Vragenbus

B. de V. doet ons de volgende vraag: „Kwam Jona’s toorn over de sparing der stad Ninevé voort uit de begeerte naar de verdelging dier stad?”
Op deze vraag geeft het vierde hoofdstuk van Jona’s boek zelf het antwoord en wel bijzonder in het derde vers: „Was dit mijn woord niet, als ik nog in mijn land was? Daarom kwam ik het voor, vluchtende naar Tarsis; want ik weet dat Gij een genadig en barmhartig God zijt, lankmoedig en groot van goedertierenheid en berouw hebbende over het kwaad”. Hier zat de oorzaak van Jona’s toorn, n. l. de goedheid Gods over de schuldige doch berouw hebbende stad.
Jona had het bevel Gods letterlijk opgenomen en verwachtte dus het indrukwekkend tooneel van een oordeel over Ninevé. Doch wat geschiedt? Op zijne prediking gaat een algemeen geroep op tot God, mensch en beest schreeuwt het uit en meer dan een millioen inwoners met hun koning en grooten liggen in zak en asche. Dat had Jona niet verwacht. Hij had tegen Ninevé gepredikt, hij had haar het oordeel Gods aangezegd en luide had het weerklonken in Ninevé’s straten dat na veertig dagen de stad verwoest zou worden. Jona had verwacht dat op zijn prediking enkel straf en geen bekeering zou volgen. Hij had vergeten dat in de aankondiging van Gods oordeelen stilzwijgend ligt opgesloten bewaring en verschooning van het oordeel, indien de prediking tot bekeering leidt. En toch had Jona er een voorgevoel van gehad, toen hij nog in zijn land was. Hij kende Gods barmhartigheid en goedertierenheid over een schulderkennend volk en daarom had hij reeds vroeger geweigerd aan den last des Heeren te voldoen. Jona voelde zich dus gekrenkt toen de stad gespaard bleef, want nu was zijn profetie niet uitgekomen. Zoo schoon teekent da Costa hierbij aan in zijne bijbellezingen:
„Als wij in onze zending geheel op den achtergrond geplaatst worden en zij geheel en alleen eene zaak wordt tusschen God en dezulken die wij prediken, dan gevoelen wij onze eigenliefde gekwetst en wij worden gemelijk en verdrietig, alsof ons het grootste onrecht wordt aangedaan. In plaats dat wij in zulk een geval eerbiedig terugtreden en zeggen: dat is ook Gods zaak alleen en ik ben maar eene trompet in zijne hand, zoo maken wij Gods zaak tot de onze en willen er althans ons aandeel in hebben.”
Gekrenkt eergevoel en het niet begrijpen van Gods wegen, dat is de fout van Jona, vandaar zijn toorn over het sparen der stad. Niemand valle Jona hier echter hard. Bedenke ieder eens, wat er van ons wel geschreven zou staan, als onze gedachten en gevoelens over de onbegrijpelijke Godsregeering eens beschreven werden. Ieder die maar eenigszins zich zelf heeft leeren kennen, zal dan ook wel met Asaf moeten zeggen: „Als mijn hart opgezwollen was en ik in mijne nieren geprikkeld werd, toen was ik onvernuftig en wist niets, ik was een groot beest bij U.”
Denk men hierbij nog in dat ook Jona een kind van zijn tijd was, die niet geheel vrij was van de eigengerechtig-Israëlitische gedachte dat alleen Israël en niet het heidendom barmhartigheid van God zou ontvangen, dan verklaart zich Jona’s toorn over Gods goedertierenheid aan Ninevé betoond, nog duidelijker. Zelfs Petrus de Apostel moest nog door een goddelijk visioen gebracht worden tot de overtuiging dat God ook aan het heidendom barmhartigheid bewijst en geen aannemer des persoons is.
P.J.M. de Bruin

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen