Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Gevaarlijk bederf

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Gevaarlijk bederf

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

De Heraut heft eene ernstige klacht aan over het „meest gevaarlijke bederf” dat in de vereenigde (!) kerken al meer en meer openbaar wordt. En geen wonder. Evenals er op politiek gebied verschillende partijen zijn, die krachtig georganiseerd elkander bestrijden, alzoo begint datzelfde verschijnsel in de vereenigde kerken zich voor te doen en daartegen moet zij zoo dringend mogelijk waarschuwen. Zij doet dan ook de volgende klacht hooren:
Waar twee kerken, elk met een eigen historisch verleden, saamvloeien, daar is de uiterste spankracht der liefde en een schier onuitputtelijk geduld noodig, om al wat tot dit partijwezen aanleiding kan geven te voorkomen. Bij de verkiezing van predikanten, bij het nemen van gewichtige beslissingen moeten niet A of B, maar moet het belang der kerk den doorslag geven. Dat tegen dezen regel vaak gezondigd is, valt kwalijk te ontkennen voor wie geen vreemdeling is in ons kerkelijk Jeruzalem.
Toch sloop dit kwaad dusver nog in meer bedekten vorm rond. Het openbaarde zich meer in partijdigheid, dan in partijorganisatie. Bij stemmingen besliste de persoonlijke sympathie, maar men vormde geen fracties, die als zoodanig tegenover elkander stonden. Het besef van onze kerkelijke eenheid hield van zulk een verkeerden stap terug.
In den laatsten tijd zijn er echter teekenen, die doen vreezen, dat de grens tusschen politiek en kerk dreigt te worden uitgewischt. Wanneer men comités van vigilantie gaat oprichten, overal agenten en correspondenten gaat aanstellen, vertrouwelijke circulaires laat rondgaan, volkspetitionnementen in het leven gaat roepen, dan doet dit meer aan eene staatkundige dan aan eene kerkelijke actie denken. Vóór de Synode is door ons reeds ernstig tegen deze handelwijze gewaarschuwd. Op de Synode zelf werd het droeve feit voor ieders oogen publiek. Bij de beslissing over het opleidingsvraagstuk stonden twee partijen tegenover elkander, die ten slotte elk afzonderlijk vergaderden en besluiten namen, welke op de Synode tot elkanders kennis werden gebracht. En nu brengt de pers weer het bericht, dat na de Synode weer opnieuw samenkomsten worden gehouden van een comité, dat daardoor almeer een zelfstandig karakter begint te krijgen en in het geheim besluiten neemt, waarvan niemand de rechte beteekenis weet.
Het is noodig dat hierover het volle licht opga. Een officieel démenti, omdat de pers in enkele bijzonderheden minder juist was ingelicht, is niet voldoende. De kerken hebben het recht te weten wat er omgaat.
Geheime vergaderingen behooren in Christus’ kerk niet thuis.
„Niet ernstig genoeg kan dan ook door ons worden ontraden, dat men van andere zijde dezen zelfden weg zou inslaan. Eene organisatie in de kerk van eene bepaalde partij, mag niet. Men vormt dan eene kerk in de kerk. En het einde van dezen weg zou een scheuring zijn, die door geen enkel hooger staand beginsel werd gemotiveerd.”
Tot zoover de Heraut, die hier haar gemoed lucht geeft in deze waarschuwing, welke blijkbaar gericht is tegen de vijftien leden der Arnhemsche Synode welke zich tegen het voorstel-Bavinck c. s. verzetten en nu met nog eenige andere predikanten en ouderlingen een „protest en bezwaar” aan al de kerkeraden hebben gezonden om te protesteeren tegen het „geweldadig ingrijpen” in de zaak der opleiding door de benoeming van de hoogleeraren Bavinck en Biesterveld aan de Vrije Universiteit. Nu, geheel ongelijk heeft de Heraut niet. Al meer en meer toch begint het in de vereenigde kerken te gelijken op den toestand in de Hervormde kerk, wat het partijwezen betreft. Gelijk daar eene orthodoxe partij tegen de moderne strijdt, zoo is het hier eene Neo-Gereformeerde die in leer en beginsel zich stelt tegenover de mannen van de scheiding, die nu al meer en meer vreezen voor het dreigend gevaar geheel in de doleantietheorieën opgelost te worden. De partij van Lindeboom en Noordtzij c. s. met hun protesten, waarschuwingen, samenkomsten en opwekkingen aan de kerkeraden wordt steeds meer voor de vereenigde kerken, wat de confessioneele partij in de Hervormde kerk is. Uit de klacht van de Heraut wordt het al weer duidelijk hoe zeer het in de vereenigde (!) kerken gelijkt op een huis dat tegen zichzelf verdeeld is, waar het reeds zoover gekomen is dat van eene partij-organisatie in de kerk sprake is, en prof. Lindeboom in de Bazuin den kerkeraden, die voorstanders zijn van de Theol. School, toeroept, dat het hun plicht is ieder en tezamen te over wegen wat hun nu te doen staat tot handhaving van het recht en de vrijheid der kerken. Had men zich in 1892 niet laten vangen in de fuik, de kerken zouden hun recht en vrijheid nog bezeten hebben, zonder dat alarmgeroep tot handhaving er van noodig was. Waarlijk, gevaarlijk bederf.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 31 oktober 1902

De Wekker | 4 Pagina's

Gevaarlijk bederf

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 31 oktober 1902

De Wekker | 4 Pagina's