26. Apollos, een man machtig zijnde in de Schriften

In ieder geval lezen we dat Paulus Jeruzalem verliet en de gestichte gemeenten van Galátië weer opzocht: Lystre, Derbe, Icónium en Antiochië in Pisidië, versterkende al de discipelen (Hand. 18:23). Dat achtte hij temeer nodig omdat hij vanuit Korinthe die gemeenten had gewaarschuwd tegen de dwaalleer van de Judaïsten, die leerden dat de gelovige heidenen ook besneden moesten worden, wilden zij zich tot de christenen rekenen. Die valse broeders (zoals Paulus hen noemt) verkondigden een leer die, zoals we reeds schreven, op het apostelconvent van Jeruzalem werd veroordeeld (Hand. 15). Paulus heeft tijdens zijn bezoek het schrijven aan de gemeenten van Galátië ongetwijfeld nader toegelicht.

Na die gemeenten versterkt te hebben, haastte de apostel zich naar Éfeze. Zoals we weten had hij die plaats op weg naar Jeruzalem kort bezocht en beloofd zo God wil (Hand. 18:21) spoedig naar hen terug te keren. Daarom ging hij op weg naar Éfeze. Intussen was daar al wat goeds verricht door een zekere Apollos. We kunnen dat lezen in Hand. 18:24-28. Apollos was een Jood, die afkomstig was uit de Egyptische stad Alexandrië, een plaats waar destijds heel wat Joden woonden. Hij was een ijverige en welbespraakte man, wetende alleenlijk den doop van Johannes (Hand. 18:25).

Wat wordt met die uitdrukking bedoeld? Heel eenvoudig gezegd kwam het hier op neer dat hij iemand was die een zaligmakende kennis van de Heere Jezus had als Profeet. Hij kende Hem alleen in Zijn profetische bediening, zoals dat ook aanvankelijk het geval was met Jezus’ discipelen. Maar van de Priesterlijke bediening wist Apollos niets af, zoals ook in hun eerste omgang met de Heere Jezus de discipelen daar niets van afwisten. De discipelen wilden juist voorkomen dat de Heere Jezus zou sterven. Maar tijdens Zijn omwandeling op aarde ging de Heere Jezus Zijn discipelen er steeds meer op wijzen dat het nodig was dat Hij zou sterven. Alleen dan zouden hun zonden vergeven kunnen worden! Als Priester moest Hij Zichzelf opofferen aan het kruishout om zo de zonden van Zijn kinderen te verzoenen. Zonder bloedstorting was er geen vergeving mogelijk. Later hebben de discipelen dat mogen verstaan. Toen kreeg Jezus’ priesterlijke ambt voor hen grote waarde en hebben zij Hem mogen leren kennen in Zijn profetisch, priesterlijk en koninklijk ambt. En dát onderwijs miste de gelovige Apollos. Hij wist nog niet dat de Heere Jezus gestorven was en opgestaan.

Apollos was weliswaar een man machtig in de Schriften (Hand. 18:24), heel geleerd en een vurig spreker, maar van het lijden en sterven van de Heere Jezus én van de uitstorting van de Heilige Geest wist hij niet en dat werd waargenomen door de twee vrienden van Paulus, namelijk Aquila en Priscilla die in Éfeze waren. Zij merkten het tekort of de haper in zijn prediking op en toen hebben zij de geleerde man eenvoudig onderwezen in het voortgaande werk van de Heere Jezus. In de Bijbel staat: Zij namen hem tot zich en legden hem den weg Gods (dat wil zeggen de leer van de Heere Jezus) bescheidenlijker uit (vers 26). De eenvoudige mensen vertelden Apollos over Jezus’ lijden, sterven en opstanding. Zij deelden hem mee de uitstorting van de Heilige Geest en de bijzondere gaven die daar toentertijd mee samen gingen.

Wat zal de wijze man met verwondering en blijdschap het eenvoudige onderwijs van hen hebben aangehoord. Het sierde hem dat hij - die later in Korinthe door sommige volgelingen zelfs boven de apostel Paulus werd vereerd - aan de voeten van die eenvoudige mensen heeft willen zitten om onderwijs te ontvangen. Verrijkt met de toegenomen zaligmakende kennis van de Heere Jezus reisde Apollos daarna van Éfeze naar Korinthe. En wat lezen we vervolgens van hem? Er staat in de laatste twee verzen van Hand. 18: Welke daar gekomen zijnde, heeft veel toegebracht aan degenen die geloofden door de genade. Want hij overtuigde de Joden met groten ernst in het openbaar, bewijzende door de Schriften, dat Jezus de Christus was. Wat kwam zijn grote kennis hem goed van pas en wat heeft hij zijn best gedaan om de Joden te overtuigen dat de voorzegde Messias in het Oude Testament gekomen was in de Persoon van de Heere Jezus. En toch was het niet zijn grote kennis die veel Joden deden geloven, maar ‘door de genade’, zoals de zojuist aangehaalde tekst ons vermeldt.

Toen Apollos hierna in Korinthe ging werken, zei de één: Ik ben van Paulus, en een ander: Ik ben van Apollos (1 Kor. 3:4) Terecht keurde Paulus dat verkeerde spreken af en schreef hij in zijn eerste zendbrief aan Korinthe: Ik heb geplant, Apollos heeft natgemaakt, maar God heeft den wasdom gegeven (1 Kor. 3:6). Gods knechten waren en zijn slechts Gods medearbeiders (1 Kor. 3:9).

(Volgende keer D.V. 27. Paulus in Éfeze)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen