Doop en Wedergeboorte - XXVII

Wat hebben zij dan gedaan? Zij hebben het Woord als het middel waardoor de Heilige Geest de wedergeboorte werkt, gehandhaafd en duidelijk rekenschap van hun gevoelen gegeven. Het zou dan ook geen moeite kosten om uit de Acta der Synode van Dordrecht een reeks van bewijzen aan te voeren, waaruit overtuigend bleek, hoe volgens het oordeel van alle Geref. Theologen die daar vergaderd waren, de wedergeboorte middellijk gewrocht wordt, en dat het middel, waarvan de Heilige Geest zich bedient, geen andere is dan het Woord. Die er meer van weten wil, slaat de Handelingen zelve maar eens op waar hij van af pag. 170 enz. uitgave Donner vinden zal wat wij daareven gezegd hebben. Maar de Synode heeft dit haar gevoelen duidelijk uitgesproken in de leerregels, welke zij heeft opgesteld en die het derde Belijdenisschrift onzer kerk vormen. Zoo lezen wij in Hoofdstuk I. parag. 3, „En opdat de menschen tot het geloof worden gebracht, zendt God goedertierenlijk verkondigers van deze blijde boodschap tot wie Hij wil en wanneer Hij wil, door wier dienst de menschen geroepen worden tot bekeering en het geloof in Christus den gekruiste.” Hierbij worden aangehaald Rom. 10:14, 15: „Want hoe zullen zij in Hem gelooven, van wien zijn niet gehoord hebben” enz. In pag. 7 wordt gezegd: „En opdat zij door Hem zonden zalig gemaakt worden, heeft Hij ook besloten hen aan Hem te geven en krachtiglijk tot Zijne gemeenschap door Zijn Woord en Geest (let wel hoe het Woord hier voorop gaat) te roepen en te trekken, of met het ware geloof in Hem te begaven” enz. In parag. 16 wordt aangedrongen op het naarstig gebruik der middelen door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken. In de Hoofdst. III en IV, die handelen over des menschen verdorvenheid en bekeering tot God en de manieren derzelve, wordt gezegd, parag. 6: „Hetgeen dan noch het licht der natuur, noch de Wet doen kan, dat doet God door de kracht des Heiligen Geestes en door het Woord of de bediening der verzoening, welke is het Evangelie van den Messias, waardoor het God behaagd heeft, de geloovige menschen, zoo in het oude als nieuwe Testament, zalig te maken.” In parag. II wordt gezegd: „Voorts wanneer God dit Zijn welbehagen in de uitverkorenen uitvoert en de ware bekeering in hen werkt, zoo is het, dat Hij niet alleen het Evangelie hun uiterlijk doet prediken en hun verstand krachtiglijk door den Heiligen Geestes verlicht” enz. En in parag. 17 zegt zij met een duidelijkheid, die allen twijfel op dit punt uitsluit: „Gelijk ook die almachtige werking Gods, waardoor hij dit ons natuurlijk leven voortbrengt en onderhoudt, niet uitsluit, maar vereischt het gebruik der middelen, door welke God naar Zijne oneindige wijsheid en goedheid deze Zijne kracht heeft willen uitstrekken, alzoo is het ook dat de voorgemelde bovennatuurlijke werking Gods, waardoor Hij ons wederbaart, geenszins uitsluit nog omstoot het gebruik des Evangelies hetwelk de wijze God tot een zaad der wedergeboorte en eene spijze der ziele verordineerd heeft”.
De leer van een onmiddellijke wedergeboorte, d.i. van een wedergeboorte, die zonder middel, dus zonder het Woord geschiedt, wordt dus even beslist door onze Belijdenis verworpen als zij door de Schrift veroordeeld wordt, en mitsdien kan en mag het gevoelen van Dr. Kuiper die de leer van eene onmiddellijke wedergeboorte voorstaat, niet geacht worden in overeenstemming met de Geref. Belijdenis te zijn. Hier ligt de zwakheid van de Synode van Utrecht 1905, wier resultaten zoo hoog geroemd worden en waarvan zelfs bij de opening der Amsterdamsche Synode j.l. met zekeren trots gezegd werd, dat de conclusies in zake de Leergeschillen door de Amerikaansche kerken waren overgenomen.
Wij hebben nooit de wijsheid in de conclusies des Utrechtsche Synode ontdekt, die anderen daarin gevonden hebben, maar wel hebben wij den takt bewonderd waarmede men het daarin ieder naar den zin gemaakt en niemand veroordeeld heeft. En toch had de Synode, indien zij consequent geweest was en zich aan de Schrift en de Belijdenis gehouden had, de leer van de onmiddellijke wedergeboorte en daarmede het gevoelen van Dr. Kuyper Sr. in dezen beslist moeten veroordeelen. Wat zouden onze Dordsche Vaderen gezegd hebben van een man, die leerde: dat dit roepen des Heiligen Geestes, dat uitgaat in en door de prediking des Woords, een roepen is tot den reeds wedergeboren zondaar om op te staan uit zijn dood en Christus over zich te laten lichten. Die er met nadruk aan toevoegt: dat het: „niet een „roepen” is van personen, die nog niet wedergeboren zijn, maar van wedergeboren personen, eenvoudig omdat de wedergeborenen nog geen hoorend oor hebben.” (Werk van de H.G. Dl. II, pag. 189). Zij zouden hem niet alleen ongereformeerd genoemd hebben, maar hem tevens vermaand dit zijn gevoelen los te laten als niet in overeenstemming zijnde met de Heilige Schrift en de Belijdenis die hij onderteekend had. En indien hij hieraan geen gehoor gaf, hadden zij zulk een man, hetzij hij predikant of professor was, voorzeker kerkelijk behandeld. En hoe heeft destijds de Utrechtsche Synode over de leer der onmiddellijke wedergeboorte geoordeeld? Heeft zij haar beslist voor ongereformeerd verklaard en daarmede het gevoelen van Dr. Kuyper op dit punt veroordeeld?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen