Het „probleem” van den oorlog

— Laat, laat het oorlogszwaard verroesten,
Laat men vernaaglen het kanon,
Een eind zijn aan een gruw verwoesten,
En schijnen gaan de vredeszon;
Dat vorsten en dat volk'ren samen,
Zich koest'ren in heur middaggloed,
En alle landen vrede âmen.
Wier bodem druipt van menschenbloed! —

Zoo was uw leuze, Twintigst' eeuwers!
Maar wat heeft uw humaniteit.
Wat hebt g'ons nu, o Vredeschreeuwers!
Gebracht met uw activiteit?
Een zee van jammer en ellende.
Een stroom van bloed, die steeds maar zwelt,
Ontwaart het oog, waarheen 't zich wende,
Een onafzienbaar doodenveld!

De volk'ren dacht ge opgesmolten,
Al tot één groeten statenbond;
De vredesduif, die voor de holten
der voeten rust vindt op den mond
van een kanon, zou 't teeken wezen,
Dat gij dien bond hadt toegedacht;
Want oorlog was nooit meer te vreezen,
Verkondigdet gij ons geslacht.

Gij droomdet ook één rijk van vrede,
Waarover wappren zou één vlag,
Waarin opnieuw een god der rede,
Heur lichttoorts weer ontstoken zag;,
Ook dacht ge, dat door 't licht dier godheid,
En door uw nieuwere cultuur.
De mensch, naar twintigst' — eeuwsche wijsheid,
Verand'ren zou wel op den duur.

Maar zie! daar is een bom gevallen,
In 't weefsel van uw nietig brein!
De krijgsklaroenen gingen schallen.
Vergaapt hebt gij u aan den schijn!
En ar uw schoone luchtkasteelen,
Ze stortten één voor één ineen,
Hoe hecht de bouw der kapiteelen,
Hoe sterk hun fundament ook scheen.

Want gij vergat, o Vredeschreeuwers!
Dat na zijn val in Edens Hof,
De mensch, o domme Twintigst-eeuwers!
Zijn broeder neer werpt in het stof.
Ja, gij vergat, dat 's menschen standerd,
Gewaagt van zege slechts in schijn;
Dat, als Jehovah hem verandert.
Hij eerst veranderd dan zal zijn.

't Probleem is voor u 't dualisme
Van 't Vrouwen- tusschen 't slangenzaad;
Dat boven 't pan- en atheisme,
't Geloof in slechts één God bestaat.
Maar d' eindbeslissing, zie, zal vallen
Eens met het rijk der duisternis,
Als weer de Heere God in allen.
En Hij in allen alles is.

Want als in majesteit en glorie,
De Leeuw uit Juda daar verschijnt.
Hij, 't middelpunt toch der historie.
Als aardsche nietigheid verdwijnt,
Als ieder eer Hem zal bewijzen.
Het ongeloof zal zijn verdaan,
Dàn zal de Zon des Vredes rijzen,
En stralend aan de kimme staan.

Dàn zal het oorlogszwaard verroesten,
Dàn zwijgt voor altoos het kanon,
Een eind heeft dàn het gruw verwoesten,
Dat menschenhand niet stuiten kon.
Dàn zullen mensch en beest tezamen.
Zich koest'ren in dien Zonnegloed,
En 't aardrijk eeuw'gen vrede âmen.
Welks bodem droop van menschenbloed.

Ja, de sluier van den nacht
Zal versmelten voor de stralen
Van de Zon, die in heur kracht,
In heur heerlijkheid zal pralen,
Als na 't jongst bazuingeschal.
Er geen nacht meer wezen zal.

Spoedt aan dus, glorievolle tijden!
Spoed aan dan eeuw'ge vrededag.
Waarin de Christen in verblijden,
zijn Vredevorst aanschouwen mag!
De zwaarden en de spiesen samen.
Tot landbouwwerktuig smeedt men z'om,
o, Dat die tijden spoedig kwamen!
Kom, Koning Jezus! kom, ja kom!

L. H. v.d. B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen