Troost in droefenis en smarte

Kort geleden bezochten we een broeder, die in vreeselijke smart verkeerde. Zijn lichaamslijden, dat al weken en maanden had geduurd, werd nog steeds heviger, zijn toestand was, naar het uitwendige geoordeeld, zoo, dat alleen de dood verlossing kon aanbrengen, Gelukkig, dat deze kranke den dood niet behoefde te vreezen, maar met verlangen uitzag naar het oogenblikje, dat de Heere hem zou aflossen van den strijd. Menschen had hij, in den laatsten tijd, als vrienden(?) verloren, en alle hoop op genezing of herstel was vervlogen, maar de Heere ondersteunde hem.
Als een afgezonderde van zijne broederen, hulpbehoevend als een kind, maar met eene trouwe, ofschoon zwakke, gade aan zijn leger, die, wonderbaar door God gesterkt, bij dag en bij nacht optrok om haren zoo zwaar lijdenden echtgenoot op te passen en te verzorgen.
Bij zooveel, wat daar te zien en te hooren was, zou men al zoo licht geneigd zijn om te vragen : »Heere, waarom toch dat alles?” Maar neen, ’t ware geloof leert ook in de zwaarste beproeving zwijgen, aanbidden en berusten in alles, dat de Heere doet. En zijn er dan menschen, die in zulke smartelijke wegen steenen voor brood toedienen of als de vrienden van Job aan oorzaken denken, die niet bestaan, hoe goed en zalig is het dan voor het harte, van alle menschen af te zien en zijn oog op den Heere alleen gevestigd te houden.
En hoe goed deed het ons hart, toen we van dezen zoo bitter lijdenden broeder vernamen en hem met zijn eigen mond hoorden uitspreken, dat zijn hart uitging van verlangen, om den Heere, zijnen God, weldra in volmaaktheid te mogen aanschouwen, in volmaaktheid te mogen dienen en te mogen groot maken, die ’t leven van zijn leven was. Al kromp dat gefolterde lichaam ineen van smarte, en al moest hij bij oogenblikken gillen van pijn, toch kon hem dit niet weerhouden om het uit spreken:
„De Heere is zoo waardig verheerlijkt te worden.”
En wie zou voor een oogenblik niet alle kinderen der wereld willen uitnoodigen, om aan zulk een krankbed eens te aanschouwen, wat de mensch kan lijden op deze wereld, maar bovenal om te hooren, wat Gods kind onder dat lijden smaakt en geniet. Zie, dan is het geen Rechter, die toornt en straft, maar een Vader, die kastijdt en beproeft, maar tevens Zijnen kinderen toeroept: »Hebt maar goeden moed, de uitkomst zal alles goed maken.” Als de Heere Zijn genadewerk maar in u heeft begonnen, en ge door het geloof Christus als uw’ Zaligmaker hebt aangenomen en omhelsd, telt dan ten laatste de dagen, de uren en de oogenblikken maar; want de tijd uwer verlossing is nabij. Dan zal het lijden dezes tegenwoordigen tijds niet zijn te waardeeren tegen de heerlijkheid, die aan u zal geopenbaard worden. Dit lijden is maar een lijden als van tien dagen, vergeleken bij de eeuwigheid.
Met het oog op de doorboorde voeten en de doornagelde handen van uw Verlosser aan ’t kruis, zult ge, wachtende, biddende en worstelende, weldra als een vogel den strik des vogelvangers ontvlieden, om dan voor eeuwig u te verlustigen in eene uitgewerkte zaligheid, die Christus door Zijn bloed voor Zijne ellendigen verwierf.’

W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen