Eerlijk debat? (IV)

In »Supra en Infra” wordt verder aangewezen, dat onze belijdenisschriften niet aan een eeuwig genadeverbond doen denken, daar God dit in den tijd met Abraham heeft opgericht. Ten bewijze daarvan worden wij gewezen op Art. 17 onzer Geloofsbelijdenis, waar duidelijk wordt geleerd, dat de Heere den mensch is gaan zoeken, toen deze zich in den dood had geworpen. In Art. 33 wordt gehandeld over de Sacramenten en "niet geleerd, dat de Sacramenten ons onze verkiezing of de waarachtigheid van onzen genadestaat zouden leeren, zooals zij zouden moeten doen, als zij zegelen waren van een eeuwig genadeverbond over de uitverkorenen met Christus gemaakt, maar zij verzekeren, dat niet alleen de beloften des Evangelies op zich zelve waar zijn, maar dat Hij die ook vervullen zal aan hen, zoo zij waarlijk gelooven wat zij belijden. Zoo leert ons dus het Sacrament wat God ons te verstaan geeft in Zijn Woord omtrent onze verlossing en wat Hij inwendig doen wil in onze harten, zoo wij in den weg des geloofs wandelen.” Men leze het antwoord op de vraag in onzen Catechismus: »Wat zijn Sacramenten?” en merke op, dat ze zijn om de beloften des Evangelies te verzegelen. Er staat «schenkt,” niet "geschonken heeft.” Even duidelijk spreekt vraag 67. Er wordt niet verzekerd, dat de bondgenoot uitverkoren of wedergeboren is, maar de belofte Gods als waarachtig en het eigendom van ieder, die gelooft. Na over vr. 69 en Leerregels 1,17 gehandeld te hebben, wordt bij vraag 74 aangemerkt: "Wordt met het inzijn der kinderen in Gods verbond de grond aangewezen, waarop de Doop der zuigelingen berust, door te zeggen, dat hun de H. Geest niet minder dan den volwassenen toegezegd wordt, wordt de bedenking der Baptisten voorkomen, dat zonder vernieuwing of wedergeboorte of ook geloof niemand ten hemel kan ingaan. En door den doop in de plaats van de besnijdenis te stellen, is het uitgemaakt, dat de Doop een Sacrament is, niet aan Gods besluit of eeuwig genadeverbond gehecht, maar aan het verbond, dat God met Abraham heeft opgericht.”
In het formulier des doops wordt ons in drie deelen de leer des doops voorgesteld. Het eerste bevat de leer der ellende, welke aan den doopeling tot zijne verootmoediging wordt voorgehouden. De toezeggingen in het tweede gaan uit van de onderstelling, dat de doopeling gelooft wat hij daar belijdt. Wordt in het derde deel gesproken van een «eeuwig verbond der genade,” dan doelt dit niet op een verbond, dat van eeuwigheid bestond, maar op een dat tot in eeuwigheid duurt. Tot zoover loopt nu de leer des doops in het algemeen, en dit deel van het formulier behoort steeds aan dat van den doop der bejaarden vooraf te gaan. Eerst daarna wordt over den doop der kinderen gesproken. Hierbij wijst de schrijver ons op Hand. 2 : 39 en toont aan, dat het woord «toekomen,” niet beteekent »in bezit hebben,” maar «recht om in bezit te nemen,” terwijl hij drukt op het «een zegel des verbonds en der gerechtigheid des geloofs.” Hierbij zegt hij: «Merk wel op, dat «de gerechtigheid des geloofs” geene gerechtigheid is, door het geloof verworven of verdiend, maar eene, die door het geloof uit de hand Gods wordt aangenomen. Hetgeen aan Abraham door de besnijdenis verzegeld werd, was niets meer noch minder dan dat God de gerechtigheid, die Abraham niet bezat, maar die God in Christus teweeg brengen zou, hem op zijn geloof zou toerekenen. Evenzoo wordt ons die gerechtigheid, die wij van ons zelven niet hebben, op ons geloof in Christus toegerekend.”

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen