Buitenland (VI)

De uit hunne kerken en pastoriën verdreven leeraars zaten echter niet stil. Reeds den eersten Zondag na hunne afscheiding van de Staatskerk predikten zij in schuren, op het veld en elders en de menigte verdrong zich om hen te hooren. Zoowel hunne gebeden als toespraken hadden eene groot e uitwerking en er kwam eene groote opwekking onder het volk. Zondag op Zondag ja ook vele dagen in de week werd het Woord des levens gepredikt.
De Staatskerken waren slecht bezet, meestal door de voorname heeren die van eene moderate prediking hielden.
Dit toestroomen van het volk naar de Vrije Kerk kon men niet zien. Te Canobie werden de leden der Vrije Kerk die in het open veld vergaderden, uit eengedreven. Te Wanlockhead, waar de Vrije Kerk 274 lidmaten telde, moest zij in eene woeste bergkloof vergaderen om Gods Woord te hooren. Te Duthill kwam men saam in een bosch van pijnboomen, gedurende den geheelen winter op iederen Zondag.
Zelfs werd op een dorpje aan de zee gepredikt op het oeverzand, wanneer dat door het ebgetijde droog was geworden, daar dit gedeelte gronds aan niemand toebehoorde, die het hun betwisten kon, dan aan den Oceaan alleen, en deze betoonde zich hier althans vriendelijker en grootmoediger, dan de menschen van de Staatskerk, die nergens een plekje wilden afstaan aan de leden der Vrije Kerk om God in het openbaar te dienen.
Ook de predikanten beleefden met hunne gezinnen een tijd van druk. Sommigen woonden tijdelijk in kelders, anderen in zeer kleine woningen of bouwvallige huizen, om toch onder dak te zijn. Doch hoe vervolgd en gedrukt, het werd aan de Vrije Kerk bevestigd, wat Mozes aanschouwde in den braambosch: hij brandde maar werd niet verteerd. Het kerkelijke zegel der Vrije Kerk werd dan ook een brandende braambosch met het randschrift: Nec tarnen consumebatur, d.w.z. En toch werd hij niet verteerd.
Het volk echter stelde alles in het werk om weer in het bezit van kerken en pastoriën te komen. Er werd mild geofferd en spoedig verrezen talrijke Godshuizen. Gedurende het eerste jaar der scheiding werd in Schotland en ook in Amerika, van waar vele giften inkwanen, niet minder dan vijf millioen gulden geschonken. Wel werd aan deze kerk, die zoovele trotsche gebouwen prijs gaf, het Woord des Heeren bevestigd: „De Almachtige zal een overvloedig goud en een krachtig zilver zijn. (Job 22:25).
In de maand Maart 1847, dus vier jaar na de scheiding, bedroeg het aantal gemeenten der Vrije Kerk reeds 824, waaronder 169 gemeenten die nog geen eigen herder en leeraar hadden. Thans telt de kerk meer leden dan de Schotsche Staatskerk. Deze toch is op enkele plaatsen geheel ontvolkt. Op een groot dorp in Noord-Schotland aan den voet van den Benmore Aseynt b.v. wordt de Staatskerk des Zondags bezocht door den predikant, zijne vrouw, twee of drie dienstboden en de dorpsschoolmeester. Overigens behoort daar de geheele bevolking tot de Vrije Schotsche Kerk. Zoo is het in verschillende plaatsen.
Thans na de vereeniging met de oorspronkelijke Afgescheidene Kerken van Erskine en Gilbespy is zij nog meer uitgebreid. Over die vereeniging, welke eerst uit den laatsten tijd dagteekent, hopen wij later nog te spreken. Deze toch vond geen algemeene instemming bij de oude Afgescheidenen der Erskines Kerk, zoodat sommige gemeenten met die vereeniging niet medegingen, maar evenals wij in 1892 deden, onafhankelijk van de vereenigde kerken bleven voortbestaan.

D.B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen