Doop en Wedergeboorte - XXI

Met het exegetisch-dogmatisch-historisch resultaat, dat de roeping aan de wedergeboorte voorafgaat en de Heilige Geest zich van het Woord bedient, om daardoor het nieuwe leven te werken, hebben wij het eerste deel van onzen voorgestelden arbeid verricht. Maar nu dringt zich van zelf de vraag aan ons op: hoe staat het dan met de kinderen die vroeg sterven, en welke beteekenis kan het Sacrament van den doop hebben voor het kind, dat hem ontvangt.
Deze twee zeer gewichtige vragen dienen nu achtereenvolgens onder de oogen te worden gezien en op grond der Heilige Schrift te worden beantwoord en daaraan zal dan ook het tweede deel van onzen arbeid gewijd zijn. Het vraagstuk van de vroeg stervende kinderen is niet zoo onbeteekenend als dit oppervlakkig wel schijnt. Men versta wel. Wij bedoelen daarmede niet de eeuwige belangen van die kinderen, maar wij bedoelen daarmede dit: dat men zich vroeger geen bepaald denkbeeld vormde over het aantal van die kinderen, welke sterven alvorens zij de jaren des onderscheids hadden bereikt. Dat kwam omdat men daaromtrent nog geen statistische gegevens had, en in dit opzicht heeft ook hier de statistiek baanbrekend gewerkt. Want door haar hebben wij een schat van gegevens op het gebied der kindersterfte verkregen, die het ons mogelijk maken tot een vaststaand resultaat te komen. En dan blijkt het dat er veel meer menschen als kinderen sterven, dan oppervlakkig gedacht wordt. Dr. Kuyper deelt daarvan het een en ander mede in zijn „”Verklaring op den Catechismus, Dl. III pag. 6 en 7. Hij zegt daar: „Er sterven van een geslacht dat geboren wordt minstens de helft der menschen weg, eer ze tot volle klaarheid van kun bewustzijn ontwikkeld zijn. Voor zijn 20ste jaar is iemand zelden volwassen. Zelfs als men het middelmatig neemt, sterft de helft van ons menschelijk geslacht alvorens het den leeftijd van 20 jaar heeft bereikt en die maar eenigzins verstaat, wat dit beteekent, zal niet lichtvaardig over dit vraagstuk oordeelen.
Nu zij echter bedachtzaamheid en voorzichtigheid aanbevolen aan ieder, die over dit vraagstuk spreken of schrijven zal. Want hier te spreken of te schrijven met een beslistheid, als waren ons de verborgen dingen des Heeren bekend gemaakt, zou dwaasheid en kortzichtig verraden. Er is hier bedachtzaamheid en voorzichtigheid noodig. En bovenal moet er goed onderscheiden worden. Want de helft van ons menschelijk geslacht sterft wel weg alvorens het den leeftijd van 20 jaar heeft bereikt, maar al die vroegstervende kinderen staan hier niet in dezelfde conditie. Het is onzes inziens wat anders of het kind in de heidenwereld of in een Christenland geboren is en sterft. Scherper en juister het verschil hier geformuleerd: het is wat anders, of het kind buiten of onder de bediening van het Verbond der genade geboren wordt en sterft. Het Verbond maakt hier onderscheid. Voor heidenkinderen en alle die buiten het verbond der genade geboren worden en sterven, bestaat er onzerzijds geen gegronde hoop, dat deze de eeuwige zaligheid zullen beërven. Wel zijn er theologen geweest, en zij zijn er nog, die in dezen van een ander gevoelen zijn en gelooven in de zaligheid van alle kleine kinderen, die in hunne kindsheid sterven; onverschillig of zij gedoopt of ongedoopt, of zij in Christenlanden of in heidenlanden, uit geloovige of ongeloovige ouders geboren zijn, maar voor dit gevoelen, is er geen enkel bewijs in de Heilige Schrift en het is ook nooit door onze Geref. theologen voorgestaan. Pelagius, die van geen erfschuld wilde weten, oordeelde ten opzichte van de vroegstervende kinderen dit als zeker, dat zij niet ter straffe gingen, doch wat er van hen werd, bekende hij niet te weten.
Limborch, een Remonstrantsch theoloog zegt: „Omnes infantes, sicut per Adamum moriendi necessiati subjiciiuntur, ita, nostro judicio, ex morti liberantur per Christum sive baptizati sint sive non”, d.i. alle kinderen, gelijk zij door Adam aan de noodzakelijkheid van den dood zijn onderworpen, worden, volgens ons oordeel, door Christus van dezen dood bevrijd, onverschillig of zij gedoopt zijn of niet.
Ch. Hogde, een Amerikaansch theoloog pl.m. 1878 was het gevoelen toegedaan, dat alle kleine kinderen, die vroeg sterven, gedoopt of ongedoopt, heiden of christen, uit kracht van Christus’ verlossing zalig worden, en hij beroept zich daartoe op plaatsen als Rom. 5:12—21 en Joh. 10:28.
En Dr. Kuyper zegt in E. Voto Dl. II pag. 291 in een „Naschrift” aangaande de kinderen der heidenen, nadat hij er eerst op gewezen heeft, dat ook onze jonge kinderen zalig kunnen worden, dat het met het oog hierop nu een open vraag blijft: „of er niet ook wel onder de heidenen zulk een daad Gods bij den één of ander kan plaats grijpen”. En daarop beantwoordt hij deze vraag aldus: „dat dit metterdaad geschiedt ¹), want als de zendeling onder de heidenen uitgaat, kan niet een hunner gelooven, tenzij God de Heere hun daartoe vooraf het vermogen hiertoe leent.
En indien dit nu metterdaad gebeurt bij de bekeerlingen, wie zal dan stellig verzekeren kunnen, dat het ook niet nog wel bij anderen plaats grijpt.”
Wel zegt hij een weinig later, dat hij hier niets stelligs wil verzekeren, maar duidelijk blijkt het dat zijn persoonlijk gevoelen daarin vervat is. Gelijk in de besluiten van de Synode van Utrecht eene zijdelingsche aanwijzing naar dit zijn gevoelen kan worden gevonden.

¹) Wij cursiveeren

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen