Ontevreden (II)

Dat een ontevreden mensch een ongelukkig mensch is, zal wel niemand kunnen tegenspreken. Dat dit anders kan, en er veel ontevredenheid is welke in geen enkel opzicht is te verdedigen, spreekt men wèl tegen. ’t Is in den regel het eerste en het laatste wat men hoort, als men het met ontevredenen aan den stok krijgt, hen op ’t verkeerde en ongelukkige van hun toestand in dezen wijst: het kan niet anders. De bestaande toestanden, zoo beweegt men dan, zijn van zulk een aard, dat men er zich tegen moet gaan verzetten.
Gelukkig zijn de bewijzen niet ver te zoeken om aan te toonen dat het wel anders kan. Of zou men durven en op goede gronden kunnen beweeren, dat zij die van geheel andere beginselen uitgaan en toch in denzelfden stand als anderen van hun gelijken leven, allen ongelukkig zijn? Die een trouw bezoeker is van de kerk, een getrouw lezer en onderzoeker van de Heilige Schrift, die, in plaats van zijn zuurverdiende penningen aan sterken drank en aan allerlei ijdelheid uit te geven, die ten nutte van zijn eigen gezin aanwendt? Die in plaats van altijd uithuizig te zijn, zijn genot zoekt in eigen huiselijken kring en zich onttrekt aan alle slecht en verderfelijk gezelschap? Die door naarstigheid, trouw en vlijt zich beminnelijk en aantrekkelijk maakt bij anderen, en met dankzegging aan God, den Gever van alle gaven, geniet wat de Heere hem en haar te genieten geeft — zou die ongelukkig zijn? Ongelukkiger dan die ontevredenen wien ’t toch nooit naar don zin te maken is? Men denkt het, men lastert het, maar het 18 volstrekt onwaar.
Daarmee zeggen we niet dat er geen verkeerde toestanden en verhoudingen zijn in het maatschappelijk leven — wie zou dit niet erkennen? Alleen noemen we hem dwaas die zich door anderen laat opruien, laat meeslepen, laat wijs maken dat al die beweging van werkstakingen, van complotten, van dreigementen en allerlei verzet, de weg is om te komen tot een meer gewenschten, tot een veel beteren toestand.
Alleen de vreeze des Heeren is het beginsel der wijsheid. Daarin ons volk, daarin de kinderen te onderwijzen is de grootste weldaad welke men als proefhoudend medicijn der lijdende menschheid kan toedienen. Het evangelie is het eenigste middel tegen den geest der revolutie. Het evangelie te kennen en te genieten geeft vrede en blijdschap. Gods getuigenis dat eeuwig zeker is leert ons, en de geschiedenis van alle eeuwen bevestigt dit, dat deze aarde geen Paradijs is en dat om der zonden wil ieder mensch aan allerlei leed en ellende onderworpen is. Wat men ook beproeft, dit zal niemand ontgaan. Maar bij en ouder dit alles is er nog zooveel te genieten voor den mensch die in de wegen des Heeren wandelt.
Dan wil God de Heere uw Beschermer, uw Leidsman, uw Trooster zijn. Gods kinderen verheugen zich hier reeds in de belofte en namaals zullen zij ongestoord en volmaakt genieten die zaligheid, welke naar waarde niet te omschreven is.
In plaats van morrend en ontevreden kan dan ook de Christen gemoedigd onder kruis, getroost in lijden, gesterkt in beproeving zeggen: Het lijden dezes tegenwoordigen tijds is niet te waardeeren met de heerlijkheid die ons zal geopenbaard worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen