De noodzakelijkheid der Doodstraf

Het valt niet te ontkennen, dat er zich, zij het dan ook langzaam, eene beweging ten gunste van de wederinvoering der doodstraf openbaart. In de meeste staten van Europa is zij afgeschaft. Alleen Duitschland, Engeland, Frankrijk, Rusland, Spanje, Japan en Noord-Amerika (behalve in vier staten) behielden haar. Maar hoe? Behalve in Rusland, waar men al zeer zonderling en lichtzinnig met deze straf der straffen schijnt om te springen, is zij in de meeste der genoemde landen een doode letter. De meesten verleenen gratie aan ter dood veroordeelden, en hoogst zelden is het dat deze straf wordt toegepast. En toch kunnen wij zeggen dat er teekenen zijn, die op een verandering in dezen wijzen. In Duitschland is pas een doodvonnis voltrokken nadat men tweemaal tevergeefs den prins-regent van Beieren om gratie voor de ter dood veroordeelde gevraagd had. De gratie werd niet verleend en de gerechtigheid had sedert tal van jaren op Duitsch grondgebied weer voor het eerst haar vrijen loop. Van koning Eduard van Engeland is het bekend dat hij altijd de gevraagde gratie verleende. Frankrijks presidenten van de laatste jaren hebben nimmer, voor zoover mij bekend is, een doodvonnis bekrachtigde.
Men besloot dan ook eenvoudig in Frankrijk den radicalen weg op te gaan. Een instituut, dat in het recht niet meer dan een doode letter was, moest eenvoudig daaruit worden verwijderd en alzoo besloot de Fransche Kamer in beginsel tot de afschaffing van de doodstraf en droeg aan een commissie uit haar midden op, een desbetreffend wetsvoorstel gereed te maken.
De commissie was met hare taak gereed, de zaak zou zonder eenige stoornis haar beslag gekregen hebben, het Fransche volk had met zijn gewone luchthartigheid de afschaffing der doodstraf goedgekeurd, de publieke opinie had er zich niet tegen verzet, totdat er plotseling te Parijs iets plaats heeft, waarop de Fransche volksconscientie met alle kracht reageert. Nog in aller geheugen is de gruwelijke misdaad van den afschuwelijken Soleilland, die het 15 à 16jarig dochtertje van de menschen, bij wie bij huisvriend was, meelokte, zedelijk mishandelde en daarna vermoorde. Door geheel Frankrijk ging een kreet van verontwaardiging op. De commissie van rapport had den moed niet de afschaffing van de doodstraf in de Kamer voor te stellen, en de minister van justitie deed niet onduidelijk doorschemeren, dat hij door deze openbaring van het Fransche volk wel een weinig in zijn denkbeelden gewijzigd was. Want in een oogwenk regende het protesten bij de Kamer tegen de afschaffing van de doodstraf. En of nu al die menschen, die protesteerden, goed wisten wat zij deden, of zij in staat geweest waren theoretisch te verdedigen wat zij praktisch trachten te behouden, gelooven wij niet, maar er zijn omstandigheden waardoor in den mensch niet het verstand, maar het hart spreekt, waarin het rechtsgevoel zich beleedigt voelt en voldoening eischt. In ons oog eert deze openbaring het Fransche volk. Het godsdienstloze en zedelooze Frankrijk, het land, welks bevolking achteruit gaat ten gevolge van de onzedelijke Neo Malthusiaansche praktijken, het land dat den godsdienst geen plaats, geen officiëele plaats meer in zijn midden waardig keurt, maar de godsdienst heeft verbannen van zijn erf, dat Frankrijk heeft getoond rechtsgevoel en rechtsbesef te bezitten en tot geen prijs de afschaffing van de doodstraf te begeeren.
Geheel anders staat het in deze met het Nederlandsche volk, Nederland behoort tot die staten van Europa, die onderden invloed van een ziekelijk humanisme de doodstraf hebben afgeschaft en mitsdien opgehouden hebben in het recht naar de ordonnantiën Gods te leven. En het Nederlandsche volk heeft zich rustig daarbij neergelegd. Een enkele conscientiekreet is er gehoord en wordt er zoo nu en dan nog eens gehoord, maar men heeft het blijkbaar ten onzent zoo druk met andere zaken, dat men aan deze het rechtsgevoel krenkende zaak niet eens denkt. Waar ons volk eigenlijk warm voor is of warm voor worden kan, is niet gemakkelijk te zeggen. De menschen moeten letterlijk voor een zaak worden opgezweept. Gij kunt dit het beste bemerken in de dagen van den stembusstrijd. Persoonlijk bezoek, allerlei meetings, courantengeschrijf, strooibiljetten, tot zelfs vermaningen van den kansel en aanhalingen in het openbaar gebed zijn er noodig alvorens de menschen werkelijk in beweging geraken. En als de verkiezingskoorts is uitgewerkt, dan treedt in stad en dorp de doffe, slaperige, lijdelijke toestand weer in. Dan leest men de courant, men verwondert zich over het een, men ontzet zich over het andere, maar recht warm wordt men er niet spoedig voor. Zoo staat nu ons volk ook tegenover de doodstraf. Wat wordt het weinig gevoeld, dat ons land in dezen een verkeerd spoor gaat, dat ’s Heeren ongenoegen daarover noodzakelijk moet openbaar worden en dat wij het wel niet als een vaststaand feit mogen constateeren, maar toch als onze meening uitspreken, dat de toenemende vermeerdering van moorden en doodslagen verband houdt met de afschaffing van de doodstraf.
Daarom verheugt het ons, dat er ook in ons land weer stemmen opgaan, die de noodzakelijkheid van de wederinvoering der doodstraf bepleiten en bij deze stemmen wenschen wij ook de onze te voegen, in de hoop, dat zij door meerdere gevolgd worde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen