De eenzaamheid

Hoe goed en aangenaam kan het zijn voor een ziele, die niet leven kan buiten de gemeenschap met God, bij oogenblikken gelegenheid te vinden om zich aan het gewoel der wereld, en aan de zorgvuldigheden des levens te onttrekken, om in de eenzaamheid zich te oefenen in stille overdenking, en gemeenschapsoefening met den Heere. De wereld spreekt van gezelligheid, en ook alle naamchristendom, dat schijn voor wezen wil doen erkennen, heeft aan de eenzaamheid de minste behoefte.
Kan de gemeenschap der heiligen goed en aangenaam zijn, ook de ervaring leert helaas, dat ook de allerheiligst en in dit leven, nog zoo weinig van de ware heiligheid bezitten. Dwaas is dan ook ieder die op een mensch vertrouwt.
Met menschen komt men in den regel teleurgesteld uit. Vooral als men van de gemeenschap der heiligen verwacht, wat daar niet van verwacht mag worden.
Wat gemeenschap met menschen ons nooit geven kan is alleen in de gemeenschap met God te vinden. „Zalig eenzaam met God gemeenzaam” is een veelinhoudende spreuk van een godzalig mensch, die dit niet slechts wist van anderen, maar het door de genade Gods, bij ervaring kende.
In het verborgene zijn schuld en zonde voor God belijden, is heel wat anders dan zulks in ’t openbaar te doen, waarbij dit meer een algemeen karakter draagt.
De eenzaamheid, het spreken tot den Heere in ’t verborgene, doet gemakkelijker het volle hart, vertrouwelijk uitstorten voor God.
Bij alles wat in het openbaar geschied moet met vormen, en allerlei omstandigheden gerekend worden. In de eenzaamheid valt dat alles weg.
En God de Heere, die naar waarheid in het binnenste vraagt, kunnen we alleen dan welbehagelijk zijn, als we in Christus tot Hem de toevlugt nemen en komen zooals we waarlijk zijn. Nooit zijn we beter in gelegenheid om onzen weg te overdenken, ons zelve te beproeven, en ons hart open te leggen voor den Heere dan in de eenzaamheid. Wat is het daar goed, ook als ge u moet voorbereiden tot eenige gewichtige zaak of arbeid, welke gij te verrichten hebt.
Vele groote mannen hebben op bijzondere wijze de eenzaamheid gezocht en bemind. Zij kunnen er niet buiten. En stonden anderen niet zelden verbaasd bij de gedachte: van waar die kracht, die wijsheid en die gaven, dan was dit de vrucht van hetgeen in de eenzaamheid, in het verborgene was geschied.
Van een buitengewoon godzalig Leeraar lazen we eens, dat hij nooit op den predikstoel verscheen, of er was in meer of minder mate aan hem te bemerken, dat hij in ernstig onderhoud met God was geweest.
Zeker er is een eenzaamheid, die onaangenaam is. Als ge als van allen verlaten, de gelegenheid mist, om op te gaan naar de plaats der samenkomst, om op te gaan naar het huis des Heeren. In dit opzicht is het in deze geestelooze tijden diep treurig gesteld dat bij velen de belijdenis: „ik geloof in de gemeenschap der heiligen”, slechts een vorm is, zonder meer.”
Maar ook juist daarom is de weldaad te grooter voor alle oprechte, Godvreezende zielen, dat de gemeenschap met God niet afhankelijk is van de gemeenschap met menschen. Iemand van zeer rijpe ervaring zeide eens, met het oog op vele treurige ervaringen: Ik acht mij het gelukkigst als ik maar ontkomen kan aan het gezelschap van menschen. Wij laten die uitdrukking voor wat zij is maar zeker is het, dat een christen, die met veel menschen als christen omgaat, er weinig vrienden van zal overhouden.
Menschen die heil zoeken in den omgang met menschen komen teleurgesteld uit. Wie in de eenzaamheid zijn vermaak en zijn heil mag zoeken in gemeenschapsoefening met den Heere, zal gesterkt door genade, zich verblijden in den God Zijns heils.
J. Wisse

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen