Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Kerk en Staat

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Kerk en Staat

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

1913. En nog is de toekomst donker. Nog bestaat er geen afdoende zekerheid voor den vrede. Wel geven de onderhandelaars in het St. James paleis te Londen zich alle moeite een hervatten van den strijd te voorkomen, maar.... wij kennen voor 1913 Gods wegen met de wereld, met Europa en met ons Vaderland niet. Wel is er een merkbare ontspanning in de verhouding tusschen Oostenrijk en Servië gekomen en schijnt Servië zich geheel naar de gedragslijn der groote mogendheden te zullen gedragen, maar des ondanks waren er op den nieuwjaarsmorgen nog weinig lichtpunten in zake den vrede. En dit terwijl 1913 een vredesjaar bij uitnemendheid moest wezen, want daarin zal immers het Vredespaleis geopend worden dat de menschheid zichzelven gebouwd heeft, de tempel die het symbool van de verhouding der volken moet wezen.
Wat grootsche plannen zijn daarvoor niet ontworpen. Naar verluidt, zou de Czaar van Rusland, die eenmaal het initiatief tot het Vredescongres nam, waaruit dit paleis is geboren, hetzelf binnen
's Gravenhage komen openen. Ieder gevoelt met wat feestelijkheden deze opening gepaard gaan zal.
En wanneer dan tegelijkertijd Europa in vuur en vlam stond en de volkeren elkander zochten te vernielen. Wanneer binnen 's Gravenhage de klokken van den Vredestempel beierden en buiten
's Gravenhage de kanonnen bulderden. Dan zou dit toch feitelijk een bespotting zijn van het werk des menschen. Van al zijn pogen om een vrede uit zichzelven voort te brengen. Want dat maakt onzen tijd zoo oorlogzuchtig, dat hij vrede in zichzelven en door zichzelven zoekt. Europa wordt oud, de volkoren raken uitgeput van wege de drukkende lasten, die hun worden opgelegd en de moordende concurrentie waarin zij zich allerwege gewikkeld zien. Op ieder terrein van het leven is het een strijd om het bestaan eon strijd om bet behoud van zijn invloed en zijn positie. En dat doet naar vrede hongeren en dorsten. Maar niet naar de vrede waarvan de Engelen 2000 jaren in Efrata's velden gezongen hebben, dien vrede begeeren de volkeren niet en voor dien Vredemaker is er in den raad der vorsten geen plaats. Neen men zoekt een vrede buiten Hem en een verbroedering der volkeren waarvan Hij het middenpunt niet is. Hoe zegevierend het Christendom zijn zang door deze wereld ook voortzet en hoeveel stroomen van zegen en licht het over deze aarde ook brengt — ik denk hier aan de Zending — de volkeren hebben zich aan dit christendom verzadigd en de grooten der aarde meenen gelukkig te zijn en hun volk gelukkig te kunnen maken zonder hetzelve. Want dat is een van de teekenen der tijden, dat ons vooral wel met opmerkzaamheid mag vervullen: binnen het Christendom wordt de afval grooter en het aantal godsdienstloozen neemt in ons werelddeel van jaar tot Jaar toe. Daarnaast tieren allerlei secten en occulte godsdiensten. Het Boeddhisme wint veld. De Theosophie breidt zich uit. De „ster van het Oosten” voert een machtige propaganda voor den wereldleeraar die komt en trots de ernstige waarschuwingen laten velen zich nog telkens door de Mormonen verschalken.
Dat zijn dingen die ons ter harte moeten gaan. Allerwege ontdekken wij een religieuze strooming die buiten het christendom staat en vinden wij behoeften, wier vervulling buiten het christendom wordt gezocht. O.i. staat dit in verband met de komst van den antichrist, wiens geboorte weer duidelijk kan worden waargenomen, want hij komt niet op eens. Zijn geboorte wordt voorbereid. Hij doorloopt evenals de Christus een lange periode alvorens bij komt met dat verschil, de Christus komt uit den hemel, maar de antichrist uit de diepte. De wereld zal haar Christus voortbrengen gelijk eenmaal de oud-testamentische kerk den haren heeft voortgebracht. En de Christus die de wereld zichzelven zal schenken zal de antichrist zijn. Hij komt, alle teekenen wijzen het aan, dat zijn komen met rassche schreden nadert. Want zijn rijk is bijkans aanwezig. De menschheid begint hoe langer hoe meer zichzelven als een eenheid te voelen. Alles werkt daartoe mee: Kunst en wetenschap beijveren zich om dit gevoel aan te wakkeren. De hedendaagsche Staatkunde is een staatkunde van toenadering zoeken en in den godsdienst doezelt men hoe langer hoe meer de geschillen weg en streeft met alle kracht naar verbroedering. En al dat streven naar eenheid, dat zich allerwege openbaart, is een streven buiten en zonder God, wordt geboren uit het gevoel van onvoldaanheid en rampzaligheid in zichzelve en strakt roept die zelfde menschheid buiten God, weer om een redder, een heiland gelijk in de dagen van Augustus.
Of is het geen opmerkelijk teeken des tijds, dat honderd jaar, nadat God de macht van Napoleon brak en weer om een Napoleon wordt geroepen. De stemmen vermeerderen zich in de laatste tijden, van hen, die alleen heil van een Napoleon, een wereldbedwinger voor de menschheid verwachten. Dit ligt geheel op de lijn der hedendaagsche ontwikkeling, Naarmate de menschheid zich hare eenheid bewust wordt, wil zij niet langer door velen, maar door een geregeerd worden. De politiek van de laatste helft der 19e eeuw heeft dit bevestigd. Allerwege centralisatie en een machtsuitbreiding van de grootere staten ten koste van de kleinere. Hoeveel kleine staatjes en rijkjes zijn in de laatste 50 jaren niet verdwenen. En hoevele zullen er nog niet verdwijnen bij een wereldoorlog, die vroeg of laat komen moet. Want gesteld dat het op dit oogenblik gelukt den vrede tot stand te brengen tusschen Turkije en de Balkan Staten, dan is het een strijd geweest, die niet uitgestreden is en waarin de hooge verwachtingen der Balkan Vorsten op verre niet vervuld zijn, ja waarvan de behaalde resultaten op verre na niet in overeenstemming zijn met de verliezen die men zich daarvoor getroost heeft. Constantinopel was het ideaal en nu zal men zich misschien zonder Adrianopel nog te vreden moeten stellen. Dat blijft het zwakke punt in den vrede, ook als hij tot stand komt. Gelukkig dat de Heere ook in het jaar 1913 regeert en geen nood, Hij zal ook daarin zoo doen, dat zijn Naam in alles verheerlijkt en zijn Rijk door alles bevorderd wordt. Dat blijft onze troost ook tegenover die niet hoopvolle toekomst.

L. (Leiden) J.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 17 januari 1913

De Wekker | 6 Pagina's

Kerk en Staat

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 17 januari 1913

De Wekker | 6 Pagina's