29. Op weg naar Jeruzalem (1)

Uit zijn twee brieven aan de gemeente van Korinthe bleek dat er in de jonge gemeente veel moeilijkheden en verleidingen waren. We hoorden al van de Judaïsten die ook de gemeente van Korinthe beroerden door de bekeerde heidenen te verplichten zich te laten besnijden. Zelfs stelden zij de apostel Paulus in een kwaad daglicht door te zeggen dat hij geen geroepen knecht van de Heere was en een verkeerde prediking bracht. Verder werd er een losbandig leven in de puur wereldse stad geleid en Paulus waarschuwde de christenen ernstig daartegen en schreef: Dwaalt niet, noch hoereerders, noch afgodendienaars (…) zullen het Koninkrijk Gods beërven (1 Kor. 6:10-11). Ook vernamen we al dat er partijschappen in Korinthe waren ontstaan doordat sommige christenen beweerden: ‘Ik ben van Apollos’ en weer anderen: ‘Ik ben van Paulus’. Toen had Paulus hen erop gewezen dat het in de prediking maar alleen ging om de ene naam Jezus Christus, Die Zijn leven voor de Zijnen had afgelegd. Ook kwamen er ergerlijke zonden rond het Heilig Avondmaal voor, zodat er soms dronken mensen aan de heilige dis zaten. Het kwam zelfs voor dat sommigen deelnamen aan een offer-maaltijd in de heidense tempel én aan het Heilig Avondmaal. De apostel keurde dat gedrag met scherpe bewoordingen in zijn brief af. Zo was er heel wat te schrijven en te regelen door de apostel in de gemeente van Korinthe, alsook in de andere gemeenten. Hij kon in waarheid schrijven: Zonder de dingen die van buiten zijn (het reizen, allerlei moeilijkheden, vijandschap van de Joden, vervolging en gevangenschap) overvalt mij dagelijks de zorg van al de gemeenten (2 Kor. 11:28).

Tijdens de reis naar Tróas ontmoette hij in deze havenplaats Titus, die hem vertelde dat de gemeente van Korinthe de raadgevingen in Paulus’ brieven echt ter harte had genomen. Wat was de apostel blij. ‘De gemeente van Korinthe ziet erg naar uw komst uit,’ liet Titus hem weten. Meteen werd Titus door de apostel weer naar Korinthe teruggezonden. De apostel ging hierna ook zelf naar Korinthe en verbleef er gedurende de wintermaanden ongeveer drie maanden. Vanuit die plaats schreef hij de bekende en belangrijke brief aan de gemeente van Rome. Uit die brief bleek dat hij in Korinthe logeerde bij zijn vriend Gajus (Rom. 16:23).

Na drie maanden wilde Paulus zijn voorgenomen reis naar Jeruzalem weer voortzetten. Hij wenste over zee te reizen, maar hem werden van de Joden lagen gelegd, lezen we in Hand. 20:3. De vijandige Joden hadden namelijk het plan Paulus overboord te gooien. Daarom zag hij met zijn zevental vrienden die hem vergezelschapten ervan af om over zee te reizen. Over land reisden zij weer terug naar Filippi waar zij met Lukas de paasdagen doorbrachten. Het zevental reisde daarna vanaf Filippi vooruit, terwijl Paulus en Lukas over een stormachtige zee terugvoeren naar Tróas waar zij met z’n allen zeven dagen zouden blijven.

Vanwege het weer duurde de terugreis wel vijf dagen, terwijl de heenreis slechts twee dagen had geduurd. De vooruitgereisde zeven vrienden uit de verschillende christengemeenten moesten ook geld inzamelen voor de behoeftige gemeente van Jeruzalem. In zijn zendbrieven kunnen we lezen hoe Paulus de gemeenten opwekt om voor de arme christenen in Jeruzalem te collecteren. Daarbij stond de apostel vooral voor ogen om de gemeente van Jeruzalem te laten zien dat de christenen uit de heidenen zich één voelden met de christenen uit de Joden. In Jeruzalem bevonden zich namelijk nog veel wettische Joden als Jakobus, die, zoals we zagen op het apostelconvent van Jeruzalem in Handelingen 15, nog enigszins verbonden waren aan de Mozaïsche wetgeving. Door zijn oproep om voor hen te collecteren wilde Paulus laten zien dat zij, ondanks wat bijkomstige verschillen, samen behoorden tot dezelfde christelijke kerk.

Niet voor niets was er tijdens die vergadering een eendrachtig besluit gevallen, waarin de christenen uit de heidenen én uit de Joden zich konden vinden.

In Tróas kwam duidelijk openbaar het grote verschil tussen het leven van de Joden en het leven van de christenen. Terwijl de Joden op de zevende dag (de zaterdag) de Oudtestamentische sabbat onderhielden door op die dag naar hun synagoge te gaan, gingen de christenen de Nieuwtestamentische sabbat vieren op de eerste dag van de week (de zondag), ter herinnering aan de dag van Jezus’ opstanding. Heel opmerkelijk lezen we in Hand. 20: 7: En op den eersten dag der week, als de discipelen bijeengekomen waren om brood te breken, handelde Paulus met hen, zullende des anderen daags verreizen. In het bekende Handboek voor bijbelonderwijs: ‘Leren en Leven’ staat dat zich toen de scheuring voltrok tussen de Joodse synagoge en de Joodse kerk. De ongelovige Joden blijven op de zevende dag in hun synagoge bijeenkomen. De gelovige Joden beginnen op de eerste dag van de week samen te komen. De gelovige heidenen sluiten zich daar bij aan. Dit wordt heel snel overal in de christelijke kerk gebruikelijk.

(Volgende keer D.V. 30. Op weg naar Jeruzalem-2)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen