Hoop of zekerheid

Onder den titel: Onderstellen, bestrijdt Ds. V(ogelaar) in „de Wachter” het gevoelen van Ds. Tenkink en andere Neo-Gereformeerden, die onderstellen dat de kinderen der geloovigen wedergeboren zijn. Na gewezen te hebben op den vasten grond des Doops, n.l. Gods genadeverbond waarin de ouders met hunne kinderen begrepen zijn en het onhoudbare der onderstellingen te hebben aangetoond, spreekt V(ogelaar) echter eene stelling uit die hij evenmin bewijst als Ds. Tenkink zijne veronderstelde wedergeboorte.
Eerst zegt Ds. Vogelaar zeer terecht het volgende:
„Zoo weten ook wij geen bewijs dat het begrepen zijn in het verbond, eenige beslissing geeft over den staat der jonge kinderen; over hun al of niet wedergeboren zijn…. Wij moeten ons ook hier houden aan het geopenbaarde, zullen wij vasten grond behouden. En dan weten wij niet of zij in de innerlijke zijde van het verbond zijn. Zijn ze daarin, dan zullen zij er ook in blijven, ofschoon ook daarmee nog niet gezegd is, wanneer zij tot wedergeboorte komen.”
Tot zoover gaan wij met Ds. Vogelaar mede, doch dan valt hij zelf in de fout, die hij in de Neo-Gereformeerden bestrijdt. Voegt V. zijnen tegenstanders toe dat zij zich aan het geopenbaarde moeten houden, zullen zij vasten grond behouden, waar is dan de vaste grond, als V. vervolgens zegt:
„Maar dat verborgene is voor ons niet de maatstaf van beoordeeling. Wel weten wij van allen dat zij in de uitwendige zijde zijn, d. i. in het verbond, zooals wij dat kunnen waarnemen. Blijven zij daarin, dan is daardoor onze hoop bevestigd. Geschiedt dat door hun vroege sterven, dan weten 1) wij het daardoor.”
Ds. Vogelaar zegt echter niet waar in Gods Woord geopenbaard wordt, dat het vroege sterven der kinderen ons het bewijs geeft zij dat zij ook inwendig in het verbond waren. Er is slechts één genadeverbond, doch er is een tweeërlei zijn in dat verbond, een uitwendig of voorwerpelijk in zijn, dat van alle verbondskinderen geldt, maar ook een inwendig of onderwerpelijk inzijn dat niet van allen gezegd kan worden. Waar leert nu de Schrift dat allen die jong sterven inwendig in het verbond zijn?
Meer gegrond en overeenkomstig Gods Woord is wat D’Outrein zegt in zijn Catechismus bladz. 437: „Wanneer kinderen, voor welke geloovige ouders hunne toestemming gegeven hebben aan Gods Verbond, vroeg komen te sterven, zoo is er groote hoop dat zoodanige kinderen uit kracht van het geloof hunner ouders zalig worden en dat God aan hen bekrachtigt de verbondsbelofte: Ik zal uw God zijn en uws zaads Gods na u, doch ik zeg alleen dat er, uit kracht van Gods genadebelofte, zeer groote hoop en grond van verwachting is. Stellende echter altoos vooruit dat God een vrijmachtig Heere is, die zich ontfermt diens Hij wil en ook voorbij gaat dien Hij wil.”
Wat D’Outrein hiervan zegt, is gegrond op de Schrift, Ds. Vogelaar’s stelling, dat wij door het vroeg sterven weten dat de kinderen inwendig in het verbond of wedergeboren zijn, mist dien vasten grond.
P.J.M. de Bruin

1) De cursiveering is van ons,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen