Vragenbus

P. te R. Mag een onbekeerde belijdenis des geloofs afleggen? Belijdenis des geloofs kan natuurlijk alleen worden afgelegd door hem, die gelooft. En dan nemen we dat gelooven niet als een eenvoudig voor waar erkennen van hetgeen God in Zijn Woord heeft geopenbaard (historisch geloof), maar als uiting van het leven, dat door Gods Geest is gewerkt in het hart. Wie dat leven bezit, is bekeerd, gelooft. Nu is er onderscheid in trap en mate des geloofs. Tusschen de eerste zucht van het zich nog onbewuste leven en den blijden jubel: „Ik weet, Wien ik geloofd heb” ligt een groote afstand. Dit moeten we, om billijk d. i. recht te zijn in ons oordeelen, niet vergeten. Zoo kan het gebeuren, dat iemand niet zou durven zeggen, bekeerd te zijn, terwijl toch uit geheel zijne openbaring het feit zijner bekeering spreekt. Hoe nauwer de mensch het neemt, hoe minder gemakkelijk en spoedig hij zal zeggen, dat hij bekeerd is. Toch zal zoo iemand nergens zijne aansluiting vinden, dan bij 's Heeren Woord en volk, en, durft hij niet zeggen tot dat volk: „Uw God is mijn God”, de begeerte zijner ziel gaat er naar uit en in het „Uw volk is mijn volk” vindt hij de uitdrukking van hetgeen hij durft te getuigen, al rekent hij zich eene plaats onder dat volk niet waardig. Wie zou zulk een onbekeerde(?) afhouden van het doen van belijdenis des geloofs? Hij doet het zichzelven. 's Heeren volk noodigt hem: Kom, ga met ons. Wie in waarheid zich zelven vanwege zijne zonde mishaagt, wie zijne zaligheid buiten zichzelven in Jezus Christus zoekt, wie in oprechtheid vraagt naar de eere Gods en wiens lust het dus is in Zijne vreeze te wandelen, worde toegelaten tot het afleggen van belijdenis des geloofs. Wie evenwel dit getuigenis in zijn hart niet gevoelt, wie geene behoefte kent aan de verlossing, die in Christus Jezus is, alleen leeft voor zichzelf en de wereld, al gaat dit ook nog zoo beschaafd en fatsoenlijk, die dus niet leeft onder de aanvechting of hij wel bekeerd is, maar de duidelijke blijken vertoont van zijn onbekeerd zijn, die doe geen belijdenis. Waarom zon hij met een leugen voor God en Zijne heilige Gemeente verschijnen?
Vinde de eerste onbekeerde(?) aanmoediging tot belijdenis des geloofs, worde de laatste er van afgehouden. Bij beiden is noodig, dat het kome tot een nauw onderzoeken des harten voor het aangezichte Gods. Bij den eerste, opdat hij leere erkennen de genade, hoe gering dan ook in zijne schatting, maar toch de genade aan hem geschied; bij den laatste opdat hij versta, dat het afleggen van belijdenis des geloofs meer is dan vorm, dat het heeft eene eeuwige beteekenis, welke in het oordeel zal medewegen; en opdat hij, ziende zijnen staat, nog roepe om genade.

Chr. Ger. M. Ver. „R” te W. Er is geen bepaald getal voor de grootte van een legioen. Sommigen spreken van 4000 anderen van 6000 man. De kantteekenaars nemen ook het legioen van 4 tot 6000 man Legioen was bij de Romeinen de grootste legerafdeeling. In de eerste tijden bestond het 3000 voetknechten en 300 ruiters. Later, toen Rome een republiek was, telde een legioen 4200 man, welk getal klom tot 5000 en 6000. Onder de eerste keizers 6100 voetknechten en 726 ruiters. Dit getal werd later verminderd. Het gaat, dunkt me, in Matth.
26:53 minder om het juiste aantal, dan wel om de volheid der hulp, die de Vader den Zoon zou kunnen zenden op Zijn gebed: 12 legioenen zou de Heere der heirscharen Hem bijzetten.

d.H. (den Haag) F.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen