Uit het leven van een grijsaard (3)

Ook in mijn huwelijksleven genoot ik vele blijken van de gunste des Heeren.
Ik werd gezegend met een groot gezin en gewon twaalf kinderen.
Wel had ik harde kastijdingen te dragen, maar de Heere betoonde dat Hij de bittere beker ook met zalige en zoete vertroosting vermengde.
Er was honing aan de roede.
Ik verloor zes van de zeven zoontjes, die God ons schonk.
Zij stierven allen beneden de zeven jaar.
Twee van hen voorzeiden hun eigen dood en gaven kennelijke blijken dat de Heere hen met genade gezegend had.
De één was vier en de ander bijna zeven jaar, doch hoe jong ook, van beiden mochten wij de bewijzen van wedergeboorte opmerken uit de vruchten die zij openbaarden, zoodat hier niet van onderstelde wedergeboorte, maar van het werk Gods mag gesproken worden.
Ik schrijf die weldaad dan ook niet aan den doop toe, maar wel aan de werking des Heiligen Geestes, en ook beschouw ik deze genade niet als een vrucht op ons geloof, hoewel de kinderen der geloovigen de toezegging der belofte hebben, maar als vrucht van de vrije genade Gods, die ook aan ons zaad in genade wilde gedenken.
En al waren die kinderen nu nog zeer jong, zij mochten op kinderlijke wijze openbaren eene roeping te bezitten, die in vruchten van bekeering voort te brengen naar buiten openbaar wordt. Immers dit is de leer der Heilige Schrift en de ervaring van Gods kinderen:
Die Hij uitverkoren heeft, deze heeft Hij ook geroepen den beelde Zijns Zoons gelijkvormig te zijn, en dit is toch zeker uit kracht van de wedergeboorte uit den Heiligen Geest.
Althans in mijne kinderen heb ik dit bespeurd, dat zij een nieuw leven openbaarden en dat het onmogelijk is, zooals men tegenwoordig leert in vele Gereformeerde of doleerende kerken, dat eene wedergeboorte tien of twintig jaren lang kan sluimeren en dan eerst in bekeering uitbreekt.
Ik althans heb het anders ervaren.
Ik kan mij de wedergeboorte niet anders voorstellen dan als eene opwekking uit den dood door de herscheppende genade des Heiligen Geestes, zoodat de zondaar uit het graf des doods terstond verrijst en in een nieuw leven gaat wandelen.
Bij de wedergeboorte is het, dunkt mij, als bij de opwekking van Lazarus: Toen de Heere Jezus riep: Lazarus, kom uit, kwam bij terstond op uit het graf en was het: Ontbindt hem en laat hem gaan.
Als God de ziel wederbaart, dan wordt de strijd aangebonden, de ziel wenscht dan ontslagen te zijn van den last der zouden en zijn eerste roepen is dan om genade en vergeving der zonden.
Dit zijn de vruchten der wedergeboorte, welke niet verborgen kunnen blijven.
En die dit niet bij ervaring kent, dat de zonden hem tot een zwaren last zijn geworden, heeft nog nooit iets van de wedergeboorte geproefd en gesmaakt, noch van het bitter der ontdekking en overtuiging der zonden, noch van de zoete smaak van het Evangelie des nieuwen levens.
Doch ik ben afgedwaald van mijn verhaal omtrent mijn gezin. In al den druk heeft de Heere m|j bijgestaan.
Eén zoon heb ik mogen behouden en tot man zien opgroeien.
Mijne vrouw is voor mij henengereisd , terwijl ik hier nog in Mesech mijne pelgrimsreize moet voortzetten.
Doch ik wacht op den overtocht naar het land der ruste, terwijl ik mij bij oogenblikken verblijden mag in de gedachte dat weldra de reize alhier ten einde is.
Doch over die gedachten des doods schrijf ik een volgende maal.

Wordt vervolgd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen