Dierbaarheid van Christus

De profetie van Simeon zien we door alle eeuwen heen tot op dan huldigen dag vervuld: »Deze wordt gezet tot eenen val en opstanding van velen in Israël, en tot een teeken, dat wedersproken zal worden«. Christus is de uiterste Hoeksteen in Sion gelegd, die uitverkoren en dierbaar is. Voor de ongehoorzamen een steen des aanstoots en een rots der ergernis, maar dierbaar voor de geloovigen, en voor hen alleen. Dierbaar is Christus in Zijne namen, in Zijne eigenschappen, in geheel Zijn persoon en werk als de Middelaar en Borg van al Zijne uitverkorenen. In de belofte, in al de openbaringen en toezeggingen omtrent Hem, reeds onder de Oud-Testamentische bedeeling gedaan; dierbaar bovenal, waar Hij als de gekomen Zaligmaker en Verlosser Zich openbaart. In al de diepten Zijner vernedering, in al de grootheid van Zijn lijden en sterven, in al de heerlijkheid Zijner verhooging.
Christus is de Parel van groote waarde, die, van welke zijde ook bezien, in één woord, in dierbaarheid alle beschrijving overtreft. De dierbaarheid welke in Hem is, wordt door al Zijne geloovigen gekend, maar alleen ten deele.
Hij is God, boven allen te prijzen tot in eeuwigheid. Zijn Persoon, Zijne openbaring, Zijn Middelaarswerk, ’t is alles wondervol. Door den Heiligen Geest geleid en verlicht hebben Zijne heilige profeten en apostelen van Zijne heerlijkheid getuigenis gegeven. Als een gouden draad loopt de openbaring Zijner heerlijkheid door de gewijde geschiedenis van begin tot eind. Op aarde getuigt geheel Christus’ kerk van Hem: »Gij zijt veel schooner dan de menschenkinderen, genade is uitgestort in Uwe lippen«, en met de Bruid in het Hooglied: »Al wat aan Hem is, is gansch begeerlijk”. In den hemel bezingen de verlosten Zijn lof en Zijne glorie, waar ze aanbidden voor Zijnen troon. En zoo menigmaal het den geloovigen mag gebeuren, in levendige geloofsgemeenschap kracht te putten uit Hem, als een rank uit den wijnstok, wordt in dadelijkheid de dierbaarheid genoten, welke in Hem is, uit Wiens volheid we ontvangen ook genade voor genade.
Daartoe is echter noodig, niet slechts een geloovige te zijn, maar te gelooven. Petrus schrijft niet, dat Christus allen geloovigen, en dan nog wel altijd, dierbaar is, maar: »U die gelooft«. Wel is Christus in belijdenis allen geloovigen dierbaar, maar of ge dit slechts in beschouwing en voorstelling zegt of dat ge in het dadelijk genot daarvan deelt, maakt zulk een groot verschil. En daarom is het zoo noodig er wel op te letten, dat niet aan het geloof in belijdenis slechts, maar aan ’t geloof in praktijk de erkentenis dier dierbaarheid wordt toegekend. Ook bij een geloovige is veelal nog zoo veel gebrek. Er kunnen zoo veel nevelen zijn, die ’t zonlicht belemmeren. Er is zoo veel en zoo velerlei, dat de oefening des geloofs tracht tegen te werken. Wordt die oefening des geloofs gemist, dan kan de mond veel zeggen, maar ’t hart is koud. Dan stemt ge de waarheid wel toe, maar zonder de kracht van de waarheid te genieten. Daaruit moet dan ook worden verklaard, hoe een geloovige somwijlen nog zoo arm, zoo donker, zoo ledig, zoo ongevoelig kan zijn. Er zijn zoo veel geestelijke krankheden, waardoor de heerlijkste spijs onaangeroerd blijft. Als er gebrek is aan de oogen en het gezichtsvermogen ontbreekt, dan kunt ge het liefelijk zonlicht niet aanschouwen.
Als ge gelooft, dan, maar ook dan alleen, kunt ge in waarheid getuigen dat Christus dierbaar is. Dierbaar, niet slechts voor anderen, maar ook voor u. Immers dan zoekt ge niet alleen, maar gij vindt ook rust bij Jezus. Rust voor uw arme hart, bij al de onrust, die u omringt. Al is het dan in en om u duister, dan gloort en schittert boven u het licht van de Zon der Gerechtigheid, Die het Licht der wereld is. Al ziet en kent ge u onrein en melaatsch door de zonden, van hoofd tot voeten, dan is het Zijn dierbaar bloed, dat van alle zonden reinigt. Al is uwe taak nog zoo zwaar en moeielijk, dan zegt ge met een Paulus: we vermogen alle dingen, door Christus, die ons kracht geeft. Al moet ge telkens als een met een schuld beladene uzelven verfoeien van wege al uwe ongerechtigheden, in Hem, „den Heere onze Gerechtigheid”, is heil. En al zouden alle menschen zich afkeeren van Christus en u raden en dringen om hetzelfde te doen, dan blijft ge door de kracht en de genade des geloofs nog staan en zegt ge met de discipelen: »Heere! tot wien zullen wij heengaan? want bij U zijn de woorden des eeuwigen levens”.
De dierbaarheid van Christus is dan ook zoo onbegrijpelijk en onbeschrijfelijk groot, dat zij rijkelijk opweegt tegen alles, wat men daartegenover plaatsen kan. Hoe blijkt hieruit de armoede en de ellende van allen, die zonder Christus zijn! Geniet dan alles wat de wereld u kan aanbieden en geven, maar niets kan bevrediging schenken voor uw hart. Stel dan den dag des kwaads en des doods verre, maar eenmaal breekt het oogenblik aan voor ieder Adamskind om te gaan den weg van alle vleesch. Het is den mensch gezet eenmaal te sterven en daarna het oordeel. Hebt ge geen deel aan Christus, kent ge Zijne dierbaarheid en noodzakelijkheid niet, hoe zult ge dan kunnen bestaan voor Gods gericht?
In Christus is de weg tot behoudenis aangewezen aan allen, die onder het licht van het evangelie leven. In Hem is de toegang tot Gods genadetroon voor zondaren ontsloten. In Hem wordt vrede verkondigd, dien die verre, en dien die nabij zijn. Door Hem is de middelmuur des afscheidsels tusschen Joden en Heidenen verbroken. Om Zijnentwil neemt God zondaren, die den eeuwigen dood hebben verdiend, uit genade tot Zijne kinderen aan. Die met Hem lijden, zullen ook met Hem verheerlijkt worden.
Geen wonder dan ook, dat de eerstbeginnende en de verstgevorderde op den weg des levens, dat het kindeke en de meer volwassene in de genade, dat allen als om strijd instemmen met het getuigenis: „U dan, die gelooft, is Hij dierbaar”. Dat beaamt ieder berouwhebbend zondaar, die in den eenigen Verlosser Jezus redding zoekt. Dat bevestigt geheel de wolke der getuigen, welke ons omringt. Dat alleen kan Gods kind zijn zwanenzang doen zingen en zeggen: Niets zal ons kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onzen Heere!
Hierin ligt dan ook voor den geloovige de allerkrachtigste drangreden om zich toe te leggen op hetgeen, waarop Petrus aandringt, namelijk op heiligmaking, zonder welke niemand den Heere zien zal. Om de wereld en hare begeerlijkheden te verzaken, om zichzelven te verloochenen, het kruis op te nemen en Jezus te volgen, moet Christus U dierbaar zijn. Is dit niet het geval, dan zult ge vroeger of later, al telde men u nu ook onder Zijne discipelen, openbaar worden als een mensch die het ééne noodige mist.
Niet uw verstand, noch uwe gaven, noch iets dat uit den mensch is, maar alleen het geloof overwint de wereld. Daardoor aan Christus verbonden en met Hem vereenigd, zijt ge vastgeklonken aan do Rots der Eeuwen en kunt ge alle stormen trotseeren.
Het geloof ziet niet alleen op het begin, maar ook op het einde van den weg. Het ziet niet alleen op de vernedering, maar ook op de verhooging van Christus. Door het geloof luistert ge niet alleen naar de bevelen des Konings, maar ook naar de beloften van uw Heiland. Wat hier in de school des lijdens en der verdrukking wordt geleerd, zal in den hemel de grondtoon van het danklied zijn van al Gods verloste kinderen: Christus is dierbaar, want alleen door Zijn bloed zijn de zonden Zijns volks uitgewischt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen