Sprokkelwerk

't Is een veelbeteekenend zeggen, als de spreukenschrijver ergens getuigt: „Die zijnen mond bewaart, behoudt zijne ziel, maar voor hem is verstooring, die zijne lippen wijd open doet. Deze spreekwijze is vermoedelijk ontleend aan het oorlogsgebruik in de oudheid, toen men nog veiligheid zocht in ommuurde steden, welker poorten met sterke deuren en sloten werden verzegeld. Met het openen der poorten, en het uit-, en ingaan door de poorten moet men dan zeer voorzichtig zijn, anders liep men gevaar, dat onverwacht de vijand binnen kwam, en door verraad de stad den vijanden in handen gaf. Het niet bewaren van zijn mond doet ons denken aan de zonde die de mensch doet en doen kan met het spraakvermogen.
Geen gave, door God den mensch geschonken wordt meer misbruikt dan deze. Wilde dieren kunnen getemd, zegt apostel Jakobus, maar de tong van den mensch, dat kleine lid zijns lichaams kan niemand temmen. En wie telt de zonden, die met de tong worden bedreven.
Wat al leugen, laater, achterklap, ontheiliging van Gods Naam en nog vele andere zonden worden op die wijze bedreven.
Te vreeselijker is dit, zoo wij bedenken, dat de mensch van ieder ijdel woord dat hij gesproken heeft, Gode rekenschap zal moeten geven.
Daarom, die zijn mond bewaart, die bewaart veel.

Leerrijk zegt vader Cats ergens:

Gaat veel, daar eenig mensch, na tot den dood bereid,
Zijn laatste woorden spreekt, en uit de wereld scheidt.

Belijdenis en wandel moeten, zal het wel zijn, bij den christen niet in tegenspraak, maar in volkomen overeenstemming zijn. Alleen met schoone woorden kunnen we Gode niet welbehagelijk, den naaste niet voordeelig en ons zelven niet profijtelijk zijn. God, de Heere, vraagt naar waarheid in het binnenste. En aan de vrucht wordt de boom gekend.
Belijdenis is theorië. De wandel is praktijk.
Naar dezen maatstaf gemeten en op den weegschaal gewogen, is er veel dat onder den naam van Christen doorgaat, maar geen Christen is. Van daar, dat ook niet meer kracht uitgaat van het algemeen Christendom. Er zijn daarenboven veel kleine vossen, die den wijngaard verderven. Achterdocht, wantrouwen, zelfgenoegzaamheid, vooroordeel, jaloezie zijn, onder meer, als zoovele oorzaken aan te merken van veelvuldig gebrek in samenwerking en samenleving. Er zijn menschen, die alleen willen gelooven gelijk Thomas, — op een eigengemaakte voorwaarde. En zoo zijn er ook niet weinigen, die anderen willen liefhebben op soortgelijke voorwaarde.
Zuivere en oprechte liefde heeft geene voorwaarden. Die in oprechtheid de waarheid liefheeft, die buigt zich voor het gezag van de waarheid. Dan moogt ge gebreken in anderen zien, maar in uzelven het allermeest.
De vraag: wie onder ons zou toch de meeste zijn? ontsierde Jezus discipelen; en hetzelfde beginsel, dat in die vraag schuilt, is steeds de oorzaak van o zooveel ellende.
Wat geeft het, als iemand at zegt God lief te hebben en zijnen broeder haat! Wat geeft het, al zegt men „Heere, Heere” en niet doet den wil des Vaders, die in de hemelen is. Als ge alleen lief hebt, die U liefhebben, wat loon hebt ge dan? Met den mond belijdt men ter zaligheid, maar met het hart gelooft men tot rechtvaardigheid. Daarom is het apostolisch woord zoo ernstig dat ons leert: „Spreek alzoo en doet alzoo.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen