Ingezonden

Een dezer dagen las ik die tekst op een scheurkalender. Een treffend bewijs daarvan dat de Heere Jezus ook kinderen roept, mochten wij kort geleden ondervinden. Wij werden geroepen in een huisgezin, waarvan een meisje van elf jaar plotseling zeer ernstig ongesteld geworden was. Het was een huisgezin, waar de vreeze des Heeren niet werd gevonden. De moeder was R. C. De vader behoorde tot de Hervormde gemeente. Maar, inplaats dat bij de kinderen medenam naar de kerk, ging hij Zondags naar de schermclub of schietvereeniging. Een mensch had toch al niet veel, en dan nog zooveel tijd in de kerk te zitten, als men maar ééns in den week vrij is, neen, dat gebeurde niet. En de kinderen, nu die moesten dan maar naar de Zondagsschool, dan waren ze meteen een poosje weg. Maar wat gebeurt? De oudste van die kleinen ging naar de Zondagsschool. De juffrouw sprak daar over den goeden Herder, en dat Hij ondeugende kinderen tot schaapjes Zijner kudde maken wilde. De Zondag ging voorbij: het werd Maandag en het meisje gevoelde zich niets prettig. Ze had hevige pijn in het hoofd, moest te bed blijven en mocht dus ook niet naar de school. Dinsdagsmorgens kon men het duidelijk zien, dat het kind zwaar ziek was en niet lang meer leven kon. Het meisje riep steeds om haar moeder, maar door de vele werkzaamheden die er in een groot gezin voorkomen, ging dat daar moeilijk en kwam moeder nu en dan even naar haar zien. Tegen elf uur kwam die boven en ging bij het bed der kleine rusten. Op de vraag of Marie het niet heerlijk vond, dat moe een poosje bij haar kwam, gaf ze ten antwoord; ja, maar ik moet moeder zoo veel vertellen.
De moeder, niet wetende wat haar kind te zeggen had, kwam dicht bij haar zitten en zei: nu kind, moe zal luisteren. Het meisje begon en zeide: Moe ik ben Zondag naar de Zondagsschool geweest, en de juffrouw vertelde, dat de kinderen één Vriend hadden dien ze alles mochten vertellen. De juffrouw zeide: dat het de Heere Jezus was, en dat wij Hem alles mogen vragen, maar bovenal een nieuw hart. De moeder begreep er niets van, maar bleef toch stil zitten, want, er was nog meer verteld en wel dit: de Heiland was de goede Herder. En, als wij nu tot den Heere Jezus kwamen, dan zou hij ons een schaapje Zijner kudde maken. De onderwijzeres had hun geleerd, hoe ze moesten bidden. Maar moeder — u hebt ons naar de Zondagsschool gestuurd om ons van de straat te houden. Wij mochten net zoo goed boodschappen op Zondag voor u doen, als naar de Zondagsschool gaan. De juffrouw heeft ons leeren bidden, maar vader en u hebben
’t ons nooit geleerd. Ik heb het aan den Heere Jezus gevraagd, of Hij mij een nieuw hartje geven wilde, en ik gevoel het al zoo lang, ik ben een schaapje van dien goeden Herder geworden. Hij is mijn trouwe Vriend, alles wat ik gedaan heb en nog doe, mag ik Hem steeds vertellen en altijd wil Hij weer luisteren. Inplaats dat u ons naar dien goeden Vriend bracht, liet u ons overal heengaan waar Hij niet was te vinden, en dat bewijst, dat u beide geen schapen van Zijne stal zijt.”
Wat moet die moeder niet gevoeld hebben bij die woorden van haar kind. Zij was overtuigd dat haar kind de waarheid sprak. Nu wilde ze zeer gaarne haar broertjes bij haar bed hebben. De kinderen kwamen. Het eerste wat de vraag was: kennen jelui nog het gebed wat de juffrouw ons geleerd heeft. De kinderen knikten van ja, waarop ie vroeg; zeg het nog eens op. Nadat ze het gedaan hadden, sprak ze tot de oudste van hen en zeide: Daan, nu kan ik niet meer meegaan naar de Zondagsschool, maar nu moet jij alles, wat de juffrouw de kinderen leert, aan kleine zus leeren, ook het gebedje dat ik haar aan ’t leeren was, moet jij haar nu verder leeren. Zal je het doen? De kleine jongen beloofde het haar. Nog eens sprak ze tot haar ouders en het klonk door de kamer: Moeder en vader, sta nu voortaan niet meer de kinderen in den weg om naar den Heiland te gaan. Al gaat vader niet naar de kerk, laat u hen dan gaan. Laten zij ook mogen bidden. Leert u het hun. De Heiland bestrafte eens de discipelen, en zoo zal Hij u ook bestraffen, wanneer u hun niet leert om tot Hem te gaan. Het is mij op de Zondagsschool geleerd en in mijzelven heb ik het gedurig gevraagd, of die lieve Heere Jezus in mijn hart wilde komen en of Hij daarin wilde blijven, opdat ik Zijn schaapje wezen mocht. En nu ga ik spoedig henen. Nu wacht Hij mij daar en heeft voor mij een plaatsje bereid. En nu heb ik u alles gezegd Moe. Wilt u nu de kinderen nog even roepen? Ze kwamen nog even binnen en, nadat ze hen gegroet en nogmaals gewaarschuwd hadt, liet ze hen gaan. Een half uur later riep ze haar vader en moeder nog eens en sprak zeer ernstig met hen. Toen ging ze stil liggen, sloot haar oogen en is met een glimlach op haar wangen heengegaan. Het ging alles zeer spoedig, menschelijke hulp kon hier niets uitrichten, het was de tijd voor haar om te gaan tot Hem, die gezegd heeft: „Laat de kinderkens tot Mij komen en verhindert ze niet, want derzulken is het Koninkrijk der hemelen.”

L. Zr. W.F. D.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen