Het Sabbattisme (IV)

Van dat Judaïstische beginsel getuigt ook de wijze waarop het Sabbathisme zich verdedigt. Het beroept zich op Matth, 5:18, waar gezegd wordt dat geen tittel of jota van de wet zullen veranderd worden. Het is dus eene verandering van Gods wet als men in plaats van op den zevenden dag den eersten als Sabbat viert. Het vergeet echter wat in vers 17 staat, dat Christus die wet niet heeft ontbonden maar vervuld Christus voldeed aan al de eisenen der wet, ook aan het vierde gebod , het gebod van den Sabbat en daardoor vervulde Hij de wet. De christen staat nu anders tegenover de wet dan de van God vervreemde zondaar. Die wet is voor hem een regel der dankbaarheid. Het Sabbatsgebod is voor hem door Christus vervuld en uit dankbaarheid viert hij nu den dag waarop Christus door Zijne verrijzenis blijk gaf de wet vervuld te hebben. Christus opstanding spreekt van eene door Christus vervulde wet, de Sabbatsviering van den Sabbattist spreekt van eene wet, die door den Sabbattist vervuld moet worden. Het Christendom met zijne Zondagviering getuigt: Wij zijn niet onder de wet, maar onder de genade, de Sabbattist staat vóór de wet en tracht haar naar de letter te vervullen; hij is onder de wet.
Christus is dan ook voor den Sabbattist niet de Vervuiler der wet, in den zin van Volbrenger, maar een Wetgever, die opnieuw de eischen der wet heeft voorgesteld. Immers zoo zegt de Sabbattist , van Christus is voorzegd in Jes. 42 : 21 dat Hij de wet groot en heerlijk maakt. Wij lazen eens een brief van een Sabbattist die ons schreef: „Jezus maakt de wet groot en heerlijk Jes. 42 : 21.” Welk een zonderlinge wijze van verdediging. In Jes, 42: 21 staat: „Hij maakte hem groot door de wet en Hij maakte hem heerlijk,’. Dit ziet niet op Christus, maar volgens het verband waarin die woorden voorkomen op het Joodsche volk. Immers in vers 22 wordt van datzelfde volk geprofeteerd: „Maar nu is het een geroofd en geplunderd volk, enz.” Het Joodsche volk is dus onderscheiden van allo volken door de wet, want God gaf Jakob zijne wetten en Israël zijne inzettingen. Wat dus op Israël ziet, wordt uit het verband gerukt en op Christus toegepast en nu wordt Christus voorgesteld als iemand die de wet groot en ’heerlijk maakt, dat wil zeggen, volgens den Sabbattist, de wet met ijver voorstelt en verdedigt, dus een heerlijk wet prediker.
Een tweede bewijs voor de Zaterdagviering haalt de Sabbattist uit Psalm 19 vs. 8,9. De wet des Heeren is volmaakt. Er kan dus met den Nieuw Testamentischen dag geen verandering gebracht zijn in de wet, want volmaaktheid sluit verandering uit. Is de wet dus niet veranderd, dan geldt nog het gebod om op den zevenden dag te rusten. Dit bewijs lijkt zeer afdoende, maar bewijst niets. Wij zijn het geheel eens met den Sabbattist dat Gods wet volmaakt is en dat ook in het vierde gebod niets mag veranderd worden. Maar wat eischt dat gebod? Volgens den Sabbattist om op Zaterdag te rusten, volgens ons om na zesdaagschen arbeid een dag van rust te hebben. Dit hebben reeds onze Dorische vaderen uitgesproken in de 164ste zitting, toen zij verklaarden:
„In het vierde gebod der Goddelijke wet is iets ceremonieels en iets moreels. Ceremonieel is geweest de rust van den zevenden dag na de schepping en de strenge onderhouding van denzelven dag, het Joodsche volk bijzonder opgelegd. Moreel, dat een zekere en gezette dag den godsdienst zij toegeeigend, en daartoe zooveel rust als tot don godsdienst en tot des-zelfs heilige overdenking van noode is. De Sabbat der Joden afgeschaft zijnde, moet de dag des Heeren van de Christenen solemnelijk geheiligd worden. Deze dag is sedert de tijden der Apostelen in de eerste katholieke kerk altijd onderhouden.”
Wij hebben dus niets veranderd in het vierde gebod, maar alleen nagelaten wat ceremonieel was en door Christus’ volmaakte wetsvervulling vervallen was.
Vooral eigenaardig is het beroep op Jes. 66 : 23; dat is toch wel een duidelijk bewijs voor de viering van den Zaterdag. Daar wordt immers geprofiteerd, zegt de Sabbattist dat in bet laatst der dagen van Sabbat tot Sabbat alle vlecsch zal opgaan om den Heere te aanbidden. De zevende dag zal dus tot in alle eeuwigheid bestaan.
Maar wat zegt Jes. 66: 23 nog meer? Het vers spreekt ook van de nieuwemaan-feesten, en dus zullen ook tot het einde evenals de Sabbatten de nieuwemaans-feesten gevierd worden, die reeds lang afgeschaft zijn.
Neen Sabbattist, hier wordt niet geprofeteerd van de eeuwige voortduring Yan den Sabbath op Zaterdag, evenmin als van het voortbestaan der nieuwemaan-feesten, welke Oud-Testamentiseh zijn, maar juist het tegendeel. Jesaja profeteert dat in dien heerlijken tijd bet anders zal zijn dan onder den Mozaëtischen dienst, Onder de wet van Mozes werden met iedere nieuwe maan offeranden gebracht en waren er strikte voorschriften tot viering van den Sabbath en andere feestdagen. Nu zegt Jesaja dat in het laatst der dagen niet meer zulke bepaalde dagen zullen zijn om op te gaan voor Gods aangezicht, maar dat ook op de tusschen liggende dagen, dus eiken dag God gediend zal worden. In plaats van de door Mozes bepaalde dagen, zal elke dag Gode gewijd zijn. Jes. 66 : 23 wijst dus niet op een blijven bestaan van den zevenden dags Sabbath maar op een dagelijksch God gewijd leven in de toekomst. Dan zal er niet meer zijn een Zaterdagschen maar een eeuwigen Sabbath en het zal dagelijks nieuwe maanfeest zijn. Hieruit blijkt hoe oppervlakkig het Sabbattisme is in zijne verdediging. Het haalt teksten aan op de klank af, zonder onderzoek wat eigenlijk de tekst zegt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen