Onze Landshistorie (7)

Met de Franken als volk maakten wij reeds op verschillende wijzen kennis. Wij zagen, vanwaar zij kwamen, hoe ze hun gebied in korten tijd uitbreidden, zelfs zich zetelende in Frankrijk, België, Nederland en Duitschland.
Wij leefden met ben mede op een feestdag en sloegen ze ook gade bij den dagelijkschen arbeid.
Door zóó de geschiedenis der Franken te behandelen, weken wij wel eens eenigszins af van de manier, waarop de geleerden het gewoonlijk doen.
Die brengen ons eerst in de vorstelijke paleizen, kiezen den heerscher als uitgangspunt en middelpunt hunner beschouwingen, en vergasten ons dan al spoedig op een rij van oorlogen en veldslagen. Ons dacht het beter eerst het doen en laten van het volk na te gaan, om daarna ook eens een blik te slaan op het leven der vorsten.
Wij zullen daar thans mede beginnen.
Het leven van de eerste twee Frankische koningen boezemt ons geen belang in.
Voor ’s Heeren kerk op aarde waren zij van geene beteekenis.
Het Evangelie was nog niet tot hen doorgedrongen.
Anders staat het met den derden.
Met hem sluit zich het tijdperk der Barbaarschheid af en opent zich dat van het Christendom.
De laatste heidensche en de eerste Christelijke vorst der Franken was Clovis I, regeerende op het einde der vijfde en in het begin der zesde eeuw, n. l. van 481—511.
Een merkwaardig vorst.
Hij huwde meteen Bourgondische koningsdochter, Clotilde geheeten.
Al klemde hij zich nog aan het heidendom vast, toch schuwde hij het Christendom niet, want Clotilde beleed den Christus.
Naar hetgeen wij van haar weten, vreesde zij den Heere in oprechtheid.
Al spoedig trachtte zij haar invloed aan het Frankische hof te doen gelden.
Met de hovelingen en ook met haar man, Clovis, sprak zij over den Eenigen Naam, die er onder den hemel is gegeven tol zaligheid.
Clovis stoorde zich evenwel weinig aan hetgeen zijn gemalin tot hem sprak en hem aanbeval.
Hij werd er niet boos om, daartoe had hij Clotilde te lief, maar hij bleef het heidendom langen tijd getrouw.
De wereldsche zaken namen dan ook in dis mate zijn gedachten in beslag, dat hij geen tijd over hield voor de hoogere dingen.
Nog altijd hielden de Romeinen hun gezag gevestigd in een klein deel van zijn rijk en aan dat gezag moest hij eerst een einde maken.
Met een machtig leger trok hij tegen den Romein Syagrius op, belegerde hij de hoofdstad Soisson (in Frankrijk), nam haar in en Syagrius gevangen, dien hij liet onthoofden.
Naar Oost en Noord en Zuid sloeg hij begeerige blikken naar de omliggende landen, zich voornemende niet te zullen rusten voor zij onder zijn heerschappij waren gekomen. Door wreedaardige uitroeiïng van verscheidene Frankische stamhoofden, bracht hij het geheele gebied der Franken onder zijn bestuur.
Naar het Zuiden optrekkende van uit Doornik, zijn hoofdstad, dreef hij de West-Gothen over de Garonne en voegde alzoo geheel Gallië (Frankrijk) bij zijn gebied. De tegenwoordige wereldstad Parijs, toen nauwelijks in haar begin, verhief hij tot de hoofdstad van zijn uitgebreid rijk en legde daar de grondslagen van haar ongeevenaarde grootheid van later dagen.
Hij deed nog meer.
Daarover aanstonds.
Keeren wij nog even tot Clotilde terug.
De Heere zegende haar echt en schonk haar een kind.
Als Christin wenschte zij het voor den Heere op te voeden.
Zij wenschte het dus te laten doopen.
Hoe zou Clovis daarover denken?
Hij stond’ haar begeerte toe.
Doch zie, wat geschiedde?
Kort daarna overleed de kleine. Clovis betreurde zijn kind en verweet den dood aan den doop.
Hoe zijn gemalin hem ook trachtte te overtuigen van zijn verkeerde zienswijze, al kalmeerde hij er door, die doop bleef hem een verdachte zaak.
Toch stond hij zelfs naderhand weder de begeerte zijner Clotilde toe, en ook het tweede kind ontving het heilig Sacrament der Doop.
Het scheen, of Clotilde alles moest tegen slaan.
Ook het tweede kind werd na den doop ziek, en nu deed Clovis zijn vrouw bittere verwijten hooren.
Hij meende, dat zijn goden wraak over hem kwamen oefenen en dacht niet anders of ook dit pand zou hem ontnomen worden. Gansch verslagen knielde Clotilde voor den Heere neder en legde Hem alles bloot.
Dringend smeekte zij om Zijne hulp.
Dat gebed was niet tevergeefsch. De Heere hielp: het kind werd gezond.
Groote vreugde voor het ouderlijk hart!
Ook Clovis trof deze wonderlijke uit-redding.
Toch hield hij zich verre van het Christendom.
Nooit, zoo zeide hij, zou hij een Chris ten worden, als de God van Clotilde hem persoonlijk niet Zijn hulp had doen ondervinden. Dat zou geschieden.
Niet tevreden met de uitbreiding zijns rijk naar het Zuiden en Noorden, begon hij tegen een der Oostelijke volken in Duitschland, de Allemannen, den veroveringstocht.
Dat bleken geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken.
Een keer dreven zij Clovis zoodanig in de engte, dat hij den ondergang van zijn leger stellig verwachtte. In den angst riep hij tot God en beloofde tot het Christendom over te gaan, indien de Heere hem verloste en de overwinning gaf.
Hij overwon.
Getrouw aan zijn belofte liet hij zich daarop in 496 te Rheims doopen. Dat was het sein voor een groot deel zijns volks en alras breidde het Christendom zich in Frankenland uit.
Al wordt Clovis door de Roomsche kerk betiteld als »de Allerchristelijkste koning”, velen twijfelen aan de oprechtheid zijner bekeering en vreezen, dat Clovis verloren is gegaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen