Scheiding en Doleantie (XIV-Slot)

Door een zondige zucht tot scheiding denken we aan een scheiding, die uit zondige oorzaken en uit onchristelijke drijfveeren voortkomt.
Altijd zijn er ontevreden menschen, wien ’t nooit, en door niemand naar den zin te maken is, menschen, die altijd alles beter weten, naar zij meenen, dan anderen, en die vroeger of later onder een of ander voorgeven-, omdat het hun niet naar den zin gaat, breken met het kerkverband. Zondig, vreeselijk zondig is het b.v. als leden, om de vermaning en de censuur te ontgaan, voor hun lidmaatschap bedanken. Dat zijn menschen, die zichzelven teekenen op de meest treurige wijze. Dat doet men niet, als men zijn belijdenis verstaat. Dat is net werk van onkerkelijke, beginsellooze menschen, die voor de kerk als lichaam en instelling van Christus geen eerbied, geen achting hebben. Ze hebben meer achting voor hun eigen dwaalzieke inzichten dan voor de uitspraken van des Heeren Woord. Hetzelfde wat men in ’t persoonlijk leven ontmoet, ziet men in die kerkjes en gemeentetjes, die op zichzelven staan, met een man als voorganger meestal aan ’t hoofd, die geen kans zag langs wettigen weg tot het Leeraarsambt te komen, maar die onder den schijn van bijzondere vroomheid en geleerdheid zichzelven nu maar opwierp. Men preekt, doopt, houdt Avondmaal en bootst in alles zooveel mogelijk de Kerk des Heeren in haar formeel optreden na. En natuurlijk, altijd zijn er mensehen die voor zulk eene gemeenschap zijn te vinden. Men scheldt dan op de »afscheiding”, op de wetenschap, en tracht met allerlei vrome woorden de menschen te blinddoeken.
ln plaats van Christus’ prediking hoort men een Christen prediking en dat is dan alles en nog wat. In al zulk werk blaast echter de Heere, want het vergaat gelijk het komt, omdat het niet uit God is. Edoch, men merkt het niet op. Met ds. van Andel zeggen we daarom: Men vergete niet, »dat we nog leven in de bedeeling, waarin alles door tusschenkomst van een middelaarschap geschiedt.”’ Een zoo ruime plaats wil v. A. terecht in de dogmatiek aan Christus toegekend, »dat de oogen dér geloovigen Hem zien kunnen, en de harten der geloovigen tot Hem worden aangetrokken.”
Ook onderschrijven we gaarne de woorden, dat »aan de valsche mystiek worde overgelaten zich te plaatsen op het standpunt der eeuwigheid, door onmiddellijke gemeenschap te zoeken met God. Wij voor ons, zegt de schrijver, moeten geen stap voorwaarts doen dan achter Christus.”
Maar nu de conclusie. »Tot Hem getrokken, — zoo lezen we verder, dan komen wij van zelf tot elkander of keeren zij tot elkander weder.”
Hier is de man van de ineensmelting aan ’t woord.
Op zichzelven genomen is het stellig waar, dat allen, die tot Christus getrokken worden, van zelf tot elkander komen. Doch we betreuren het, dat ds. van Andel dat zegt en toepast op de verhouding waarin kerken A en B tegenover elkander staan. De éénheid tusschen Christus en Zijns geloovigen (Unio mystica) is eene andere dan wat men de eenheid noemt tusschen de scheiding en de doleantie. En nu mag van Andel zeggen: »Men late het aan zijne vijanden over om Christus’ lichaam te verbreken ; niemand doe met zijne vijanden mede, door te scheiden, wat God heeft saamgevoegd,” Die »vijanden” van Christus schijnen hier de Christelijke Gereformeerden te moeten zijn. Dat spijt ons ter wille van den man, die dat schreef. Wat is treuriger, mogen we wel vragen, dan zulk een getuigenis ! Tegenover de conclusie van ds. van Andel, plaatsen we een andere en zeggen: Men late het aan anderen over om saam te voegen, wat God gescheiden heeft. Da vele conscientiekreeten door kinderen Gods geuit tegen de gewelddadige combinatie van 1892 onder den naam van kerkelijke vereeniging; — de geweldige tegenstand, welke men in den Haag, Dordt en vele andere plaatsen tegen voorgestelde ineensmelting openbaart, — de treurige toestanden, welke men in de zoogenaamd ineen-gesmolten gemeenten aantreft, enz., bewijzen afdoende, dat het gebeurde in 1892 louter menschenwerk is, vrucht eener kerkelijke politiek.
En het rechtsgeding tegen de Christ. Geref. Gem. te Oud-Beijerland ondernomen drukt het zegel op dat gansche bedrijf.
Dit alles nu te willen bemantelen en bedekken en het voor te doen komen, alsof het optreden van de Christelijke Gereformeerde Kerk slechts het werk en de openbaring is van een hoop vijanden van Christus, wier doen en streven geschuwd en gedoodverfd moet worden, is goed voor menschen zonder verstand, voor een domme en onwetende menigte.
Voor denkende en onpartijdig oordeelende Christenen, die nog een weinigje historie-kennis bezitten, gaat dit niet aan.
Daarom herhalen we: ds. van Andel heeft met zijn schrijven in de Friesche Kerkbode, ondanks zichzelven, heel wat koorn gebracht op den molen van zijn Christ. Geref. vijanden.
Gave de Heere dezen zoon der Scheiding nog eens door andere oogen te zien, dan zou hij met diepe smart en bitter leedwezen herroepen, wat hij aldus ten nadele zijner voormalige Christelijke Gereformeerde broeders en zusters meende te moeten zeggen, en wij en velen met ons zouden over zijne bekeering ons hartelijk verblijen.
Intusschen heeft ds. van Andel door zijn schrijven vele Christ. Geref, in hunne overtuiging zeer versterkt. Scheiding en Doleantie zijn twee en zij zullen het blijven ook.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen