Vragenbus

H. B. te A. doet ons de volgende vraag:
„De Heilige Schrift noemt den geloovige van nature een kind des toorns (Efeze 2:3) en in hetzelfde verband wordt van hem gezegd dat God hem heeft liefgehad, ook toen hij dood was door de misdaden (Efeze 2 vers 4 en 5). Hoe is het mogelijk dat een mensch tegelijk het voorwerp van Gods toorn en van Gods liefde kan zijn?
H. B. is niet de eerste die deze vraag bij zichzelven gedaan heeft. Het schijnt toch een paradox, dat dezelfde mensch op denzelfden tijd èn een voorwerp van Gods liefde èn een voorwerp van Gods toorn kan zijn. Het denkend verstand wil hier gaarne oplossing.
Wij merken echter allereerst op, dat de liefde Gods onderscheiden kan worden beschouwd. De algemeene liefde Gods over al het geschapene is verschillend van de bijzondere liefde over Zijne gunstgenooten. Zoo kan men ook onderscheiden tusschen eene liefde van welbehagen en eene liefde van welgevallen. Met eene liefde van welbehagen gedacht de Heere reeds van eeuwigheid de uitverkorenen, die toen nog niet eens geschapen waren, doch in de gedachte Gods reeds werden aangezien als geschapen en gevallen.
Het is dan ook de liefde van welbehagen als de Heere spreekt: Ik heb u liefgehad met eene eeuwige liefde, daarom heb ik u getrokken met goedertierenheid. Jeremia 31:3. Deze liefde van welbehagen gaat over voorwerpen, die in zichzelven niets hebben waardoor die liefde kan opgewekt worden.
De liefde van welgevallen echter ziet op voorwerpen, in wie God iets welgevalligs ziet. Dat Gode welgevallige is geen vrucht van den mensch zelven, want het verdorven hart des menschen brengt niets Godewelgevalligs voort. Maar de Heere ziet in Zijne gunstgenooten een lust tot alle gerechtigheid, een hartelijk leedwezen over alle zonden, een liefde door den Heiligen Geest uitgestort in het hart. In dat door den Heere zelfde gewrochte goede werk, dat genadebeginsel, in die droefheid naar God heeft de Heere een welgevallen en daarop ziet hij neder met eene liefde van welgevallen. De Heere Jezus spreekt van die liefde van welgevallen in Joh. 16: 27 „Want de Vader zelf heeft u lief, dewijl gij mij hebt liefgehad en geloofd hebt, dat Ik van God ben uitgegaan.”
Nu heeft God de Vader de discipelen van Jezus niet lief omdat zij Jezus liefhebben en in Hem gelooven, alsof dat iets verdienstelijks in den mensch zou zijn, maar God de Vader ziet in hunne harten liefde tot en geloof in Jezus als de vrucht van de vrije genade aan hunne zielen verheerlijkt, en die voorwerpen ziet hij met eene liefde van welgevallen omdat Hij zijn eigen genadewerk lief heeft. Zoolang nu een uitverkoren zondaar het werk der wedergeboorte mist, is hij een voorwerp van Gods toorn, een in Adam verdoemelijk zondaar, op wien God niet met eene liefde van welgevallen kan nederzien. Immers, God haat de zonde en hoe zou Hij dan eene liefde, eene welgevallige liefde kunnen koesteren jegens den zondaar, die tot God zegt: Wijk van mij, want aan de kennis uwer wegen heb ik geen lust. God ziet op Hem in toorn en niet in liefde van welgevallen neder.
Maar anders staat het met de liefde van welbehagen. Dat voorwerp van Gods toorn kan toch een gekende, een uitverkorene zijn, op wien de Heere van eeuwigheid in welbehagen heeft neergezien. Dan is zulk een zondaar vóór zijn wedergeboorte een kind des toorns, gelijk al de anderen, en toch heeft God hem liefgehad, ook toen hij dood was door de misdaden, namelijk met een liefde van welbehagen.
Wij zouden dit met een natuurlijk beeld kunnen ophelderen. Een vader heeft een zoon, die slecht oppast, die zijnen vader groot verdriet aandoet. Telkens hoort die vader van de slechte daden zijns zoons. Zal dat vaderoog niet met toornigen blik dien zoon aanzien? Zal die vader hem niet in toorn straffen? Kan die vader met welgevallen, met innig welgevallen zijne liefde betoonen aan zulk een zoon? Immers neen. Zoolang die zoon zóó leeft, mint de vader hem niet met eene welgevallige liefde. Maar al toornt de vader op hem, heeft hij hem daarom uit zijn vaderhart gescheurd? Als het een rechtgeaard vader is, neen. Dan ligt er in den toorn des vaders zelfs nog liefde.
Of zal het vaderhart niet bloeden, ook als de vader kastijdt en zijn toorn aan den zoon doet gevoelen? Zoo kan zelfs een aardsche vader toornen en liefhebben tegelijk.
Welnu, dit is slechts een flauw beeld van Gods liefde over Zijne uitverkorenen. Ook de Apostel Paulus geeft ons een voorbeeld in betrekking tot het Bondsvolk Israël in Romeinen elf. Hij spreekt daar van het Joodsche volk dat den Christus verwierp en nu ook door den Heere als Bondsvolk verworpen werd. De weldaden des verbonds zijn nu tot de heidenen gekomen en Israël is verworpen, hun val werd de rijkdom der heidenen.
Toch zal de Heere nog Zijn verbond gedenken en ten laatste Israël weder doen keeren, wanneer de volheid der heidenen zal ingegaan zijn. Daarom, zegt Paulus in Romeinen 11 vers 28, zijn zij wel vijanden wat aangaat het Evangelie en in dat opzicht ziet God ze niet in liefde aan, maar wat aangaat de verkiezing, zijn zij beminden om der vaderen wil.
Naar ’s Heeren verkiezende liefde, welke een liefde van welbehagen is, zal Hij ze eenmaal weder doen komen als een boetvaardig, tot den Messias vluchtend volk.
Bij rechte onderscheiding is er dus geheel geen tegenspraak tusschen Efeze 2:3 „van nature kinderen des toorns” en Efeze 2:4, 5 „liefgehad ook toen hij dood was door de misdaden.”

’s-Gr. ('s Gravenhage) d.B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen