Conditioneel

Enkele weken geleden had een der Christ. Geref. gemeenten het voorrecht eene Classikale deputatie der Ger. Kerken in haar midden te ontvangen, om nog eens te beproeven den kerkeraad van dwaling te overtuigen, en zoo mogelijk terug te doen keeren tot de »Vereenigde Kerken,”en zoo dit niet vlotten wilde, dan op te nemen de som der getelden, van 20 jaren oud en daarboven, die met de scheurmakers geene gemeene zaak maakten, maar als scheurmakers onder de scheurmakers wenschten op te treden.
Naar men zegt, hebben die broeders nu juist geene voorspoedige reize gemaakt en niet bijzonder veel vrucht op hunnen arbeid gezien.
Daarover zullen wij nu echter niet in bijzonderheden treden, noch uitvoerig vermelden, wat ons daarvan ter oore kwam.
We noemden bet ontvangen van zulk eene deputatie een voorrecht.
Dat nu eischt toelichting.
En dan maken we de opmerking, dat het belangrijke in deze zaak was dat een tweetal leden dier deputatie lid ge-weest zijn van de Synode der Chr. Geref. kerk, in 1892 gehouden. Zij wisten dus, of konden ten minste weten, hoe precies de vork in den steel zit, en uit dien hoofde de on- en minkundigen de zoo noodige inlichting verschaffen.
En daarom nu noemden we het bezoek van zulk eene deputatie een voorrecht.
Dan wordt ge nog eens wat wijzer, en krijgt een geheel anderen kijk op de zaken.
Onder meer werd met die broeders-deputaten ook gesproken over en werden zij zij gewezen op :1e het veel te ruim opvatten van hun mandaat door de leden van bovengenoemde Synode; 2e op de herhaalde stemming en het voorafgaand herhaalde gebed; en 3e, daarmede in verband, op de wijze, waarop men de beginselen, de historie en den naam der Chr. Geref Kerk een slag in’t aangezicht gaf en wegwierp. Daarop terugslaande, werd bet dien broeders gezegd, dat, met bet oog op de wording en de vrucht der kerkelijke combinatie, het zoo uiterst moeilijk viel, ja, sterker nog, onmogelijk was te gelooven, dat de zoogenaamde »vereeniging” een werk Gods was, en dat men niet anders kon zien, of de eere Gods was niet gehandhaafd door de Synode, maar gesteld beneden den eisch van menschen.
Veel hadden de broeders daartegen nu juist niet te zeggen.
Alleen dit, dat zij, die hun dit voorhielden, de zaken niet goed of liever gezegd, niet juist voorstelden.
Op het verzoek om dan de juiste omschrijving te geven, was het antwoordt: »De eerste stemming was conditioneel(voorwaardelijk),” m. a. w. om het eerst zoo eens te beproeven.
Vat men dit?
Wordt zoo de zaak niet veel duidelijker?
Of had ik moeten vragen: duizeliger?
Naar onze bescheiden meening toch kan het niet anders, of men moet, sprekende van eene conditioneele stemming, ook spreken van een conditioneel gebed.
Als men zich toch voorstelde het eerst zoo eens te moeten beproeven, dan kon men toch onmogelijk den Kenner en bewerker der harten aanroepen en Zijne leiding afbidden.
Men moest dan reeds vooraf vaststellen, dat ‘t gebeuren kon, dat men later vlak tegen de aanwijzing des Heeren, na het gebed, inging.
Mocht dit?
Of is dit niet een voorschrijven van de wet aan den Almachtige, van wien we gelooven, dat Hij alles bestuurt en regelt naar Zijn vrijmachtig welbehagen.
Betaamt het Christenen, ambtsdragers der Kerk, zóó te handelen?
Heeft niet ieder mensch, al zijn ze lid eener Synode, zonder te vragen naar ‘t geen hij . liefst wil of ook hoe een ander bet gaarne heeft, zich aan den wil en het bestuur des Heeren te onderwerpen ?
Als ‘t dan waar is, dat men conditioneel gestemd en dus ook conditioneel gebeden heeft, hoe moet men dan zulk eene handelwijze noemen??
Indien ‘t waar is, zeiden wij.
Doch daaraan meenen we met grond te mogen twijfelen.
Dan had Ds Bos, uit Woerden, die, als we ons niet vergissen, toch ook lid van meergemelde Synode was, ons dat wel eens gezegd.
Dan had ook een der Friesche afgevaardigden, die een hooggeschat ambtsdrager der Kerk is, onmogelijk dadelijk na afloop der eerste stemming in blijdschap des harten aan zijnen kerkeraad kunnen schrijven: »De naam, Christ. Gereformeerden is behouden!”
Hoe Z.Eerw. zich daarna heeft verantwoord, toen hoogstwaarschijnlijk ook mede door zijn toedoen de naam als niets beteekenend werd weggeworpen, weten we nog niet.
Dit weten we, dat waar men redenen te over heeft om aan bet bestaan van conditiën te twijfelen, het een bedroevend feit is; dat ambtsdragers in de Geref. Kerken den treurigen moed hebben, om, op boven beschreven wijze hunne zaak, of liever gezegd de zaak der Vereeniging te verdedigen.
Wil men nu voorts de handelwijze der Synode verdedigen, door heel gemoedelijk te beredeneeren dat men niet moet vergeten, dat Synodeleden menschen zijn, en dat menschen in enkele gevallen zoo gevaarlijk zijn, »om naar zich toe te bidden,”en dan buiten des Heeren weg te gaan, om daaruit dan op te maken dat een herhaald gebed onschuldig is, ja noodzakelijk kan zijn, dan springt o. i. het dwaze van zulk eene redeneering terstond in ‘t oog.
Ons dunkt: van zulke advocaten zijn zij, wien het tot voordeel moet spekken, niet gediend.
Voor zulk eene eervolle(?) vermelding zullen ze moeilijk dankbaar kunnen zijn.
Een van beiden toch: men heeft eerst een besluit genomen naar eigen goedvinden, en dan was ‘t daaraan voorafgaande gebed overbodig, òf men heeft zonder eenig voorbehoud de zaak in de hand des Heeren gegeven, en dan mocht men, wat ook gebeurde, geen navolgers van Bileam worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen