Avondgedachten (XX)

15 Mei. Kent gij het hemelsch beurtgezang (Ps. 24 : 7): Heft uwe hoofden op, gij poorten! er .verheft u, gij eeuwige deuren! opdat de Koning der eere inga? Is dut niet een hemelvaartslied? Ja waarlijk, op de vraag : Wie is de Koning der eere?mocht ket antwoord worden gegeven : "de Heere, sterk en geweldig, de Heere, geweldig in den strijd, » De hemel moest de deuren openen. Hij moest Hem ontvangen, want Hij was de Heere, — Hem ontvangen ook als Middelaar, want er waren nog voor den Hoogepriester dingen bij God te doen. Hij moest den Heiligen Geest van boven neerzenden. Maar de Heere komt weder en dan zal het einde zijn. Alle wanklanken zullen dan zwijgen, alle dingen zullen weder naar den raad van God worden opgericht, in heiligen toestand worden hersteld.

16 Mei. "Heerlijk erf, gij kunt mijn ziel vervoeren", zoo zeggen, wij bij de gedachte aan den te wachten heilstaat, maar diezelfde klas-ken vernemen wij reeds in ons hart, als ons de toestand der gemeente na den Pinksterdag wordt voorgesteld, He ge heel e gemeente der geloovigen één hart en één ziell Ach! waarom is het niet heden aldus? Het lichaam van Christus is verscheurd. Het is elkander bijten en opeten. De wolf heeft in de schaapskooi gewoed en de schapen zijn verstrooid. Onbijbelsche leer, politieke berekeningen hebben de liefde verbannen. Wij zijn niet één in geloof, al noemt men zich Geretormeerd en daarom kan er niet zijn één hart en één ziels. Ik mag mij wel beproeven, in hoeven e ik zelf schuld aan liefdeloosheid heb, en wetende dat menschenwerk vergaat, niets van den mensch verwachten, maar God bidden om den geest der waarheid, opdat er eenheid en liefde zij.

17 Mei, De wil der wereld en de eisch Gods zijn steeds in on verzoen tij ken strijd, maar in mijn hart mag geen twijfel zijn, geen altijd of ik rechts of links zal gaan. Wel valt de booze soms krachtig aan en door zijn plotseling aanvallen brengt hij menig wankelen en waggelen teweeg. Toch is het de Heere, die steeds krachtig en genadig toetreedt en de schreden vast zet. Dan kom ik tot mijzelven en zeg: »Neen, Satan! gij zult mij niet wegvoeren als een roof. Mijn Heiland, die mij gekocht heeft, is machtiger dan gij, en Hij zal mij in eeuwigheid behoeden.» Heere! beveel Gij wat Gij wilt en geef dan den wil en het vermogen om in weerwil van wereld en hel U alleen te gehoorzamen.

18 Mei. Het was geen kleine zegen voor de gemeente, toen eene groote schare van priesteren den geloove gehoorzaam werd. De priesters moesten voor het aangezicht des volks de ark door de Jordaan dragen en het laatst de gevaarlijke plaats verlaten (Joz. ‘S : 14 en 4 : 17). Zoo moest het nog zijn, maar het tegendeel zien wij thans. Zoovelen gelijken meer aan Lot, die zijne rechtvaardige ziel in Sodom kwelde, dan aan de priesters in Jozua’s dagen en aan die van welke Hand. 6: 7 getuigt. Eerst moet het volk over met geld en goed beladen, dan zullen de leidslieden volgen. Vroeger ging de Herder vooraan, thans achteraan, en dan nog dikwerf zonder de schapen voort te drijven naar de rechte weide, la de gemeente zelve niet schuldig? en ik? ls mijn gebed wel voor hen tot dien God, die ook der priesteren hart als waterbeken leidt?

19 Mei. Stefanus droeg een martelaarskroon, thans op aarde oen eerekroon en bij God een hemelkroon. Vreeselijk sterven onder die steenenworpen, maar heerlijk sterven met zulk een gezicht. Mozes verlangde de heerlijkheid Gods te zien, maar geen mensch kon die zien en leven, doch wat niet in het leven kon worden aanschouwd, kon zich aan het stervend oog vertoonen en Stefanus dood is niet alleen geweest in het aanschouwen dier heerlijkheid, maar ook tot verheerlijking Gods. Hij zag zijn Heiland, opgestaan van Zijn troon om zijne ziel te ontvangen en binnen te leiden, maar ook om Goddelijk dat bloed te wreken. Hoe zal mijn sterven zijn? Waar ik gevoel, dat het niet verre meer zijn zal, zeg ik; »Heere! het is goed», alleenlijk kat Uwen dienstknecht heengaan in vrede en zij ook mijn dood tot verheerlijking Gods.

20 Mei. Er is allerlei geloof. Wij lezen ook van geloovigen, aan wie de Heere zich niet vertrouwde, omdat Hij hun hart kende. Het is noodig van ganscher harte te gelooven. Alles moet wegvallen. Van dien grooten afgod, die »Ik« heet, mag niets over ulij ven. Het kruis moet gewillig opgenomen. Oog en hand, zoo ze ergeren, moeten afgehouwen. Het oog van den ploeger mag niet achteromzien. Alles moet schade en drek worden bij de uitnemendheid des Heeren. Dat ik mijzelven beproeven ik in dat geloot ben en waar ik mijzelven zie als tot hinken ieder oogenblik gereed, och! wees mij genadig en kom mijne ongeloovigheid te hulp!

21 Mei. Wonderbaar ia de kracht des gebeds. Het opent de kerkerdeuren, ja, doet God van den hemel nederdalen om Zijn woord te vervullen: die bidt, die ontvangt. Bidden is het ademhalen der geloovige ziel; het is bet reukwerk dat opstijgt naar den hemel; het is de vertroostende engel «oor Gods volk, het la de zalige gemeenschapsoefening met God, Zoo lang wij bidden kunnen is er geen nood. Kon ik maar altijd bidden, zooals het behoort, maar het hart wil zoo vaak niet mede. Zoo erken ik dat ook dit genade is en de Heillige Geest het is, die met onuitsprekelijke zuchtingen bidt. Schenk mij, Heere! den geest der gebeden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen