Aan de orde van den dag

LEERPLICHT. Het aan de orde zijnde wetsontwerp in zake leerplicht lokt van alle zijden protest uit. Geen wonder. Al het goede, dat hier vóór te zeggen is kan nooit opwegen tegen hetgeen er tegen is. Het staatkundig streven naar centralisatie gaat zoover, dat dan nu de staat in plaats van de ouders eens zal gaan zeggen, hoedanig de opvoeding van uw kinderen moet zijn. Reeds vergrijpt zich de Staat aan uw gezondheid, door u te dwingen uw gezonde kinderen met vuile smetstof in het lichaam te laten werken, in gevaar te brengen van ernstige ziekte, zelfs van te sterven. Bevoegde wetenschappelijke mannen, medici van name, stemmen dit toe.
Nu zal de leerplicht volgen. Straks is toestemming van den Staat noodig, wie er trouwen mag. Dan volgt wellicht de wet hoe oud de kinderen moeten zijn, éér ze naar de kerk mogen. Waar zal bet einde zijn van zulk een Staatstyrannie en dat onder een vrij volk in een vrij land!
Men zal voor eindelooze geldverspilling den burgers uitzuigen met allerlei belastingwetten, en daarenboven persoonlijk vrijheid aanranden.
Protesteere, wat protesteeren kan, tegen zulk eene ongeoorloofde Staatsbemoeiïng.

VREDESCONFERENTIE. Weldra staat te ’s Gravenhage op initiatief van den Keizer aller Russen de vredesconferentie saam te komen. Uit schier alle landen komen deputaten, afgevaardigd van hunne regeeringen, om deel te nemen aan de bespreking van bet hoogst belangrijk onderwerp: ontwapening. Jaren lang heeft de eene staat de andere haast genoodzaakt, om de oorlogsbegrootingen steeds hooger op te voeren, wat noodwendig leiden moest tot een geweldigen belastingdruk op het volk.
Een einde te maken aan het oorlog-voeren zal wel niet gaan, ofschoon dit zeker veler ideaal is. Men zou door middel van scheidsgerecht de kwesties willen uitmaken. Hoe dit zij, als men het utilitarisme kan tegengaan en kan beginnen met vermindering der staande legers, zou er alvast iets gewonnen zijn.
We moeten in dezen afwachten de dingen, die kenen zullen.
Dat de Zuid-Afrikaansche Republieken van de conferentie zijn uitgesloten, doet ons Hollandsch hart pijnlijk aan. Of er nog stappen zijn gedaan om die uitsluiting te voorkomen, vernemen we wellicht later.

EENHEID VAN OPLEIDING. »De Geref. Kerken,” die thans een tweeërlei opleiding er op na houden, één te Amsterdam en één te Kampen, arbeiden om die twee tot een te maken. Dit lokt heel wat pennestrijd uit. ’t Gaat als met vele andere dingen, wat in oorsprong niet éér, is, maakt men niet gemakkelijk één. Theorie en praktijk zijn twee. Kampen geheel loslaten durft men niet, en Amsterdam opheffen wil men niet. Scherp staan de partijen tegenover elkaar.
Men gevoelt hierbij, evenals bij de ineen-smeltingskwestie van de Kerken A en B, er zit meer achter dan alleen de vraag: Universiteit of Seminarie?
Maar dan het beding van ’92: »De kerken moeten een eigen inrichting hebben.”
Och, dat wil nu niemand meer verdedigen, zegt Ds. Klaarhamer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen