Aan een vriend te Ulrum - 186

Waarde Vriend!

Nog altijd zijn er vele leden der Geref. Kerken, die maar niet begrijpen, waartoe toch eigenlijk de Chr. Gereformeerde Kerk dient. Zij zien geen verschil, zoo ze zeggen, tusschen hen en ons, dan den naam. En om een naam behoeft men zich zooveel moeite niet op den hals te halen. Dit laatste geven wij hun betrekkelijk gewonnen, hoewel een naam, dienende om een zaak te beteekenen, niet zoo geheel als een kleinigheid mag beschouwd worden.
De Engelschen trachtten het den Transvalers ook duidelijk te maken, dat zij zich in den nieuwen toestand gemakkelijk zullen kunnen schikken, als zij maar willen inzien, dat hun vrijheid onaangetast zal blijven; alleen de aloude naam van Vrijstaat en Transvaal gaat verloren. Maak het den ganzen wijs, denken de Boeren, en zij vechten zich liever dood.
Een naamsverandering heeft bijna altijd een groote beteekenis. Ook voor de kerk.
De Chr. Gereformeerden van den ouden stempel, die zich in de Vereenigingsfuik hebben laten gevangen nemen, gevoelen het maar al te duidelijk. Velen van hen weten het nog niet zoo precies onder woorden te brengen. Hun hart bloedt er evenwel onder. Het gaat hun als vele Hervormden, die onder een orthodoxen leeraar zien nog in de Vaderlandsche (?) kerk houden, hopende op beter en niet juist verantwoording kunnende doen van de oorzaak der ellende. De dominé preekt toch de waarheid! Och, lieve vriend! dat doen de Roomsche priesters zelfs dikwijls. Dan maar weer naar Rome terug? Voor deze consequentie schrikt men. En toch is ze zuiver.
Om die zoogenaamde prediking der waarheid blijven er vele Geref. broeders in het kerkverband met de doleerenden.
Een andere vraag dient onder de oogen gezien te worden, ’t Is niet genoeg, »ja” te kunnen antwoorden op de vraag: »Preekt onze dominé de waarheid?” Wie dat meent, kent den aard der kerk niet. Dit is de hoofdvraag: „Huldigt de kerk, waartoe ik behoor, in haar geheel genomen, de waarheid naar de Heilige Schrift? Laat ze geen dwalingen toe? Snijdt ze af, wie een ander Evangelie brengt?
Welk antwoord moet een lid der Geref. kerken op deze vraag geven? Dat zal ik u laten hooren.
In het openbaar beantwoordde een oudouderling, lid der Geref. Kerk, hij schrijft Geref. gemeente deze vraag voor het oor van allen, die het willen vernemen.
Het is de heer H. Huisman van Appingedam. Ronduit erkent hij: „Het is bekend, dat in onze Gereformeerde Kerken over de grondwaarheden onzer Christelijke Godsdienst in onzen tegenwoordigen tijd verschillend gedacht wordt. Let wel! over de grondwaarheden. Het geldt geen punten van ondergeschikt belang.
Hij vervolgt dan ook: „Wanneer dit verschil ging over punten van meer ondergeschikt belang, dan zou dit verschijnsel niet zoo verontrustend zijn, daar toch in dit leven door de zonde alles onvolmaakt is en nimmer die eenheid gevonden is en gevonden kan en zal worden, die eens in volmaakten staat het heerlijk deel zal zijn van allen, die door het het geloof waarlijk met Christus vereenigd zijn en voor wie Hij bidt, dat ze allen één mogen zijn.
Maar nu loopen de gedachten over de grondwaarheden onzer Christelijke Godsdienst onder hen, die dezelfde waarheid belijden, zoo zeer uiteen, dat, bij de opvatting dier waarheden overeenkomstig het gevoelen van Dr. Kuyper, onstaat en ontstaan moet— zooals zelfs volgens de »Heraut” van 14 Jan. 1894 no. 838 erkend wordt —eene geheele verandering in de praktijk der bediening, een geheel ander kerkelijk leven, zoodat geheel de gestalte van het kerkelijk leven daardoor bepaald wordt.”
Noem dat nu een kleinigheid! Over de grondwaarheden wordt verschillend gedacht.
Daaruit vloeit voort, dat — wijl slechts één gedachte de juiste kan zijn — er vele dwalingen in de Geref. kerken, nog wel over de grondwaarheden, ingeslopen zijn. Juist, wat wij altijd beweerd hebben. Het ergste is, dat men die ingeslopen dwalingen niet keert, niet te lijf gaat, niet uitbant. Ja, op één na de laatste synode der Geref. kerken sprak haar vertrouwen in die dwalingen uit. Daarmee gleed de kerk van het fondament der waarheid af. Er mogen nog vele Geref. predikanten in hun prediking aan Gods Woord vasthouden, gelijk ook Hervormden, zij staan mede schuldig aan het insluipen en voortwoekeren van de dwalingen der doleantie, schuldig aan het brengen van een valsche leer. Voor degenen , die gaarne vernamen, in welke stukken der leer, rakende de zaligheid der zielen, de Gereformeerden (?) het pad bijster werden, zullen wij het lijstje van den heer Huisman even overdrukken. Het geldt:
I. Voorbereidende genade, — II. De roeping. — III. De wedergeboorte. — IV. Het geloof. — V. De rechtvaardigmaking.— VI. De heiligmaking. — VII. De bekeering, — VIII. De Sacramenten. — IX. De Heilige Doop. — X. Het Heilige Avondmaal.

Zeggen wij te veel, als wij , lettende op de dwalingen in al deze grondslagen der ware, zaligmakende leer, het blijven in de Geref, kerken eene zonde in Gods volk noemen ?
Om al het voorgaande wijden de Chr. Gereformeerden zich niet bij de Geref. kerken voegen of maakten er zich van los. Heusch niet zonder reden.
Later hopen wij dat nog eens bepaalder aan te toonen.
Heilbiddend,
t.t.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen