Het loon der beschimping geweigerd

Onder de menigte brieven, die op 1 Januari ll. aan het adres van den ondergeteekende werden bezorgd, bevond zich een van een’ predikant uit de „Gereformeerde Kerken.”
Naam en plaats van herkomst zullen we zorgvuldig verzwijgen, doch iets uit den inhoud van dien brief moeten we publiek maken om ons zelven en anderen moeite te besparen.
Bedoelde brief scheen een aangename verrassing te zijn en ving aan met de woorden: »Hiernevens zend ik postwissel, groot ƒ2,50, ten behoeve der kas voor Em. pr., pred. wed. en weezen”, enz. Wie zou hierbij niet aanstonds hebben gedacht aan eene broederhand, die over den kerkelijken scheidsmuur kwam, om, bij alle verschil van meening en inzicht, het bewijs te geven, dat de liefde hooger dan kerkelijke scheidsmuren de hand weet op te heffen.
De verdere lezing van den brief stelde ons in dezen tot ons leedwezen zeer te leur. Niet slechts werdt daarin verzocht deze gave vooral niet aan te merken als een bewijs van sympatie met ons beginsel; — ’t was alleen diep gevoel van de moeielijke omstandigheden, waarin Mej. D. gekomen is, en de wetenschap, dat de Christ. Geref. Kerk in dezen een zwaar pak op de schouders gelegd werd.
Hoe dit moest opgevat, bleek uit wat er volgde.
» De Wekker” kreeg er nu van langs, en nadat deze door den schrijver is gegeeseld en gebrandmerkt, volgt eene ophooping van allerlei ergernis, die onzerzijds alleen zou voortkomen uit een soort naijver en jaloerschheid. Dan volgt iets, wat we, om geene wonden te openen, moeten verzwijgen, terwijl de schrijver eindigt met zijn medelijden uit te spreken met de arme weduwe, die thans de dupe is van de kortzichtigheid van wijlen Ds. Draijer. Was Ds. D., wil de schrijver zeggen, bij de geannexeerde kerken gebleven, dan zou zij thans veel gelukkiger zijn.
Na de lezing van dezen brief stond bij ons aanstonds het besluit vast, den ons gezonden rijksdaalder aan het adres van den afzender terug te zenden.
Voor elken stuiver, uit liefde ons ter hand gesteld en geofferd op het altaar der liefde, zijn we dankbaar; en dat de Christ. Geref. Kerk in haren huidigen toestand veel noodig heeft, ligt voor de hand en kan elk vatten.
Doch hoe dankbaar we ook wenschen te zijn — zelfs voor de geringste bijdrage — het loon der beschimping wijzen we ridderlijk van de hand. Wij willen noch de gemeente Suawoude, noch de Christ. Geref. Kerk, veel minder nog onze geliefde zuster, de weduwe van Ds. Dr. , de schande aandoen om het loon der beschimping aan te nemen. Dan zouden we aan Bileam gelijk zijn, die door Balak werd gehuurd om Israël te vloeken. Den leeraar, die ons op zulk eene wijze zijne gave wilde schenken, durven we gerust stellen, dat onze zwaar beproefde zuster wel zal verzorgd worden, beter allicht dan de weduwen bij kerk A. Of zijn, als vrucht van de »vereeniging” van 1892, soms de inkomsten van weduwen, weezen en Em. predikanten, evenals de tractementen, van vele dienstdoende predikanten, zoo verhoogd?
»De Heraut” heeft indertijd, vóór de »vereeniging”, wel op verhooging van de laatste, maar, voor zoover wij weten, niet op verhooging van de eerste aangedrongen.
Wij kennen predikanten, wier tractement op eens driehonderd gulden werd verhoogd. Dit was inderdaad een aardig buitenkansje, wel der moeite waard om den man, die zulks had bewerkt, een vriendelijk knikje te geven!
Lang vóór de combinatie van 1892 hebben wij persoonlijk, langs officiëelen weg, getracht verandering te bewerken in den ellendigen toestand, waardoor het beheer der gelden van de algemeene Kas voor Em. pred., pred. wed. en weezen bekend was. Doch dit was destijds alles te vergeefs.
Veel zouden we hiervan kunnen zeggen, doch voorshands genoeg. Alleen spreken we onze bewondering uit, dat men van die zijde zoo uit den hoek durft komen.
Door Gods ontferming, is onder de Christ. Gereformeerden thans nog zooveel liefde en offervaardigheid, dat wij weduwen en weezen geen gebrek behoeven te laten lijden en het loon der beschimping nog kunnen missen.
Wie dit aanvaarden wil, doe het.
Wij weigeren beslist!
Moge de Heere zich ontfermen over zulke menschen, die zelf deel nemen aan bet grootste onrecht, en meenen een goed werk te doen door, met een grimmig gelaat en een hart vol nijdigheid, een’ voormaligen broeder of zuster eene korst brood toe te werpen. Liever deelen we ons laatste brood met een’ broeder of zuster, die nood heeft, dan dat we deze zwaar beproefde zouden bezwaren met een stuk geld, dat branden zou op de hand.

Js. WISSE, Czn.
’s Gravenhage, 3 Jan. 1895.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen