In Memoriam

Ds. G.A. Gezelle Meerburg is niet meer onder ons in de rijën der levenden, maar van ons heengegaan naar zijn Heere en Koning, Die hem heeft afgelost en opgeroepen uit de strijdende kerk hier beneden, naar de triumfeerende kerk daar Boven.
Woensdag 15 April, des avonds te 8 ure, ontviel deze onvergetelijke broeder aan zijne dierbare betrekkingen, gemeente en de kerk des Heeren, in den leeftijd van 61 jaren. Sinds de laatste dagen van December 1902 had Z.Eerw., wegens ongesteldheid, zijn dienstwerk niet kannen verrichten. Hoeveel zelfverloochening en gebed om onderwerping veroorzaakte het hem, die nog steeds met ijver en liefde tot den dienst van God en het werk des Heeren bezield was, werkeloos te moeten zijn.
Aanvankelijk hersteld, had br. Gezelle Meerburg het Catecheties onderwijs hervat en Vrijdagavond (den dag van ’s Heilands dood en begrafenis) bij vernieuwing voor het eerst, doch ook voor het laatst, voor de gemeente gesproken. Het was zijn verlangen, om ook aan den avond van den gedenkdag van des Heeren opstanding uit den dooden zijn geliefde gemeente te mogen dienen.
Wel was het ongetwijfeld goed, dat die begeerte in zijn hart was, doch Gods raad was anders. Denzelfden middag werd hij plotseling zeer ernstig ongesteld en heeft Woensdagavond daarop het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. Tal van jaren in den aardschen tabernakel in zwakheid vertoefd, is hij nu met de woonstede, die uit den hemel is, overkleed geworden. Vermoeid van een bijna dertigjarigen en rijk gezegenden arbeid, rust hij nu, — rust hij eeuwig in Abrahams schoot, ja, voor den troon van God.
Zalig, zalig die dooden, die in den Heere sterven! Met weemoed en droefheid staren wij hem na met allen, wien hij op aarde dierbaar was; doch wij mogen ons troosten met de zekere hope, dat hij zich nu daar bevindt, waar God hun Tempel en het Lam hun kaars is, — daar, waar de Leeraars zullen blinken en al de rechtvaardigen in het Koninkrijk des Vaders als de zon aan het uitspansel. Ds. Gezelle Meerburg was 27 Sept. 1841 te Almkerk geboren.
Reeds vroeg openbaarde zich bij hem de lust tot den dienst en de vreeze des Heeren en een bizonderen aanleg en genegenheid tot de studie. Bewust van de groote verantwoordelijkheid aan de bediening des Evangelies verbonden, ernstig overwegende of hij werkelijk eene roeping voor deze gewichtige bediening van den Heere ontvangen had, begaf hij zich na duidelijkheid en licht in dezen ontvangen te hebben naar de Theologische School te Kampen.
Na zijn studie onder den zegen des Heeren te hebben volbracht, werd Z.Eerw. in Nov. 1873 in de gemeente Puttershoek bevestigd.
Hij diende vervolgens de gemeenten Puttershoek, Steenwijk, Spijkenisse, Sappemeer, Haarlemmermeer, Doesburg, Almeloo en Zwolle. De laatste gemeente heeft hij ruim vier jaren gediend.
Zijn arbeid was geen ploegen op rotsen, maar is door Gods genade voor velen ten zegen geweest. Als een man met genade en kennis bedeeld, van karakter en talent, van eenvoud en hartelijke toewijding, was hij algemeen geacht en bemind. Dat bleek na het overlijden en op den dag der begrafenis, niet slechts binnen, maar ook van buiten de stad.
Groot, zeer groot was de belangstelling, toen Maandag 20 April het stoffelijk overschot van onzen geliefden broeder naar de rustplaats der dooden werd heengebracht. Toen de lijkstoet den doodenakker was genaderd, had zich reeds een dichte schare van menschen rondom de geopende groeve verzameld. Aandoenlijk was het oogenblik, toen de lijkkist, door de oudste leden der gemeente gedragen, boven het graf werd geplaatst.
Een eerbiedige stilte heerschte voor een oogenblik, totdat Ds. Schouten van Kampen, namens de Classis Zwolle en den Kerkeraad der gemeente, het dierbaar leven in een korte, doch zeer waardeerende toespraak herdacht. Hij herinnerde aan den getrouwen en liefdevollen arbeid in de kerk des Heeren en de gemeente te Zwolle verricht. De ontslapene droeg de gemeente op zijn hart. Vandaar, dat niet alleen zijn arbeid in dankbare herinnering zal blijven, maar ook zijn heengaan zoo diep wordt betreurd. Ook de Classis Zwolle verliest in hem een goeden raadgever, een man, die zijn medebroeders aan zich wist te verbinden. Ten laatste wees Spreker op de groote verantwoordelijkheid, welke op allen rustte, die onder zijne bediening hebben geleefd.
Vervolgens trad naar voren Ds. de Bruin van Apeldoorn, die, namens het Curatorium der Theol. School, wees op het groot verlies in het heengaan van hem, die ook eenige jaren met zeer veel liefde en toewijding de belangen der School heeft behartigd. Die School was hem lief, de bloei der School zijn vreugde, het welzijn van die jeugdige stichting te helpen bevorderen de wensch van zijn hart. Het was dan ook geen verkoeling der liefde, maar zwakheid des lichaams hetgeen hem noopte als Curator te bedanken. Spreker wees op het groot verlies voor de Kerk in het algemeen, maar ook voor den kerkeraad en de gemeente Zwolle in het bizonder. Hij bemoedigde de gemeente en den kerkeraad, door hen te wijzen op den Opperherder, Die gezegd heeft, dat Hijzelf naar Zijn schapen zal vragen.
Ook werd de vader van den ontslapene (die in de eerste dagen der Scheiding zooveel om der Waarheid wil geleden en gestreden heeft) herdacht. Den kinderen werd toegebeden, dat ook het geloof, dat in hun grootvader en hun vader gewoond heeft, in hen mocht wonen. Met een ernstig woord van vermaning tot allen gericht: „Gedenkt uwer voorgangeren, die tot u het Woord Gods gesproken hebben, en volgt hun geloof na, aanschouwende de uitkomst hunner wandeling”, werd deze schoone toespraak besloten.
Terwijl nu het stoffelijk overschot van den geliefden doode in het graf ter nedergelaten werd en vele tranen vloeiden, trad de WelEerw. Heer Ds. Gezelle Meerburg, broeder van den overledene, naar voren.
Roerend waren de woorden, welke hij ter herinnering aan zijn geliefden ontslapen broeder en van dank voor de liefde en waardeering aan hem bewezen, sprak.
ZEerw. sprak o. m. het volgende: „Hier sta ik als het laatste lid van het gezin. Ik sta hier als zoodanig alleen op aarde. Mijn vader, mijn moeder, mijn broeders, zij allen hebben mij verlaten. Dit biedt troost in droefheid, dat ik met hen, dat ik door genade met hen allen voor den troon van God zal worden hereend.”
Daarna werden beide leeraren hartelijk dank gezegd voor de waardeerende woorden bij de groeve gesproken, alsmede voor hetgeen zij in zijn leven voor den ontslapene zijn geweest.
Vervolgens wendde spreker zich tot den kerkeraad, met een woord van hartelijken dank voor de hulpvaardigheid en liefde, zijn geliefden broeder bewezen. „Mijn broeder (die geen groote gedachten van zichzelven had) heeft het zeker niet durven denken, dat gij zoo innig aan hem verbonden waart, als tijdens de ziekte en het overlijden is gebleken.” Ook den verpleger werd namens de familie een hartelijk woord van dank toegesproken. Met de bede, dat de Heere zich over de bedroefde weduwe en kinderen moge ontfermen, was de plechtigheid geëindigd en keerde de menigte huiswaarts.
Moge de Heere de treurende weduwe en kinderen troosten en sterken en ook het sterven van onze beminden broeder ten zegen stellen.

S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen