2 Cor. 3 vers 6

Met genoegen willen wij de vraag beantwoorden van D. B. te V., die gaarne bovenstaanden tekst eenigszins verklaard zag, inzonderheid het laatste gedeelte, dat onze vrager menigmaal hoorde aanhalen alsof er stond: de letter is dood, maar de Geest maakt levend. Hoewel er duidelijk staat: de letter doodt, toch zeggen velen: de letter is dood, daarmede dan bedoelende dat het Woord Gods, zooals het geschreven is en gelezen wordt, op zich zelf niets beteekent en geen kracht doet, indien de Heilige Geest het niet aan het hart heiligt en toepast. Ofschoon menigeen deze woorden verkeerd gebruikt en alzoo een anderen zin geeft aan Gods Woord, gelooven wij wel dat velen het uit onwetendheid doen en dus, zonder het zelf te willen, het dierbaar getuigenis Gods miskennen.
Immers het is geheel in strijd met Gods Woord te zeggen dat de letter van Gods Woord dood is. Datzelfde Woord toch getuigt in Jeremia 23 : 28 en 29 dat de droom van den valschen profeet slechts stroo is in vergelijking met Gods Woord dat als koren is en daarom met het stroo niets te doen heeft. Ja van dat Woord Gods zegt de profeet dan: „Is mijn woord niet alzoo als een vuur? spreekt de Heere, en als een hamer, die eene steenrots te morzel slaat?” God getuigt zelf van Zijn Woord, dat het Woord des Heeren niet ledig zal wederkeeren, maar dat het doen zal datgene, wat God behaagt, en dat het voorspoedig zal zijn in hetgene waartoe God het zendt. Ja, zelfs getuigt God van Zijn Woord in Hebr. 4 : 12, dat het Woord Gods levend en krachtig is en scherpsnijdender dan eenig tweesnijdend zwaard en dat het doorgaat tot de verdeeling der ziel en des geestes en der samenvoegselen en des mergs, met andere woorden, het dringt door tot in de innerlijke deelen van den mensch. Calvijn zegt zoo schoon van de kracht van Gods Woord op den zich verstokkenden en verhardenden zondaar, dat al plaatst hij tegenover Gods Woord een hart van ijzer en staal, hij nochtans door dat Woord getroffen wordt. Zulke zondaren lachen wel om dat Woord, maar met gedwongen gelaat, omdat zij zich uitwendig toch geketend gevoelen.
Zij draaien en wenden zich nu hier dan daarheen, om zich niet te laten brengen voor den rechterstoel van het Woord, maar het Woord, dat zij lasteren, trekt hen tegen hun wil te voorschijn. De letter van den Bijbel is dus niet dood, maar levend en krachtig. Vele zondaren, die onder het Evangelie leven, hoewel zij nooit tot bekeering komen, worden door dat Woord in hunne conscientiën getroffen en daardoor voor menig kwaad weerhouden. Zeggen wij dus dat de letter van Gods Woord dood is, dan verlagen wij de Heilige Schrift tot een gewoon boek, wat zeer zeker eene grove miskenning is van dat boek, dat geschreven is door de heilige mannen Gods, door den Heiligen Geest gedreven zijnde. Wij erkennen wel, indien de Heilige Geest dat Woord niet toepast aan het hart, dan zal het onderzoek van dat Woord niet tot bekeering leiden, maar toch gebruikt de Heilige Geest dat Woord als middel om zondaren aan hun ellendestaat te ontdekken en tot zaligheid te leiden. De Apostel zegt dus niet dat de letter dood is, maar dat de letter doodt, dat wil zeggen, dat de Wet den mensch veroordeelt.
In vers 3 toch had de Apostel de gemeente te Corinthe genoemd een brief van Christus, bereid door des Apostels dienst. Hij erkent echter dat de genade aan de Corinthiërs bewezen, niet zijn werk, maar dat van Christus is, daar hij uit zichzelven niet bekwaam is. Gode dus komt de eer daarvan toe, die ook hem bekwaamheid gaf om te zijn een dienaar des Nieuwen Testaments, niet der letter, maar des Geestes, want de letter doodt, maar de Geest maakt levend. Paulus was geen dienaar der letter, maar des Geestes.
Wat dit beteekent, leeren ons de verzen 7 tot 9. De bediening der letter heet in vers 7 de bediening des doods, de bediening van de letteren in steenen ingedrukt. De letteren in steenen ingedrukt, zijn de tien geboden, zoodat met de bediening der letteren die der Wet wordt bedoeld, welke bediening eene doodende wordt geheeten. De letter die doodt is dus de Wet.
Onze kantteekenaren voegen daar nog bij: „omdat de wet, hoewel zij den weg tot het leven aanwijst, den verdorven mensch de kracht niet toebrengt, om die te onderhouden, noch geene beloften om den overtreder de zonden te vergeven, maar vervloekt een iegelijk, die niet blijft in al wat er geschreven is. Gal. 8 : 10, en overtuigt ons van onze overtreding en volgens dien, dat wij den dood, die den overtreder wordt bedreigd, waardig en denzelven onderworpen zijn. Rom. 7 : 7. Waarom ook dezelve eene bediening der verdoemenis wordt genaamd.”
In 2 Cor, 3 : 6 betuigt Paulus dus duidelijk, dat hij als Nieuw-Testamentisch dienaar niet een bedienaar der wet, maar der genade is, dus niet een dienaar der letter, maar des geestes, want de bediening der wet dreigt den dood, die des geestes verkondigt de genade in Christus. Waar de Apostel dus Oud- en Nieuw Verbond tegenover elkaar stelt, zegt hij aan het slot van vers 6: Want de letter, de verkondiging der wet dreigt den dood, de wet veroordeelt den mensch, maar de geest maakt levend, de bediening van het evangelie verkondigt behoud en leven in Christus. De letter of de wet kan niet anders dan veroordeelen en den zondaar toeroepen: Vervloekt is een iegelijk die niet blijft in al wat geschreven is; de Geest of de verkondiging van het Evangelie predikt leven en zaligheid, ontsloten in Christus.
P.J.M. de Bruin

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen