Licht in het duister

Kent gij de geschiedenis van den mijnwerker, die door het instorten van de mijnschacht als levend werd begraven? Wie beschrijft het gevoel, dat zich van zoo iemand meester maakt, wanneer hij tot de vreeselijke ontdekking komt, dat hij bedolven is en wanneer er geen hulp daagt, hij den hongerdood moet sterven? Donkere, droeve duisternis is de zware hand, die op zijn schouders drukt. Al zijn arbeid baat niets. Of hij al tegen den harden mijnwand slaat of hij al wat puin weg draagt, het helpt niets, geen lichtstraal dringt tot hem door.
Van buiten moet hulp komen, van boven moet redding worden aangebracht.
Wat blijdschap in het hart van dien ten doode opgeschrevene, wanneer hij hoort, hoe men van boven bezig is met het wegruimen van het puin, en hoe men nu alles in 't werk stelt hem te bevrijden! Wat tinteling weer in zijn ziel, wanneer hij de stemmen zijner uithelpers hoort en op 't laatst zich bij name hoort roepen! Dan straalt de blijdschap der hoop en des levens weer in die zwartheid van den dood.
Is dit niet een beeld van den zondaar, die door het instorten van den toegang tot God geen uitweg meer heeft. Ook hier is niets dan dikke duisternis en een wisse dood voor oogen, wanneer er geen hulp van boven daalt. Hier is alles aan 's menschen zijde afgesneden en elke poging tot zelfverlossing leidt naar den afgrond van moedeloosheid. Ook hier moet alle hulp van boven komen.
God vraagt naar het heil van den zondaar. Is het Jezus Christus niet, die het puin der ongerechtigheid wegruimt, die den toegang heeft heropend, die in de donkerheid van de mijn afdaalt, die Zijn schapen bij name roept en ze dan in de ruimte, in de vrijheid stelt?
Wat bemoedigende gedachte voor den mijnwerker: daar boven mij arbeidt men met alle kracht om mij te redden. Iets grooters!
Wat stralenschoon, wat morgendauw in den goudglans van het rijzende zonlicht voor een zondaar, te hooren, te weten, te ervaren: God arbeidt aan mijn eeuwige behoudenis; Jezus Christus is bezig met koorden der liefde mij uit den kuil te trekken. Dan zeggen wij met Huët:

Nooit heeft iemand zooveel kwaads
Zooveel gruwelijks bedreven.
Maar 't besluit Uws groeten Raads
Riep mij uit den dood in 't leven.
Welk een wonder van genâ,
Als ook ik, verlost, geheiligd,
Eens die feestzaal binnenga,
Eeuwig voor 't kwaad beveiligd.
Geef me de allerlaagste plaats,
Groote God van dood en leven;
Nooit werd iemand zooveel kwaads,
Zooveel gruwelijks vergeven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen