Stille censure

D. L. te L. vraagt wat men onder stille censure moet verstaan, hoe lang iemand onder stille censure moet staan en of zoo iemand openlijk in de kerk schuldbekentenis moet doen.
Stille censure of censura simplex is eene eenvoudige, waarschuwende en voorloopige afhouding van het Heilig Avondmaal. Zij bestaat daarin dat een kerkeraad een lidmaat voorloopig en door vermaning afhoudt van het gebruik des Avondmaals, zonder nog als straf het Avondmaal, te verbieden. Zoodra een lidmaat onder den eersten trap der censure geplaatst wordt, wordt kerkelijke straf op hem toegepast, welke straf indien dat lidmaat niet tot schuldbelijdenis en boetvaardigheid komt, ten slotte uitloopt op afsnijding. De eerste trap der censure is dus schorsing van het Avondmaal of het begin der excommunicatie. Dit is met stille censure echter niet het geval. Deze wordt niet opgelegd als straf, maar als vermaning en heeft een voorloopig karakter. De eerste trap der censure moet dus wel onderscheiden worden van stille censure, daar eerstgenoemde eene definitieve straf, laatstgenoemde slechts eene voorloopige maatregel is.
De stille censure wordt opgelegd, wanneer b.v. een lidmaat in eene ergerlijke zonde gevallen is, maar oprecht berouw betoont. Zoo iemand wordt niet onder den eersten trap van censure gesteld, want de censure moet genezend werken tot verootmoediging, en dit lid is al tot berouw gekomen. De kerkeraad kan dan, al is hij overtuigd van het ootmoedig en oprecht berouw, zulk een lid vermanen om toch van het eerstvolgend Avondmaal af te blij ven, omdat de eigenlijke zonde die bedreven is, al is er ook berouw op gevolgd, nochtans zoo groot is, dat het ergernis zou verwekken als dit lid terstond weer deelnam aan den disch des Heeren. Zulk een lid staat dan niet onder censure of straf, maar onder stille censure of vermaning.
Zulk een stile censure wordt ook opgelegd wanneer iemand berouw betoont over eene bedrevene zonde, doch de kerkeraad oordeelt hem nog een tijd van proef te moeten stellen, om te zien of dat lid standvastig is in zijn boetvaardigheid. Het Avondmaal is hem dan niet meer verboden, maar hij wordt afgemaand van hetzelve om gedurende eenigen tijd proef te leveren of zijn berouw oprecht is.
Ook wordt stille censure opgelegd, wanneer de daad nog niet genoegzaam bewezen is, zoodat het onderzoek nog hangende is bij de nadering van den Avondmaalstijd. Een kerkeraad kan dan zulk een lid niet schuldig verklaren en het Avondmaal verbieden (censure) maar wel vermanen voorloopig af te blijven tot het onderzoek voldoende bewijzen van schuld of onschuld opgeleverd heeft. Evenzoo heeft stille censure plaats als iemand aangeklaagd ie bij den burgerlijken rechter. De kerkeraad legt dan eerst censure op als de burgerlijke rechter het lid heeft veroordeeld, maar stelt hem onder stille censure tot ’s rechters uitspraak gevallen is. In al zulke gevallen dus, waarin een kerkeraad nog geen Avondmaals verbod als straf oplegt maar toch ergernis in de gemeente tracht te voorkomen, wordt de stille censure als afmaning van het Avondmaal opgelegd.
Hoe lang een lid onder stille censure moet staan? Dit is niet afdoende te bepalen. Daar de stille censure een voorloopig karakter heeft, kon dikwijls na afmaning van de eerste Avondmaalsbediening, de kerkeraad vóór een volgend Avondmaal overtuigd zijn de stille censure te moeten opheffen of te moeten veranderen in den eersten trap der censure, doch het kan ook gebeuren dat een kerkeraad lang in het onzekere blijft of er genoegzame grond is de stille censure op te heffen b.v. in geval de proeftijd om betering des levens te bewijzen den kerkeraad niet tot overtuiging brengt dat het lidmaat met vrijmoedigheid kon worden toegelaten. Een kerkeraad kan dan de proeftijd verlengen en daarmede ook de censura simplex of stille censure.
De vraag of iemand die onder stille censure stond openlijk in de kerk schuldbelijdenis moet doen, kan ontkennend beantwoord worden. Stille censure is geen straf, maar afmaning, en alleen bij straf of censure kan openlijke schuldbekentenis worden geeischt, terwijl na oplegging van den tweeden trap der censure de zonde zóó openbaar is geworden, at zij ook openlijk moet beleden worden.
Wij merken ten slotte op dat stille censure niet verward moet worden met den eersten trap der censure. Wij hebben wel eens personen ontmoet die den eersten trap der censure voor stille censure hielden , omdat bij den eersten trap de naam van den zondaar nog wordt verzwegen, wanneer het gebod wordt genoemd dat hij overtreden heeft.
Dit geschiedt om den zondaar nog eenigzins te verschoonen, maar is geen stille censure. Het is reeds de eerste trap, die bij voortdurende onboetvaardigheid, tot afsnijding loopt.
Bij den tweeden trap wordt ook de naam des zondaars openlijk bekend gemaakt evenals zijne zonde die hij bedreven heeft.
De stille censure wordt niet bekend gemaakt, wegens het voorloopig en afmanend karakter dat zij heeft.

P. S. Uw andere vraag is niet geschikt voor openlijke behandeling. Wend u met die vraag tot uw kerkeraad of tot de meerdere kerkelijke vergaderingen, doch in het laatste geval niet, zonder vooraf bij den kerkeraad hiervan kennis gegeven te hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen