1 Petr. 3 :19 en 20

P. P. te A. vraagt ons naar de beteekenis van 1 Petr. 3 :19 en 20: „In denwelken Hij ook henengegaan zijnde den geesten die in de gevangenis zijn gepredikt heeft. Die eertijds ongehoorzaam waren, wanneer de lankmoedigheid Gods eenmaal verwachtte in de dagen van Noach, als de arke toebereid werd; waarin weinige (dat is acht) zielen behouden werden door het water.”
Wij mogen bovenstaanden tekst wel tot de zwaarste plaatsen des Bijbels rekenen. Onze kantteekenaars zeggen er van: „Deze plaats is zwaar en wordt door ons verscheidenlijk uitgelegd.” De Roomschen willen er een bewijs uit halen voor het bestaan van het vagevuur. De Roomsche Bossuet b. v. zegt in „de leer der Kath. kerk:” „De geesten alzoo, tot welke Christus, bij zijne nederdaling ter helle, gepredikt heeft, moeten zich in eene plaats bevonden hebben, waar nog verlossing te verwachten was, derhalve in een zuiveringsplaats, waar zij hetgeen op aarde aan hun schuldige boetplegingen ontbroken had, konden af boeten.”
Doch het is duidelijk dat deze tekst van geen vagevuur of zuiveringsplaats spreekt, maar van eene gevangenis, eene Φυλαχη of bewaakte plaats.
Toch willen vele Protestanten 1 Petr. 3 :19 en 20 verklaren als eene nederdaling van Christus, na zijn dood in de verblijfplaats der dooden. De Lutherschen, over het algemeen alle Duitsche vermittelungstheologen en ook in ons land van Oosterzee en velen van de Ethische richting zien in onzen tekst een nederdaling van Christus in den Hades of Scheool, dat is, in het doodenrijk, alwaar Christus tusschen Zijn dood en Zijn opstanding het Evangelie gepredikt zou hebben. Vraagt men dan, aan wie Christus in het doodenrijk gepredikt heeft, dan antwoorden de Universalisten, die droomen van eene herstelling van alle dingen, dat Christus allen dooden gepredikt heeft. De meeste Duitsche theologen zeggen echter: Niet aan alle dooden, maar aan diegenen, die hier op aarde niet in de gelegenheid zijn geweest het Evangelie te hooren, dus de Heidenen.
De vraag is echter: Wat zegt onze tekst? Daarin wordt van geen Hades of doodenrijk gesproken, maar van eene gevangenis. Ook wordt er niet gezegd dat Christus naar de gevangenis is heengegaan om daar te prediken, maar alleen dat Hij door Zijn Geest heeft gepredikt tot hen, die nu in de gevangenis, dat is, in de hel zijn. Ook wordt niet gezegd in vers 19 dat Christus het Evangelie, de weg der genade gepredikt heeft, maar dat Hij predikte als de arke toebereid werd; dus door het toebereiden der arke predikte Christus door Noach de naderende oordeelen Gods, den komenden zondvloed. Ook zegt onze tekst niet, dat Christus aan de Heidenen gepredikt heeft, die nooit het Evangelie hoorden, maar juist aan hen, die ongehoorzaam of ongeloovig waren en de waarschuwing door het toebereiden der arke in den wind sloegen. Om al deze redenen zien wij in dezen tekst geen verdediging van de leer dat Christus in het doodenrijk het Evangelie verkondigd heeft tusschen zijn dood en opstanding.
Onze Gereformeerde godgeleerden verstaan door de geesten in de gevangenis de zielen van de menschen, aan welke de Geest van Christus door Noach heeft gepredikt, namelijk toen zij nog op aarde leefden. De Apostel Petrus noemt Noach dan ook (2 Petr. 2 : 5) een prediker der gerechtigheid, die de oordeelen predikte, welke komen zouden. Aan de menschen, wier geesten of zielen ten tijde van den Apostel Petrus in de gevangenis waren, predikte Noach door den geest van Christus.
In 1 Petr. 1 : 11 lezen wij, dat de Geest van Christus in de profeten was en beduidde en te voren getuigde het lijden dat op Christus komen zoude en de heerlijkheid daarna volgende. De Geest van Christus was dus ook in Noach en getuigde te voren aan hen, die nu „geesten in de gevangenis” zijn, dus aan Noachs goddelooze tijdgenooten, dat de zondvloed zou komen, doch die tijdgenooten waren ongehoorzaam of ongeloovig, zoodat zij zich niet bekeerden als de arke toebereid werd.
1 Petr. 3 : 19 en 20 zegt dus eenvoudig dat de Geest van Christus in de dagen van Noach door Noach zelven gepredikt heeft, doch dat slechts weinige (dat is acht) zielen behouden werden, daar de overigen, die nu als geesten in de gevangenis, dus in de hel zijn, ongehoorzaam waren, hoe lankmoedig de Heere ook 120 jaren lang liet prediken.
Werpt men nu door de voorstanders van een nederdaling van Christus in het doodenrijk tusschen het sterven en den opstandingsmorgen nog tegen, dat volgens de Gereformeerde verklaring de uitdrukking: In denwelken Hij henengegaan is,” geen zin heeft, dan wijzen wij op vers 18.
Daar wordt gezegd dat Christus gedood is in het vleesch (in de menschelijke natuur) maar levend gemaakt door den Geest (door de goddelijke natuur).
In dien Geest, in die goddelijke natuur is Hij reeds heengegaan om Noach’s tijdgenooten te prediken door middel van Noach. Christus ging reeds vóór Zijne menschwording henen om als gezant Zijns Vaders den goddeloozen te prediken en dit deed Hij door Zijnen Geest die in Noach was.
Men kan dus de prediking van Noach door den Geest van Christus of door goddelijke aanspraak (Hebr. 11 vers 7) wel een henengaan van Christus in den Geest noemen, zoodat de uitdrukking „henengaan in den Geest” wel degelijk zin heeft, ook al denkt men niet aan eene nederdaling in den Hades.
P.J.M. de Bruin

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen