Classicale Vergaderingen

Heel onnoozel en onbeduidend zou het zijn, om in ons kerkelijk orgaan het voorbeeld van anderen te volgen met van iedere Class. Vergadering een dot en nietszeggend verslag op te nemen. Men kon dan tot vervelens toe hetzelfde refrein lezen: wie naar toerbeurt als praeses fungeert, dat de instructiën behandeld zijn, art. 41 van de Dordtsche Kerkorde aan de beurt komt, waar er de volgende maal Classis zal gehouden worden, enz., enz.
Anders is dit, als op eene Class. Vergadering zaken behandeld zijn van algemeen belang en er besluiten zijn genomen, waarvan het wenschelijk is, dat zij door middel van „De Wekker” meer ter algemeene kennis worden gebracht.
Zoo kwamen op de Class. Vergadering van ’s-Gravenhage, j.l. Woensdag gehouden, een paar punten aan de orde, waaromtrent de Redacteur van ons blad werd verzocht en opgedragen, deze namens voornoemde Classis in „De Wekker op te nemen.
Hiertoe behoort allereerst, de instructie uit één der lastbrieven ter tafel gebracht, inhoudende het verzoek, dat het besluit der Synode van ’s Hertogenbosch (1875) in zake het herhaaldelijk beroepen van eenzelfden leeraar in dezelfde vacature wordt gehandhaafd. Niet in deze, maar in een andere Classe was niet naar dit besluit gehandeld, en daarom meenden de geachte afgevaardigden, dat het noodig was deze zaak aan de orde te stellen. De Classis, volkomen adhaesie gevende aan den inhoud dezer instructie, maakt langs dezen weg alle Kerkeraden op dit besluit van voornoemde Synode opmerkzaam.
Het luidt als volgt;
De Synode besluit, »dat geene gemeente in dezelfde vacature meer dan eenmaal denzelfden persoon mag beroepen, tenzij de Classis, waaronder de vacante gemeente ressorteert, de gronden heeft beoordeeld, waarop de herhaalde beroeping zou berusten«.
Niet dus de Kerkeraad, niet de Consulent, niet eenige Commissie, maar de Classis heeft te beoordeelen, op welken grond een tweede beroep op denzelfden persoon mag worden uitgebracht.
Beroepen in strijd met dit besluit zijn mitsdien kerkelijk onwettig.
Een tweede punt, dat op voorneemde Classis ter sprake kwam, en waarop de broeders de algemeene aandacht wenschten te vestigen, was, dat enkele malen is voorgekomen, dat leden der gemeente verhuisden naar een andere plaats, zender daarvan vooraf behoorlijk kennis te geven aan hun kerkeraad.
Woont men in eene kleine plaats, dan wordt de kerkeraad allicht bekend met het vertrek van zulk een lidmaat, en in zulk een geval is die kerkeraad geroepen de kerkelijke attestatie, ook al werd die niet opgevraagd, op te zenden aan don kerkeraad van de gemeente, waarheen dit lidmaat vertrok; — is er op die plaats geene gemeente, dan de naastbij gelegene gemeente.
Is een kerkeraad met het vertrek van zulke leden bekend en maakt men geen werk van de attestatie, dan maakt men zich schuldig aan plichtsverzuim.
Geven naar elders vertrekkende leden geene kennis van hun voornemen bij hun kerkeraad, dan kan dit óf uit onkunde óf uit onverschilligheid voortkomen.
Is het onkunde, dan heeft men zich wel te schamen, dat men wél aan maatschappelijk belang, door opvrage van een verhuisbiljet, maar niet aan hoogere belangen denkt, en in elk geval daarmee toont, dat men weinig belang stelt in alles, wat tot goede en door God gewilde orde in de gemeente des Heeren behoort.
Komt het niet-opvragen van de attestatie voort uit onverschilligheid, dan hebben zulke menschen het zich zelf te wijten, ais zij later van hun lidmaatschap worden vervallen verklaard.
Zeker, de opzieners der gemeente worden geroepen met liefde, geduld en lankmoedigheid te vermanen, te bidden en al het mogelijke te beproeven om dwalenden terecht te wijzen, verkeerden en ongehoorzamen te wijzen op hun hoogheerlijke en heilige roeping. Evenwel vergete men niet, dat ook in dit opzicht de liefde niet altijd van éénen kant kan komen.
Wie zich opzettelijk door plichtverzuim aan het opzicht onttrekt, kan het op die wijze den opzieners onmogelijk maken, dat deze zich van hun plicht kwijten.
De Heere wil een gewillig en een vrijwillig volk. Wie niet overeenkomstig de door Christus in zijne Kerk gestelde orde wenscht te leven en te wandelen, hij verlate haar, niet door onttrekking, maar openlijk. Men herroepe dan zijn eenmaal vrijwillig afgelegde belijdenis, en spreke het alzoo voor den Heere en de menschen uit: „ik wil niet langer in dien weg wandelen.”
Doch men bedenke daarbij dan ook, wat zij te wachten hebben, die den Heere verlaten en den Woorde Gods ongehoorzaam zijn. Gelukkig, dat zulke treurige voorbeelden zich slechts tot enkelen bepalen. die er trouwens, helaas! wel altijd zullen blijven.
Ingeval op andere Class. Vergaderingen dergelijke zaken van algemeen belang ter tafel komen, zal het ons aangenaam en derkerk des Heeren nuttig zijn, zoo wij van dergelijke zaken mededeeling of verslag voor „de Wekker” mogen ontvangen, In zijn Woord, roept de Heere ons tot het acht nemen op elkander, tot opscherping der liefde en der goede werken.
En God wil, dat alle dingen eerlijk en met orde geschieden.
Wat we hierbij nog wilden opmerken is dit:
meermalen is de wenschelijkheid gebleken, om, bij vertrek naar elders, de attestatiën niet aan de vertrekkende leden maar in handen te geven, maar die rechtstreeks op te zenden aan de kerkeraden. Hierdoor voorkomt men, wat ook wel eens gebeurd is, dat men de attestatiën onder zich houdt en daardoor zich aan het toezicht des kerkeraads onttrekt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen