem. Hier verrichtte hij zijn voorgenomen bezigheden (prediken en het vervullen van zijn nazireeërgelofte) en vertrok daarna naar Antiochië, de plaats waaruit hij enige jaren geleden was vertrokken. Aan de tweede zendingsreis was een einde gekomen. De eerste zendingsreis had twee jaar geduurd (van 46-48) en deze tweede zendingsreis duurde vier jaar (van 48-52).

(Volgende keer D.V. 26. Apollos, een man machtig zijnde in de Schriften)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen