De Doop der Roomsche kerk 2

II.
Eene tweede vraag, welke thans beantwoord moet worden, is deze: Kan de pastoor die den Doop bedient, wel een wettige dooper genoemd worden? Immers, zal de Doop wettig zijn en door ons als zoodanig erkend worden, dan moet de doopeling gedoopt zijn door iemand die recht heeft den Doop te bedienen. In de Roomsche kerk is de nooddoop toegestaan en mogen zelfs vrouwen een kind doopen, indien er gevaar is dat het kind anders ongedoopt zal sterven. Natuurlijk is zulk een doop door en door onwettig, want vrouwen hebben volgens Gods Woord geen zending en dus geen recht om te doopen. Daarom sprak reeds de Synode van 1574 het uit: „Een kind, van een der vrouwen gedoopt, zal in de kerken gedoopt worden, overmits der vrouwen doop geen Doop is.” Het is echter anders, wanneer een pastoor den Doop heeft bediend. Volgens de uitspraak van de Synode van Dordrecht 1618/19 mag de Doop der Papen, d. w. z. der priesters niet herhaald worden. Maar is dan een pastoor, een mispriester, een afgodendienaar die dagelijks de mis, die vervloekte afgoderij, bedient, een wettige dooper? Hier schijnt veel tegen te zijn en wij kunnen het verstaan dat menig eenvoudig belijder der waarheid het stuitend vindt, zoo iemand een wettig dooper te noemen. Doch laat ons de zaak eens nauwkeurig onder de oogen zien.
Christus zelf heeft in Zijne kerk ambten gegeven en de eerste ambtsdragers zelf uitgezonden. Toen Hij Zijne Apostelen uitzond, gaf Hij hun, kort vóór Zijne hemelvaart, den lastbrief inhoudende de bediening des Woords en der Sacramenten, als Hij zeide: Gaat dan heen, predikt het Evangelie enz. dezelve doopende enz. Christus verbond dus aan het predikambt ook den dienst der Sacramenten. Werden nu de Apostelen onmiddellijk door Christus uitgezonden, de Apostelen legden weer anderen de handen op, zoodat wij dus kunnen zeggen, dat de kerk, vertegenwoordigd in hare Opzieners, uitzond tot den dienst des Woords en der Sacramenten. Die dus door de kerk werd uitgezonden en in het ambt werd gesteld, was een wettig dooper, en deze had ook weer recht om anderen de handen op te leggen, zooals wij dit zien b. v. in Timotnëus. Zoo bleef dus in de kerk de successie of opvolging, al verbasterde de kerk en werd zij eindelijk de valsche kerk van Rome. Calvijn b. v. had dus in de Roomsche kerk eene wettige zending ontvangen, en bleef wettig dienaar ook nadat hij de Roomsche kerk verliet. De vaderen der scheiding Ds. de Cock, van Velzen b. a. hadden in de Hervormde kerk hun ambt ontvangen, en al had die kerk de kenmerken der ware kerk verloren, hun ambt bleef wettig, omdat zij dit bij successie van de vaderen der Hervorming en deze weer uit Rome’s kerk en alzoo van de Apostelen hadden ontvangen. Zoo heeft dus de R. kerk, hoe afgodisch zij ook werd, het recht van zending behouden.
Om eens een enkele van de Gereformeerde schrijvers te noemen, die bovenstaande bevestigen, wijzen wij op den beroemden en geleerden Vader Trigland, die beweerde „dat eene kettersche bedorvene kerk, bij welke geene zaligheid is te vinden, nochthans kon hebben successie voor gewone zending en beroeping zelfs van de Apostelen af.”
Trigland wijst dan op de kerken die de ketterij van Arius aankleefden en zegt daarvan: „Daar waren de bisschoppen, naarde ordinaire (gewone) wijze verkoren en de een in de andere plaats opgevolgd, zelfs van de tijden der Apostelen af, en evenwel waren velen van hen met hunne kerken afgevallen van de leer der waarheid, tot ketterij en valsche leer, daar was dan ordinaire zending in eene kettersche en bedorvene kerk. Nochthans de ambten in zoodanige kettersche en bedorvene kerk, zijn en blijven geordineerd om de waarheid te leeren en de leer der zaligheid recht voor te stellen, zoodat die leeraars, die in die kettersche kerk die verderflijke leer leeren en de bedorvenheid voortplanten, ofschoon die kerk dat begeert, en zij ordinaire zending hebben, nochthans zwaar daarin zondigen.” Trigland zegt dus dat ook in de valsche kerk eene wettige zending is, maar dat de pastoors hunne zending misbruiken; zij zijn wettig gezonden, niet om de leugen, maar om de waarheid te leeren, doch zij doen het tegendeel.
Waar dus van den doop der Roomsche kerk moet gezegd worden dat aldaar een wettige doopeling en tevens een wettige dooper gevonden wordt, daar moeten wij in de derde plaats vragen of ook de vorm des doops beantwoordt aan de vereischten. Het is waar, Rome gebruikt daarbij vele ijdele ceremoniën, doch de pastoor doopt met water en gebruikt de doopsformule door Christus gegeven: Ik doop u in den Naam des Vaders enz. zoodat ook de vorm des doops aan de vereischten voldoet.
Een Roomsche tot de ware kerk komende mag niet herdoopt worden, zoo beslisten onze vaderen te Dordrecht en wij zeggen: zij deden dit op goeden gronden, hadden zij anders beslist, zij waren van het Gereformeerde spoor afgegaan en hadden zich op het standpunt der Wederdoopers gesteld, welke de wettigheid des doops doen afhangen van den persoon des Doopers, of hij al dan niet een getrouw herder en leeraar is. Misschien denkt een of ander onzer lezers: Hadden de wederdoopers in dat opzicht geen gelijk, en moet de doop door den roomschen mispriester bediend, al heeft deze ook een wettige zending, niet reeds dàarom onwettig geacht, omdat de dooper een ketter en ontrouwe herder is, m. a. w. doet de waardigheid des doopers, hij zij dan nog zoo wettig gezonden, niets af omtrent de wettigheid des doops?
De volgende maal hopen wij hierover onzen Calvijn en andere Hervormers te hooren en daarmede deze doopsbeschouwing te eindigen.
P.J.M. de Bruin

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen