Een ware vereeniging? (V)

Wat men met Johannes 17 wilde, was om vooral uit het 21ste vers van dit hoofdstuk te bewijzen, dat kerkelijke éénheid door den Heere gewild en geboden is. We lezen daar, dat Christus in zijne hoogepriesterlijke bede zegt:
»Opdat zij allen één zijn ; gelijkerwijs Gij, Vader, in Mij en Ik in U, dat ook zij in ons één zijn, opdat de wereld geloove, dat Gij Mij gezonden hebt.”
Niet onbelangrijk is de exegese of verklaring dezer woorden, door Prof. Lindeboom in het November-nummer van »de Vrije Kerk” gegeven. Zonder op die exegese van Lindeboom in te gaan, deelen we daaruit alleen mede, dat het beroep op en het gebruik maken van bovenstaande woorden om kerkelijke vereeniging en ineensmelting te rechtvaardigen, op zijn minst zeer oppervlakkig is. Prof'. Lindeboom komt daarom ook tot de conclusie, dat »de éénheid, waarom Jezus hier bidt, bestaat alleen en alleen kan bestaan tusschen diegenen en hen allen, die door het gelooven in Christus, door en naar het woord der Apostelen, in den Vader en in Christus één zijn.”
En een weinig verder lezen we, zeer terecht opgemerkt:
» Kerkelijke samenwoning van geloovigen met verwerpers en vermengers van de leer der Apostelen strijdt met deze bede van Jezus en moet rusteloos worden bestreden.”
Volkomen stemmen we hiermee in, als Prof. L. zegt:
»Alleen dit uitwendige eenheid van geloovigen in de kerk en op elk ander terrein is waar, levend en vruchtbaar, welke de vrucht is van het inzijn en inleven in den Vader en Christus, en kenbaar is aan het geloof van het Woord der Apostelen. 
Alle uitwendige eenheid zonder overtuiging des geloofs en werking der liefde is, evenals een lichaam zonder ziel, dood; en zij kan niet anders dan schade voortbrengen.
Alle gedwongen eenheid, ook alle drijving en doorzetting van saamsmelting van gemeenten, trots vele bezwaarden en bezwaren, is niet een werk des Vaders, niet een verhooring van Jezus bede, maar een werk van menschen, een haasten, inplaats van een geloovig verbeiden, een voorbijzien van het onveranderlijk, nooit zonder zonde en schade miskend getuigenis: »Niet door kracht of door geweld, maar door mijnen Geest zal het geschieden, spreekt'de Heere.” Zach. 4 : 6.
Ondanks zichzelven heeft Prof. Lindeboom hiermee geheel de vereeniging van 1892 zóó sterk veroordeeld als maar ooit een Christelijke Gereformeerde dit kan. Reeds in ons bezwaarschrift, in ‘92 op de Synode ingediend, is daarop gewezen. En steeds heeft //De Wekker” (vroeger „Het Wekkertje”) duidelijk en onomwonden verklaard, dat ook kerkelijke éénheid door ons gewenscht en begeerd, ja zelfs plichtmatig geoordeeld wordt, maar dat eene éénheid als in ‘92 bewerkt werd, nooit uit God kan zijn.
Die eenheid van 1892 is menschenwerk, ‘t gevolg van drijven en dringen, — ‘t gevolg van speculatief politiek geknutsel, dat onder schoone namen en vormen bedoelde en eischte:
Eenheid tot eiken prijs, iets wat wij, met alles wat in ons is, veroordeelen, alleen omdat Gods Woord het veroordeeld. Hoe een man als Prof. Lindeboom dan ook zoo schrijven kan, — de man, die krachtiger dan iemand vóór ‘92 tegen zulk eene vereeniging waarschuwde en ten slotte toch zelf het hoofd stak in den strik, waartegen hij zoo ernstig had geprotesteerd, vatten we steeds minder. En wat na 1892 ia voorgevallen heeft o. i. genoegzaam bewezen, gelijk nog steeds bevestigd wordt, dat vereeniging in naam geene vereeniging is in waarheid, in liefde en in geloof.
Vereenigen en combineeren zijn twee.
Scheiding en Doleantie zijn ook twee en zullen het zeer zeker blijven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen