Vóór honderd jaren

Al is het thans geen tijd om feest te vieren, waar allerwege de druk ter tijden gevoeld wordt en door den oorlog zooveel jammer over ons werelddeel wordt uitgestort, toch mag dit niet verhinderen, ook te midden van al dien jammer te gedenken wat groote daden de Heere vóór honderd jaren aan ons vaderland bewezen heelt. Wanneer de lezers van dit blad deze regelen zullen lezen is het juist een eeuw geleden, dat de slag bij Waterloo plaats had, — op den achttienden Juni 1815. Op dien dag werd beslist of ons land en volk weder onder den scepter van Napoleon zou buigen of verlost van den onderdrukker onder het geliefde Oranjehuis als onafhankelijk Nederland zou voortbestaan.
Napoleon, die bij Leipzig in October 1813 verslagen was, was in 1814 naar het eiland Elba verbannen. Men waande zich voor altijd van hem bevrijd, totdat op eens de mare neerklonk: Napoleon is ia weder in Frankrijk geland. En het gerucht was werkelijkheid. Op 1 Maart 1815 landde Napoleon bij Cannes in Zuid-Frankrijk.
Lodewijk XVIII, de koning der Franschen, die in Napoleon’s plaats op den troon was geplaatst, vluchtte naar Gent en stelde zich onder de boede der Engelschen. De legers, die Napoleon tegemoet werden gevoerd, kozen zijne zijde en zegevierend deed hij weer zijn intocht in Parijs, waar op 1 Juni 1815 eene nieuwe grondwet bezworen werd. De mogendheden verklaarden Napoleon terstond den oorlog en weldra rukte hij met een leger België binnen, om daar de Pruisische legerscharen te verslaan. Wie kent den uitslag niet? Op 16 Juni werden de Pruisen onder Blücher door Napoleon bij Ligny verslagen. Zou ‘t dan weer opnieuw eene fransche onderdrukking worden in ons land? Neen, de Heere gaf uitkomst. Op 17 Juni werden de Franschen en de onstuimige ruiterij van den Franschen generaal Ney door den Prins van Oranje (later Koning Willem II) bij Quatre-Bras gestuit en op 18 Juni rukte Napoleon met zijn gansche macht op de Engelschen, Nederlanders en Hannoveraren onder den Engelschen Wellington aan, terwijl de Prins van Oranje gewond van het slagveld werd weggedragen.
‘t Was Zondag en de kerken waren gevuld met beangstigde scharen, die de hulp des Heeren inriepen tegen den geweldenaar. In ‘t Zuiden van ons land hoorde men het gedreun van ‘t kanon; Waterloo’s dreven weergalmden van ‘t krijgsrumoer. ‘t Scheen of alles verloren was en reeds werd te Brussel de tijding verspreid, dat wij de nederlaag hadden geleden. Napoleon zond tegen den avond reeds een koerier naar Parijs om den zege te verkondigen. Maar op eens naderde aan den horizont een stofwolk. Weldra zag men groote troepen machten aanrennen; ‘t was het leger der Pruisen onder Blücher, dat vóór twee veldslagen, zich zich weer verzameld had en nu ter hulpe snelde. Napoleon meende dat het franschen waren onder Grouchy, maar weldra ziet hij de Pruisen. Hij wordt verslagen en vlucht naar Parijs. Waterloo’s vlakte was het overwinningsveld der verbondenen geworden. Het loflied reeds ten hemel en Nederland was verlost, want weldra rukte bot leger der verbondenen naar Parijs op en moest Napoleon zich overgeven. Hij werd verbannen naar St. Helena, waar hij 5 Mei 1821 stierf. God redde Nederland en die verlossing van vóór honderd jaren roept het Nederland van thans toe, dat bet ook in onze benarde tijden tot Neerlands God om hulpe, bewaring en verlossing zich henen wende.
De tijden zijn zoo ernstig. Het oorlogsgevaar dreigt nog altijd; doch Waterloo predikt ons heden:

„Doch riepen z’ in d’ellenden
Den Heer’ ootmoedig aan,
Hij deed hun angsten wenden
En hen ‘t gevaar ontgaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen