De kracht des geloofs 76

LXXVI.
Nederland.
23.
Lijsken Dirks.
4.
Terwijl alzoo aan Lijsken een langeren proeftijd werd toegestaan, werd met haar man korter gehandeld. Te vergeefs werden zijne ledematen op de pijnbank uitgestrekt, de veege lippen weigerden iets ten nadeele van zijn geloof of van zijne broeders te zeggen. Dra werd het vonnis opgemaakt, „overgegeven aan den brandstapel tot er de dood op volgt”, maar vóor de vlammen van de houtmijt zijn lichaam tot asch verteerden en zijne ziel voor eeuwig vrijmaakten, schreef hij aan zijne gade een afscheidsbrief, waarin hij zijn volle blijdschap uitspreekt, dat hij waardig geacht wordt voor het geloof, dat eenmaal den heiligen is overgeleverd, vervolging te lijden en waarin hij haar vermaant tot standvastigheid en getrouwheid. „Ach, mocht ik voor u lijden, ik zou gaarne mijn vleesch voor u offeren”; zoo besluit hij zijn schrijven. Het is mij leed, dat ik niet langer aan u kan schrijven. En blijf hiermeê den Heere aanbevolen. Zie, mijn lieve huisvrouw, nu is de ure aangebroken, dat wij moeten scheiden, en zoo ga ik u voor met groote blijdschap naar mijnen en uwen hemelschen Vader, en ik bid u ootmoedig, dat gij daarom niet bedroefd zijt, maar verblijd u met mij. Ik ben wel bedroefd, dat ik u onder deze wolven achterlaat, maar ik heb u den Heere aanbevolen en ik weet, dat Hij u bewaren zal ten einde toe. Houd u vromelijk in den Heere!”
Toen Lijsken dit schrijven van haar echtvriend las, stond hij op den brandstapel en mocht de kracht des geloofs toonen door te midden der vlammen nog te roemen in de genade des Heeren. Hij ging in blijdschap naar huis, maar zij bleef alleen in haar kerker achter. En toch niet alleen! In hare eenzaamheid kon ze vaak worden gevonden worstelende aan Gods genadetroon en als ze dan gesterkt van hare knieën oprees, kende ze de blijdschap, die een vrucht des Geestes is. Meermalen als ze in droefheid inzonk, versterkte de Heere haar door Zijn Woord: „Wie vader of moeder, zoon of dochter liever heeft dan Mij is Mijns niet waardig”. En dan daalde weer die zoete vrede Gods in haar hart, waarvan Gods Woord zegt, dat hij alle verstand te boven gaat, en harten en zinnen bewaart in Christus Jezus.
Van dien vrede gaf ze getuigenis in een schrijven aan de vervolgde gemeente des Heeren, waarin ze o.a. zegt: „Deze onze verdrukking, die wel haast voorbijgaat komt immers in geen verlijking met die heerlijkheid, die aan ons zal geopenbaard worden. Ik dank U zeer, dat ge mij geschreven hebt, en ik bid den Heere, dat deze mijne bezoeking dienen mag tot mijne zaligheid, tot stichting der lieve broeders en zusters en tot lof en prijs des Heeren, Amen.”
Eindelijk was ook haar tijd nabij. Haar prille jeugd had de algemeene deelneming verworven en toen zij ter rechtzaal geleid werd, stroomde een groote menigte samen, om het verhoor bij te wonen. Hoewel van nature een schroomvallige vrouw, verblijdde het haar, ten aanhoore van zoo velen de goede belijdenis te mogen afleggen, en met bedaarden moed beantwoordde zij de vele vragen over den doop, den ouwel, de mis, de voorbidding der heiligen, enz. En daar Lijsken niet anders antwoordde, dan overeenkomstig het Woord van God, werd weldra het vonnis over haar uitgesproken. Zij werd veroordeeld den volgenden dag in de Schelde te worden verdonken.
Na het uitspreken van het vonnis, sprak ze: „Ach mijne heeren, gij zijt nu rechters, maar eenmaal zult gij wenschen schaapherders te zijn geweest. Want er is éen Heere en Rechter, verheven boven allen, en die zal U rechten ter zijner tijd.
Maar wij hebben niet te strijden met vleesch en bloed, maar met de bevelhebbers, oversten en machten der duisternis dezer wereld.”
„Leid ze weg, leid ze weg van voor de vierschaar,” was het antwoord.
Toen het avond geworden was, stelde een harer vrienden zich onder het venster en had met haar een alleraangenaamst gesprek. Dit trok de aandacht van voorbijgangers en een groote menigte verzamelde zich onder dat venster. Haar vriend nam afscheid en een stem uit het volk riep haar toe: „Strijd vromelijk, lieve zuster, want de kroon is U reeds weggelegd.” Waarop zij antwoordde door het volgende lied aan te heffen:

Christen broeders weest nu verblijd,
Nadien gij doch geroepen sijt.
Uit seer vele geslachten.
Maect U des boozen levens quijt;
Wilt dapper vechten
Als vrome knechten.

’t Is maer eens menschen voetbreed wijt,
Hier water, vuur aan d’andre zijd,
O Heer, rigt mijne gangen!
Van ’s duyvels boosheid mij bevrijd.
Zie mijn verlangen,
Wil mij ontvangen.

Den volgenden morgen werd een vooruitstekend staketsel over ’t water opgericht, waarop de beul zijn jeugdig slachtoffer verwachtte. Terwijl men hare kleeren om haar ledematen bond en haar in een zak stak, vouwde zij haar beide handen en in het water stortend bad zij: „In Uwe handen, Heere, beveel ik mijnen Geest.
„Alzoo,” zegt de kroniek, „is sij tot des Heeren prijs overgelevert en gepasseert, alsoo, dat het door Godts genade veel volks beweegt heeft. Vele eenvoudige lieden hebben gevraegt: „Waerom moet dit volk sterven, want velen geven goed getuigenis van hen.” En daarop is het antwoort geweest: „Omdat sij Gods wil meer gehoorsaem sijn, dan des keisers en der menschen wil, daerom moeten sij sterven.”
En soo is het volk jammerend uiteen gegaen.”
Ds J. v.d. Vegt

1) De cursiveering is van ons.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen