Vaccinedwang

Niets waarvan ons Nederlandsche volk meer afkeerig is dan van dwang, temeer nog, wanneer de dwang de vrijheid der conscientie bindt. Voor die vrijheid hebben onze vaderen 80 jaren gestreden en met vreugde hun goed en bloed ten offer gebracht en het kostelijk goed van deze vrijheden heeft het nageslacht uit hunne handen ontvangen, ontvangen met de opdracht dat ongeschonden te bewaren.
Vandaar dat de vaccinewet, die geen wettelijke regeling, maar een wettelijke dwang is, met innigen afkeer door het Christelijke deel van ons volk is ontvangen.
Men onderwerpt er zich niet dan gedwongen aan en nog heden worden er nog hier en daar gevonden, die veel liever hunne kinderen aan de scholen onthouden dan ze aan de vaccinatie te onderwerpen.
In hoeverre dit laatste al of niet geoorloofd is, staat aan niemands beoordeeling, want men zal en mag niet heerschen over des naasten conscientie, en waar deze weigering om ’s Heeren wil geschiedt, daar moet ze ons met bewondering vervullen, zonder daarom voorbij te zien hoeveel men door deze weigering in de waagschaal stelt.
Met het optreden van het ministerie Kuyper was dan ook algemeen de verwachting, dat een der eerste daden van deezen minister zou zijn het indienen van een wetsontwerp, waardoor aan de dwang een einde gemaakt werd.
Maar al spoedig bleek dat dit ministerie op dit voor ons zoo cardinale punt de vrijheid van handelen miste en gebonden werd door Rome. Want Rome is een voorstander van de tegenwoordige regeling en wenscht daarin hoegenaamd geen verandering. En toen er dan ook een wetsontwerp van de allergebrekkigste soort werd ingediend, waardoor de dwang niet werd opgeheven, maar eenigszins werd verlicht, en men in Roomschen kring al sterk tegen dit ontwerpje begon te pruttelen, toen heeft het kamerlid Lohman den minister uit de moeielijkheid geholpen door voor te stellen eene commissie te benoemen die het vraagstuk der vaccine eerst in zijn vollen omvang zou onderzoeken.
Dit onderzoek verscheen vlak voor de stembus van 1905 en die stembus bracht het ministerie-Kuyper ten val. Een ander ministerie trad in de plaats en trok van de vele wetsontwerpen, die het op de ministerieele tafel vond, ook het wetsontwerp op de vaccine in. De geheele zaak was daardoor weer van de baan en de Nederlandsche Christenheid zucht nog evenals vroeger onder den dwang der vaccine.
Maar nu pas kwam de vaccinedwang weer in onze Tweede Kamer ter sprake.
Bijna tweeduizend burgers, bewoners van het eiland Walcheren, hadden nogmaals zich met een request tot deze Hooge Vergadering gewend, met het verzoek, kon het zijn, verlost te worden van eene wetsbepaling die hunne conscienties op zoo geniepige wijze geweld aandoet.
Dit verzoek werd gesteld in de handen van de Commissie voor de verzoekschriften, namens welke de heer v. Vliet het volgende rapport inbracht:
Uwe Commissie, erkennende, dat het in het adres behandelde onderwerp van veel belang is en ongetwijfeld ook in de Kamer veel belangstelling vindt, dat het adres aanleiding kan zijn, dat de zaak in de Kamer ter sprake wordt gebracht,
dat het adres echter geen aanleiding geeft om aan de Regeering inlichtingen te vragen,
heeft de eer uwe Vergadering voor te stellen, het adres ter griffie te leggen ter inzage van de leden.
Dit ging toch blijkbaar den Heer Lohman wat al te ver. Hoewel geen afgevaardigde voor dat Zeeuwsche district, gevoelde hij opperbest, dat de Commissie met de bezwaren van ongeveer 2000 burgers omsprong op eene wijze, die niet veel achting voor dat Staatsiichaam naar buiten zou afdwingen.
Ter griffie leggen, of ter griffie deponeeren, is een fatsoenlijke term, voor opbergen, in den doofpot stoppen, en hoe een man als de heer van Vliet zulk een rapport kon uitbrengen en zulk een advies kon geven, is ons, op zijn zachtst gesproken, een raadsel.
De heer Lohman was het echter op verre na met de Commissie niet eens, want onmiddellijk vroeg hij het woord en zeide:
„Mijnheer de Voorzitter! Ik wenschte slechts een enkele vraag te doen en een kleine opmerking te maken. De Commissie is overtuigd, dat de Kamer zeer groot belang stelt in deze zaak; tot dusver is mij dit nooit gebleken; maar het kan zijn, dat het nu anders is en dan zou dit voor mij een reden te meer zijn om te vragen, of het niet wenschelijk is om dit verzoek te zenden aan den Minister van Binnenlandsche Zaken. Immers is door den vorigen Minister van Binnenlandsche Zaken een ontwerp hieromtrent ingediend; dit is ingetrokken door deze Regeering; maar het is niet bekend om welke redenen de Regeering het heeft gedaan; of zij ’t heeft gedaan, omdat zij zelf overtuigd is, dat de zaak beter behoort te worden geregeld dan thans geschiedt en zelf van plan is op dit punt een voorstel in te dienen, dan wel of zij meent, dat de zaak kan blijven zooals zij is.”
Toch mocht het niet baten. Het verzoek ging niet naar de Regeering om inlichtingen, maar naar de griffie, om bij de andere stukken te worden opgeborgen. En zou daarmede nu deze gewichtige zaak weer voor goed van de baan zijn? Zou het niet wijzer zijn haar onder een liberale regeering ter sprake te brengen, dan onder een antirevolutionair-katholieke? Wij gelooven het wel.
Ds. H. Janssen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen