Ezechiël 18:21—28

Over deze woorden vraagt T. D. te S. eenige opheldering.
De profeet Ezechiël zegt hier dat de goddelooze die zich bekeert, gewisselijk zal leven en niet sterven, daar de Heere geen lust heeft aan den dood des goddeloozen. Daarentegen getuigt hij dat de rechtvaardige die zich afkeert van zijne gerechtigheid en de gruwelen der goddeloozen gaat doen, niet zal leven. Integendeel, in zijne zonde, die hij gezondigd heeft zal hij sterven. Die zich dus afkeert van de gerechtigheid en den weg der zonde kiest en daarin sterft, gaat verloren, terwijl de zondaar leven zal als hij recht en gerechtigheid gaat doen.
De bedoeling van den vrager zal wel zijn: wordt hier in Ezech. 18 niet een afval der heiligen geleerd. Alle tegenstanders van de leer der vrije genade en volharding der heiligen beroepen zich op dit Schriftgedeelte, Hier vinden zij een bewijs dat een rechtvaardige een goddelooze kan worden en verloren gaan, hoewel bij eerst een rechtvaardige was. Wij moeten echter letten op de bedoeling dezer woorden. De Joden in Babel spreken tot Ezechiël dat zij om de zonden hunner vaderen moeten lijden. Zelfs gebruiken zij het spreekwoord: „De vaders hebben onrijpe druiven gegeten en de tanden der kinderen zijn stomp geworden,”
Hiertegen komt de profeet op. Neen, niet om de zonden hunner vaderen, maar om eigen zonde zijn zij in Babel, De Heere toch, zegt Ezechiël, is niet onrechtvaardig dat Hij om der ouderen zonde de kinderen zou straffen, integendeel, wanneer de vader goddeloos en de zoon rechtvaardig is, dan wordt alleen de vader gestraft, gelijk ook een goddeloos zoon van een rechtvaardigen vader wel straf draagt zonder dat de vader hierom getuchtigd wordt. Ieder wordt dus om eigen zonde gestraft. God oordeelt naar eens iegelijks werken. Dit gaat ook door bij den goddelooze die zich bekeert en insgelijks bij den rechtvaardige die zich afkeert en dus in plaats van te volharden tot den einde toe, den weg der goddeloosheid gaat bewandelen.
Hier wordt niet bedoeld een ware gerechtvaardigde, want dezulken worden door de kracht Gods bewaard tot de zaligheid, maar zoo iemand die gerechtigheid betracht en recht doet, dus uitwendig rechtvaardig leeft. Johannes spreekt van afvalligen: „Zij zijn van ons uitgegaan, want ze waren uit ons niet.” Zij hadden dus niet het zaad der wedergeboorte, want dit is een onvergankelijk zaad, maar hun wandel was onberispelijk. Zulke rechtvaardigen die later tot goddeloosheid vervallen, behoeven nu direct niet als huichelaars aangemerkt te worden, maar dit is zeker: gerechtvaardigden zijn het niet.
Uit de beschrijving in vers 5—9 blijkt, dat door de rechtvaardiging in Ezech. 18 genoemd, slechts personen bedoeld worden op wier gedrag voor ‘t uitwendige niets is aan te merken. Dus zijn rechtvaardigen degenen, die niet eten op de bergen, d. i. niet aan de afgodische offermaaltijden deelnemen en geen afgoden dienen, die geen overspel doen met de huisvrouw huns naasten, niet stelen of verdrukken, noch woekeren, maar barmhartigheid bewijzen aan de armen en het recht niet buigen. Wanneer nu dezulken tot de grove zonden in vers 10—13 genoemd, vervallen, zal hunne vroegere gerechtigheid niet gedacht worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen