De Kerk der Reformatie (45)

Sprekend over de ambtsbediening van den Middelaar glorifieert heel deze bediening in het Koninklijk ambt van den Christus.
Gelijk er geen enkele sport van den ladder kan worden gemist, maar de hoogste sport ons wel het verste uitricht geeft, zoo werpt het koninklijk ambt zijn lichtlijnen naar het peilloos diep der eeuwigheid, waar allen in het stoorloos en eindeloos zalig Godsrijk zal zijn opgelost.
Naar dat blinkend verschiet wijst de Apostel heen, als hij in I Cor. 15 zegt: „Daarna zal het einde zijn, wanneer hij het koninkrijk aan God den Vader zal over gegeven hebben, wanneer Hij zal te niet gedaan hebben alle heerschappij en alle macht en kracht.”
En wanneer wij hierbij in 't oog houden, dat heel het Goddelijk wereldplan door middel der Christus regeering wordt volvoerd, dat het de Christus is, door wien de Vader alle dingen regeert (Zondag 19), dat het de naaste bedoeling des Vaders is den Zoen een Koninkrijk te geven gelijk wij lezen, „eisch van Mij en Ik zal u geven de Heidenen tot uw erfdeel en de einden der aarde tot uw bezitting,” dan treedt voor ons in te schooner licht het Koninklijk ambt van den Middelaar.
Natuurlijk, het zij hier met nadruk gezegd, kennen wij hierom niet een zekere ondergeschikte beteekenis toe aan de beide andere ambten. Gelijk een cirkel het middelpunt moet hebben, zoo ook heeft de cirkel des Heils haar middelpunt niet in een of twee, doch in alle drie de ambten van den Middelaar. Deze verschillende bedieningen kunnen elkander niet missen, zij raken voortdurend elkander.
Dat kan ook niet anders, wijl ze samen vallen in den éénen persoon des Middelaars en Hij steeds met geheel zijn Persoon in het midden van de zeven gouden kandelaren wandelt. Het groote doel, dat de Heiland steeds voor oogen stond, was de Zaligheid der Zijnen. Reeds bij zijn komst in de wereld word dat heerlijk levensdoel belicht door den Engel Gabriël, toen deze zeide: Gij zult zijn naam heeten Jezus, want Hij zal Zijn volk zalig maken van hunne zonde.
Nu bedoelt elk der drie ambten niets minder dan de Zaligheid des zondaars. Deze Zaligheid is de edelsteen, die blinkt in den ring van het drievoudig ambt. De Profeet moet Christus den weg der Zaligheid openbaren, als Hoogepriester moet Hij de Zaligheid verwerven, als Koning moet Hij ons de Zaligheid deelachtig maken.
Hoe nauw dit nu met elkander ligt saamgeweven kan hieruit blijken, dat Christus als Profeet door Woord en Geest leert men door datzelfde Woord en die zelfde Geest regeert Hij ook als Koning. En wanneer wij denken aan zijn Hoogepriesterlijke voorbede dan is dit toch niet anders dan een koninklijk willen.
Wij vinden dus, dat zoowel het Profetisch als Priesterlijk ambt altijd weer hun diepen grondtoon vinden in het koninklijk ambt, waarin de schitterende diadeem der volkomene verlossing blinkt, en waarin de eindtriumf van den Christus is bezegeld. Neem deze parel der koninklijke ambtsbediening weg en heel het parelsnoer dezer bediening heeft zijn waarde verloren. Immers wat zou het baten, wanneer de weg der zaligheid ons was gewezen, wanneer zelf het rantsoen voor onze zaligheid was aangebracht, maar er was geen machtige Koning, die de vesting van des zondaarshart veroverde, die leerde in het diepst van ons zielsbestaan wat het is, den nieuwen mensch aandoen, die naar God geschapen is, en die alzoo het geheele in en uitwendig leven naar Gods wil reguleerde?
Wij hebben niet alleen een gestorven Heiland, maar wij roemen bovenal in een Opgewekte en Verheerlijkten Koning, die de banier draagt boven tienduizenden die zijn kerk te midden van 's werelds gedruisch ter overwinning leidt en met zijn heiligende kracht ons ah koningen leert strijden tegen Satan, wereld en eigen vleesch.
Deze christocratie dus is geheel iets anders door de zedelijke invloed, welke van den godsdienststichter uitgaat. In 't laatste geval hebben wij slechts te doen met de natrilling van een schok, die het optreden van dezen of genen wijsgeer heeft gegeven.
Maar bij de Christusheerschappij staan wij voor het gansch eenige feit, dat Christus persoonlijk regeert over zijn gemeente en van oogenblik tot oogenblik deze gemeente aan niemand anders dan aan haar verheerlijkt Hoofd gehoorzaamheid verschuldigd is.
En als ge dan eens ziet wat onder het ethisch regime te recht komt van het Koningschap van Christus ever zijn kerk, waar men jubelt over „den levenden Heer” en Hosanna's aanheft voor „den levenden Christus” dan kan men zich niet anders dan bedroeven over zulk aan parade-godsdienst, die in het wezen der zaak niet anders is dan een film waarmede men de schare boeit, maar waarachter de duivel applaudiseert. Een kerk, een partij, een richting, die niet onvoorwaardelijk onder het gezag van Koning Jezus buigt, kan nog wel heele goede en schoone dingen hebben, maar een fundament, waarop zij bouwt, een beginsel waaruit zij leeft, bezit zij niet. 't Is alles ornament, een spreken over den Christus zonder den Christus der Schriften te eeren.
Vooral in onzen tijd, waarin het lied der eenheid en der broederschap in Christus zoo gaarne wordt aangeheven, waarin de grenzen worden weggewischt als antilleven verzoend en zooveel mogelijk alles wordt genivelleerd is het zaak, dat de kerk, wanneer zij haar naam niet wil bekladden, het koningschap van Christus meer dan ooit helder indenkt en zijn beteekenis al dieper peilt.

A.(Apeldoorn)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen